Mając w pamięci te niezapomniane chwile spędzone na dziedzińcach zamku, odkrywając tajemnicze komnaty, przechadzając się po warownych murach i zanurzając się w atmosferę przeszłości, nie możemy się doczekać kolejnych podróży w poszukiwaniu kolejnych zamków i pałaców. Każde odkrycie jest jak magiczne spotkanie z historią, gdzie zamek nagle pojawia się w górze za zakrętem, budząc w nas podziw i ciekawość. Planując kolejne podróże, czujemy ekscytację i nieodpartą chęć kontynuowania naszej przygody, by wciąż odkrywać nowe miejsca, zanurzając się w ich historii i kulturze. Zwiedzanie zamków i pałaców to pasjonujący sposób na odkrywanie piękna architektury, a także zagłębianie się w opowieści, które te miejsca mają do opowiedzenia. Niech nasza podróż nigdy nie kończy się, ponieważ czekają na nas jeszcze nieodkryte zamki, które czekają na nasze zainteresowanie i zachwyt.
Republikę Czeską faktycznie można nazwać "krajem zamków i pałaców" ze względu na bogactwo i różnorodność tych historycznych budowli. Poniżej przedstawiam opis Czech pod względem ich zamków i pałaców: Czechy są znane na całym świecie ze swojego dziedzictwa zamków i pałaców, które stanowią ważną część krajobrazu i historii kraju. Znajdują się one w różnych miejscach, takich jak skaliste wzgórza, zalesione zbocza czy nad malowniczymi rzekami, dodając uroku i niepowtarzalnego charakteru tym już pięknym miejscom. W całej Republice Czeskiej można znaleźć około 3000 zamków i pałaców, z których wiele ma wyjątkowe znaczenie historyczne i architektoniczne.
Pałac Lednicki – neogotycki pałac znajdujący się w Lednicach w kraju południowomorawskim, w Czechach, przy granicy z Austrią, kilkadziesiąt kilometrów od Brna. Jest on jednym z najważniejszych zabytków kompleksu lednicko-valtickiego. Dawniej na miejscu dzisiejszego pałacu stała twierdza, którą margrabia Przemysł podarował Lichtensteinom, a o której wzmiankę znaleźć można już w dokumencie z 1222 roku. W XVI wieku twierdzę przebudowano na renesansowy pałac, który w następnym stuleciu przebudowano na rezydencję barokową. Później, w XVIII wieku, Jerzy Wingelmüller przebudował obiekt po raz ostatni – tym razem nadając mu styl nowogotycki. Fasady zostały wtedy ozdobione licznymi balkonami, wieżyczkami, wykuszami itp. W XIV wieku Liechtensteinowie kupili znajdujący się niedaleko pałac w Valticach, a z terenów otaczających obydwie rezydencje utworzyli park. Nieopodal zamku powstały w tym czasie oranżeria i minaret. W XIX wieku cały teren urozmaicono jeszcze wieloma zabytkowymi dziś budowlami.
Zamek Hrubý Rohozec należy do dominant i najstarszych zabytków budowlanych Turnovska. Został założony w drugiej połowie XIII wieku, w przeszłości był kilkakrotnie przebudowywany. Służył jako siedziba rodowa Vartenberków, Krajířów i Desfoursów. Obecnie Hrubý Rohozec jest dostępny dla zwiedzających. Czteroskrzydłowy zamek oferuje zwiedzającym ponad dwadzieścia umeblowanych pomieszczeń, obrazy i inne wyposażenie w różnych stylach artystycznych. Do najpiękniejszych pomieszczeń zamku należy biblioteka z galerią portretów właścicieli oraz nowogotycki pokój jadalny w postaci sali rycerskiej. Ciekawostką są obrazy alegorie z życia mężczyzny oraz alegorie z życia kobiety.
Oryginalna gotycka twierdza wodna została przebudowana w drugiej połowie 16 wieku na renesansowy zamek z arkadowym dziedzińcem. Siedziba przeszła kilka przebudów, jedna z najważniejszych miała miejsce na początku 18-go wieku, kiedy dodano barokową kaplicę z freskami Jana Kryštofa Handkego, a otaczający teren przyjął formę ogrodu francuskiego. Losiny są nierozerwalnie związane z rodziną panów Žerotína, którzy rezydowali tu do 1802 roku, kiedy to sprzedali majątek Liechtensteinom. Ekspozycja zamku wysokiego pozwala zajrzeć do oryginalnych renesansowych i wczesnobarokowych wnętrz, późnobarokowej kaplicy i rozbudowy Empire. Zwiedzający mogą podziwiać jeden z najstarszych pieców kaflowych w naszym kraju, unikalną kolekcję złoconych skórzanych tapet z 17 wieku lub przypomnieć sobie niesławne procesy czarownic. W ramach wycieczki z przewodnikiem dostępna jest również część kolekcji broni Žerotín.
Początki zamku sięgają 1 połowy 13 wieku. Został założony przez króla czeskiego jako strategicznie obronna twierdza i jako ośrodek z jurysdykcją i tak zwanymi prawami łowieckimi. Nigdy nie został całkowicie podbity. Najstarsza część zamku składała się z wież obronnych z mazakiem mieszkalnym, pałacu i kaplicy. Kaplica została zbudowana w latach 80-tych 13 wieku przez kamieniarza praskiego za panowania Przemysła Ottokara II. Zamek pozostał w stałym posiadaniu króla do połowy 16 wieku, ale często był zastawiany rodzinom szlacheckim. Pod koniec 15 wieku był własnością panów Cimburk, pod którymi zbudowano reprezentacyjną salę rycerską w stylu późnogotyckim. W 1520 roku zamek przeszedł na własność prywatną i od 16 do 20 wieku był stopniowo własnością morawskich rodzin panów Žerotína, Zástřizla, Petřvaldský'ego z Petřvald i Berchtold. W Buchlovie przeprowadzono modyfikacje budowlane w duchu renesansu i baroku. Zamek jest uznany za narodowy zabytek kultury, jest zarządzany przez Narodowy Instytut Dziedzictwa, ÚPS w Kromieryżu.
Zamek Jánský Vrch wznosi się na skalistym wzgórzu ponad miastem Javorník, będącym najbardziej wysuniętym na północ punktem Kraju Północnomorawskiego. Historia zamku związana jest z biskupstwem wrocławskim, które od 1348 r. było właścicielem obiektu i dóbr jeseníckich. Trasy zwiedzania obejmują pomieszczenia reprezentacyjne, ekspozycję fajek (jedną z największych w Czechach), zaplecze gospodarcze zamku oraz strychy. Dużą wartość techniczną i artystyczną ma zachowane we wnętrzach i na dziedzińcu oryginalne oświetlenie gazowe. Niezwykle cenna jest także kolekcja historycznych tkanin, obejmująca m.in. 180–200-letnie firany.
Gotycki zamek, jeden z najstarszych morawskich zamków, stopniowo przebudowywany na renesansowy i barokowy zamek. Dostępne wnętrza prezentują odwiedzającym zamek kulturę życia ostatnich arystokratycznych właścicieli i najstarsze pomieszczenia pierwotnego zamku. Cenny kompleks zabudowań zamkowych otoczony jest parkiem, założonym w 17 wieku i rozszerzonym na całe wzgórze zamkowe w następnym stuleciu. Pierwsza pisemna wzmianka o Kunsztacie pochodzi z 1279 roku, ale odkrycie fasady romańsko-gotyckiego pałacu zamkowego za arkadą zachodniego skrzydła zamku odkłada założenie pierwotnego zamku, polegającego na budowie muru obwodowego, pałacu zamkowego i wieży wejściowej na miejscu dzisiejszego zamku do połowy 13 wieku.
Gotycki zamek z XIII w. przebudowany przez włoskich architektów w XVI i XVII wieku w stylu renesansowym. Wnętrza mieszczą cenne zbiory gobelinow flamandzkich, bibliotekę zamkową, galerię obrazow rodu Piccolominow. Wieża zamkowa jest dobrym punktem widokowym. Park francuski z egzotycznym drzewostanem. Zabytek kultury narodowej.
W Austrii zachwycająca liczba ponad 1000 zamków i pałaców otwiera przed tobą wrota do fascynującej przeszłości. Odkrywaj jak w bajce, ale z prawdziwego zdarzenia: setki warowni i rezydencji przenoszą cię w czasy rycerskiego średniowiecza, renesansu oraz okazałego baroku. Te wyjątkowe miejsca nie tylko ożywiają historię, ale także oferują różnorodne i nieoczekiwane doświadczenia kulturalne, łącząc harmonijnie przeszłość z teraźniejszością.
Schattenburg to imponujący zamek górujący nad austriackim Feldkirch w Vorarlbergu, stanowiący integralną część historycznego krajobrazu miasta. Wzniesiony około 1200 roku przez hrabiego Hugo, założyciela Feldkirch, kompleks Schattenburg to jeden z najlepiej zachowanych średniowiecznych zamków w Europie Środkowej. Jego nazwa, prawdopodobnie wywodząca się od niemieckiego słowa „schaten” (ochrona), podkreśla obronny charakter budowli, który kiedyś zabezpieczał miasto przed najazdami. Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej zamek stracił swoje znaczenie militarne. W 1825 roku został nabyty przez miasto Feldkirch i przez pewien czas służył jako koszary oraz przytułek. W latach I wojny światowej zamek przekształcono w muzeum, a pod koniec II wojny pełnił funkcję siedziby dowódcy wojskowego. Dziś w 18 salach Muzeum Schattenburg zwiedzający mogą podziwiać różnorodne zbiory, w tym „Pokój Gotycki” z oryginalnym wystrojem z XV wieku, kaplicę zamkową oraz imponującą kolekcję historycznej broni i dzieł sztuki. Zamek oferuje również przestronną, klimatyczną restaurację, idealną na organizację uroczystości, a latem goście mogą delektować się posiłkami na malowniczym, wewnętrznym dziedzińcu.
Historia zamku Forchtenstein sięga XIV wieku, kiedy hrabiowie Mattersdorf wznieśli go na wysokiej skale nad doliną Wulka, po zniszczeniu swojego poprzedniego zamku w Mattersburgu. Donżon, będący centralnym punktem zamku, wraz z najstarszymi murami stanowi pamiątkę po tamtych czasach. Gdy linia hrabiów Mattersdorf wygasła w XV wieku, zamek przeszedł na prawie dwa stulecia w posiadanie Habsburgów, którzy nadali go w zarząd rodom Weisspriach i Hardegg. Przez ten okres zamek pozostawał niemal niezmieniony. W 1622 roku zamek Forchtenstein trafił do rąk Nikoli Esterházy'ego, który przekształcił go na swoją rezydencję i poszerzył jego funkcje. Z pomocą architektów Simone Retacco i Domenico Carlone zamek rozbudowano o bastiony obronne, nową kaplicę, kuchnię oraz reprezentacyjne komnaty. Syn Nikoli, Paweł I, w XVII wieku nadał zamkowi barokowy blask, wprowadzając monumentalne freski na dziedzińcu i bogate dekoracje wnętrz. Również wtedy wprowadzono imponujące elementy, jak barokowa figura konna Pawła I oraz rzadkie eksponaty, które symbolizowały potęgę rodu. Po śmierci Pawła I w 1713 roku Forchtenstein zmienił swoje przeznaczenie, stając się skarbcem rodzinnym i miejscem przechowywania unikalnych kolekcji oraz militariów. W XIX wieku zamek przeszedł renowacje pod nadzorem architekta Ferdinanda Mödlhammera, a jego barokowa kaplica została odrestaurowana w stylu historyzmu przez Franza Storno. Obecnie, dzięki pieczołowitym pracom konserwacyjnym prowadzonym w XX i XXI wieku, Forchtenstein stał się miejscem wystaw i centrum historycznym, zachwycając odwiedzających swoim dziedzictwem i unikalnymi widokami na okolicę.
Zamek Tratzberg, położony malowniczo między Jenbach a Schwaz, to prawdziwa perełka architektury alpejskiej. Jego historia sięga XIII wieku, a styl łączy późny gotyk z elementami renesansu. Zamek wyróżnia się bogato zdobionym dziedzińcem oraz wnętrzami pełnymi detali renesansowych. Przez lata zamek przechodził w różne ręce, będąc rezydencją takich właścicieli jak cesarz Maksymilian I czy bogata rodzina Fuggerów, dla których stanowił miejsce odpoczynku podczas polowań. Odbudowany po pożarze w 1492 roku, zamek zyskał swój obecny kształt dzięki braciom Tänzl, którzy w 1500 roku wznieśli imponującą konstrukcję w stylu późnogotyckim. Od XIX wieku Tratzberg jest własnością rodu Enzenbergów, pełniąc zarówno funkcję zabytkową, jak i prywatną. Na zwiedzających czeka niezwykłe doświadczenie – za pomocą audioprzewodnika i wirtualnej rzeczywistości 360° można odkrywać sale zamkowe, z których szczególnie wyróżnia się Sala Habsburgów z olbrzymim drzewem genealogicznym dynastii i 148 portretami. Inne atrakcje to Sala Myśliwska, Zbrojownia i Komnata Królowej z tajnym przejściem. Dla dzieci przygotowano specjalną trasę, na której poznają świat rycerzy. Do zamku można dotrzeć również „Tratzberg-Expressem” – kolejką, która wjeżdża na wzgórze od strony Schlosswirt, zapewniając malownicze widoki na okolicę.
Zamek Matzen, malowniczo położony w Reith im Alpbachtal, pojawia się w dokumentach po raz pierwszy w 1167 roku. Przez wieki zmieniał właścicieli i przechodził liczne przebudowy, ostatecznie stając się jednym z najważniejszych zabytków Tyrolu. Jego architektura składa się z podłużnych skrzydeł północnego i południowego, połączonych krótkim skrzydłem oraz masywnej, romańskiej wieży donżonowej. Wewnątrz, zamek zaskakuje imponującymi arkadami z krzyżowymi sklepieniami i marmurowymi kolumnami z XVI wieku, które otaczają wewnętrzny dziedziniec. W holu wejściowym znajduje się strop z malowanym herbem z początku XVI wieku, a elegancko wykończone pokoje zdobi boazeria, którą w XIX wieku dodała Fanny Reade z Mount Heaton-Grohmann, zafascynowana Tyrolem miłośniczka sztuki. Historyczna kaplica, której początki sięgają 1470 roku, mieści się w północnym skrzydle zamku. Dziś w zamku mieści się elegancki hotel Garni, a u jego podnóża działa restauracja Gut Matzen. Otaczający go park, znany jako Matzenpark, o powierzchni 200 000 m², jest jednym z najpiękniejszych w Tyrolu. Znajdują się w nim liczne alejki spacerowe, a także malowniczy staw, który nadaje temu historycznemu miejscu niezwykły charakter.
Zamek Riegersburg majestatycznie wznosi się nad wulkanicznym wzgórzem Styrii, na wysokości 482 metrów, stanowiąc niezdobyte od wieków schronienie. Pierwsze pisemne wzmianki o tej imponującej budowli pochodzą z 1138 roku. Szczególnie burzliwy okres przeżył w XVII wieku, kiedy zarządzała nim baronowa Elżbieta von Galler, znana z ekscentrycznego stylu życia i organizowania hucznych przyjęć. Słynąca jako „zła Liesel,” trzykrotnie zamężna, rozbudowała zamek, tworząc zaawansowany system obronny, aby chronić okoliczną ludność przed zagrożeniem tureckim. Fortecę otaczała sześcioma bramami, jedenastoma bastionami i trzykilometrowym murem. Obecnie Riegersburg jest własnością rodziny książęcej Liechtenstein i pełni funkcję nie tylko rezydencji, lecz także atrakcji turystycznej. Na szczyt można dostać się stromą ścieżką z wioski lub windą, która prowadzi bezpośrednio do fortecy. Dziedzińce zamku otoczone fosami, budynki w stylu baroku i renesansu oraz historyczne komnaty przenoszą zwiedzających w przeszłość. W 39 dostępnych pokojach mieszczą się trzy muzea, w tym multimedialne wystawy poświęcone losom baronowej Elżbiety i jej służącej Kathariny Paldauf, oskarżonej o czary, a także muzeum czarownic i kolekcja broni. Zamek Riegersburg to także miejsce na organizację wydarzeń. Goście mogą wynająć elegancką „Białą Salę” na uroczystości, spróbować win z zamkowej winnicy i posmakować lokalnej kuchni w restauracji. Zamek oferuje również aktywności na świeżym powietrzu – na zboczu skalistego wzniesienia znajduje się via ferrata, idealna dla miłośników wspinaczki.
Twierdza Kufstein, znana po austriacku jako "Festung Kufstein", jest jednym z najważniejszych średniowiecznych zabytków Tyrolu. Znajduje się na wzgórzu górującym nad miastem Kufstein w Austrii, w strategicznym miejscu, gdzie dolina rzeki Inn się zwęża, co w dawnych czasach umożliwiało kontrolowanie dostępu do Alp. Na przestrzeni wieków twierdza była wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana, na przykład w XVII wieku, kiedy zmodernizowano mury zewnętrzne. Obecnie twierdza jest jednym z najpopularniejszych celów wycieczek w Alpach i przyciąga turystów z całego świata, głównie dzięki "Organo degli Eroi" (Heldenorgel), największym organom plenerowym na świecie. Wewnątrz twierdzy mieści się muzeum miejskie, a na zewnątrz, w nowszej części, czasami odbywają się koncerty i spotkania. Twierdza została po raz pierwszy wspomniana jako własność księcia Bawarii i biskupa Regensburga już w 1205 roku, chociaż jej najstarsze pojawienie się w kontekście wojennym miało miejsce dopiero w 1336 roku, kiedy to uniemożliwiła przejście Karola, margrabiego Moraw, udaremniając tym samym jego prześladowanie Bawarczyków. Kufstein przyłączono do Tyrolu w 1342 roku, kiedy to tyrolska księżna Małgorzata "Maultasch" otrzymała miasto w prezencie od swojego męża Ludwika Brandenburskiego z okazji ich ślubu. Bawarczycy jednak zażądali zwrotu miasta, kiedy zdecydowali się przekazać Tyrol księciu Rudolfowi IV Habsburgowi, i po udanym ataku na miasto przejęli je. W 1504 roku twierdza przeszła jednak w posiadanie rodu Habsburgów po wojnie o sukcesję landshucką, za panowania króla Maksymiliana I, króla Tyrolu. W 1703 roku, po prawie 200 latach, książę elektor Maksymilian II Bawarski zaatakował Kufstein w trakcie wojny o sukcesję hiszpańską, bezskutecznie oblegając miasto aż do następnego roku, kiedy Kufstein wrócił do Austriaków. Flaga Bawarii powróciła jednak na twierdzę w 1806 roku, kiedy Napoleon przyznał cały Tyrol Bawarii na mocy pokoju w Preszburgu, zawartego razem z Franciszkiem Józefem I Habsburgiem. W 1814 roku, podczas Kongresu Wiedeńskiego, Tyrol wrócił pod panowanie Austrii; po I wojnie światowej Republika Austrii sprzedała zamek miastu Kufstein, które jest jego właścicielem od 1924 roku. "Heldenorgel", czyli "Organo degli Eroi", to imponujące organy z 4307 piszczałkami i 46 rejestrami znajdujące się w twierdzy. Ich główną cechą, która czyni je symbolem Kufstein, jest odległość ponad 100 metrów między klawiaturą, umieszczoną u podnóża zamku, a końcem piszczałek. Ten szczegół powoduje zauważalne opóźnienie w wydawaniu dźwięków, co sprawia, że granie na tym unikalnym instrumencie jest niezwykle trudne dla organisty. Koncerty, które odbywają się codziennie w południe, można usłyszeć na ulicach całego miasta Kufstein.
Zamek Lockenhaus to górska warownia położona w środkowym Burgenlandzie w Austrii. Znajduje się w paśmie górskim Günser Gebirge, na terenie przygranicznego parku krajobrazowego Geschriebenstein-Írottkő, na skraju miejscowości Lockenhaus, na skalnym wzgórzu przy rzece Günsbach. Zamek zaliczany jest do typu zamków górskich. Pierwsza wzmianka o zamku Lockenhaus pochodzi z 1242 roku. Zamek został zbudowany około 1200 roku i początkowo nosił nazwę „Leuca”. Najstarsze części zamku to wieża główna (bergfried) i mury obwodowe zamku. Nieco młodsze są wieża kapliczna oraz gotycka, dwunawowa sala rycerska z kolumnami. W niszach okiennych kaplicy zamkowej znajdują się fragmenty fresków z XIII wieku, które są najstarszymi freskami w budynkach obronnych i świeckich w Burgenlandzie. Od 1270 do 1337 roku właścicielami zamku byli hrabiowie Güssing (Jan I z rodu Héder). W okresie od XIV do XVII wieku zamek należał do rodzin Kanizsay (1390-1535) i Nádasdy (1535-1672). Po egzekucji Franciszka III Nádasdy'ego zamek został zastawiony Mikołajowi Draskovichowi. W 1676 roku zamek przeszedł w posiadanie rodziny Esterházy, która była jego właścicielem aż do 1968 roku. W 1968 roku zamek został zakupiony przez Paula Antona Kellera i jego żonę, którzy podjęli się renowacji obiektu, będącego wówczas w bardzo złym stanie. Po śmierci Paula Antona Kellera w 1976 roku prace renowacyjne kontynuowała Fundacja Prof. Paula Antona Kellera - Burg Lockenhaus. Wokół zamku Lockenhaus trwa debata, czy pierwotnie był on warownią zakonu templariuszy. Wielu historyków zaprzecza obecności templariuszy w Austrii, jednak autor książek, Gerhard Volfing, zebrał dowody sugerujące, że mógł to być zamek templariuszy. Na suficie tak zwanego pomieszczenia kultowego znajdują się znaki kamieniarskie podobne do tych w zamkach templariuszy w Hiszpanii i Portugalii. Kamień zwornikowy w tym pomieszczeniu można także znaleźć w kaplicy w Anglii. Volfing twierdzi również, że na freskach w kaplicy zamkowej można rozpoznać postać patriarchy i templariusza. W przeciwieństwie do teorii Volfinga, inni badacze zamków interpretują pomieszczenie kultowe pod dziedzińcem jako dawną cysternę zamkową, która jest jednym z najbardziej skomplikowanych przykładów romańskiej architektury obronnej w Europie Środkowej. Możliwe jest również, że mała sala służyła jako dolny kościół, skarbiec lub więzienie.
Kaprun, miasto w Austrii, zostało po raz pierwszy wspomniane w dokumentach w 931 roku jako celtycka nazwa Chataprunnin (dzika woda). Zamek w Kaprun, zbudowany prawdopodobnie w XII wieku przez bawarskich hrabiów Falkenstein, pełnił funkcję strażnicy przy wejściu do doliny Kaprunertal. Pierwotna konstrukcja składała się głównie z wieży (później znanej jako bergfried) oraz niewielkiego budynku mieszkalnego. W dokumencie z 1287 roku zapisano, że "twierdza Chapprune" była lennem archidiecezji Salzburga, a po śmierci Alberta von Walchena wróciła pod jej władanie. Około 1330 roku połowa zamku ponownie przeszła w ręce rodziny Walchena, a druga połowa była zarządzana przez rodzinę Velben. W 1338 roku ród Velben stał się jedynym właścicielem Kaprun. Ekke von Velben, znany z działalności jako rycerz rabusiów, uczynił z zamku swoją bazę wypadową. W 1415 roku Kaprun stał się lennem Praxedis, córki Ulricha von Velben i żony Jarga von Puchheima. W 1480 roku arcybiskup Salzburga odkupił zamek, przekształcając go w siedzibę dworu. W 1526 roku zamek został zniszczony przez powstańców, ale odbudowano go do 1574 roku. Od 1600 roku, kiedy zarządcy dworu przenieśli się do Zell am See, zamek w Kaprun, zamieszkiwany jedynie przez niższych rangą urzędników, zaczął popadać w ruinę. Jeszcze na początku XVII wieku, za czasów pielęgniarza Josefa Hundta von Ainetperga, zamek przeszedł ostatnią większą rozbudowę, dodano zachodnią część. W 1601 roku Caspar Vogl, związany z powstaniem chłopskim w Pinzgau, został stracony. W 1645 roku, podczas powstania Zillertal, zamek zajęło 300 żołnierzy z Salzburga. Z biegiem lat zamek stopniowo niszczał. W 1714 roku musiano wzmocnić jego mury żelaznymi wspornikami, a w 1726 roku przeprowadzono kolejne remonty. Około 1811 roku rząd bawarski sprzedał ruiny leśnikowi, a późniejsi właściciele, głównie rolnicy, nie podejmowali znaczących działań renowacyjnych. W 1893 roku zamek kupiła księżniczka Sophie von Löwenstein, a w 1921 roku jej brat, książę Johann II z Liechtensteinu, sprzedał go kupcowi Heinrichowi Gildemeisterowi. Po II wojnie światowej zamek służył jako kwatera wojskowa, a brak dachów i zaniedbania doprowadziły do szybszego pogarszania się jego stanu. W 1949 roku zawaliła się północna ściana zamku. Od 1976 roku rozpoczęto prace zabezpieczające, ale dopiero w 1984 roku, gdy zamek został zakupiony przez lokalne stowarzyszenie, podjęto kompleksową renowację i rewitalizację tego historycznego obiektu. Obecnie zamek jest wykorzystywany głównie na imprezy kulturalne i może być również wynajmowany przez osoby prywatne na uroczystości. Na dziedzińcu znajduje się trybuna z 450 miejscami i zadaszony etap. Ponadto po remoncie dostępne są różne pokoje, zwłaszcza hala galerii i rycerzy.
Zamek Heidenreichstein, najpiękniejszy zamek na wodzie w Austrii, wznosi się dumnie na północny wschód od Gmünd. Jego niezwykły urok przenosi odwiedzających do innych czasów, czyniąc to magiczne miejsce fascynującym przeżyciem dla całej rodziny. Zamek ma swoje korzenie w około 1160 roku, kiedy to zbudowano donżon. To wyjątkowe dzieło architektury nie tylko zachowało się przez całe wieki, ale również nigdy nie uległo zniszczeniu. W połowie XIV wieku zamek, razem z Raabą i Litschauem, był już określany jako "posiadłość dworska", posiadając jurysdykcję panującą i bailiwicką, a także prawa do rybołówstwa, polowań i młynarstwa. W XVII wieku wiele zamków zaczęło podupadać, ale Zamek Heidenreichstein odnawiano i przekazywano kolejnym właścicielom. W 1679 roku majątek stał się niepodzielną własnością rodziny Palffy, a po latach, w 1947 roku, zamek przeszedł w ręce hrabiego Rudolfa van der Straten-Ponthoza. Obecnie zamek jest siedzibą rodziny Kinskich, a Josefine, druga córka hrabiego Rudolfa, wraz z mężem Christianem Kinsky von Wchinitz und Tettau zarządza różnorodnymi dziedzinami, takimi jak leśnictwo, hodowla stawów, działalność łowiecka, tereny rolnicze i muzeum zamkowe. Zamek Heidenreichstein imponuje swoim potężnym wyglądem. Dwa zwodzone mosty prowadzą do tego historycznego miejsca, gdzie goście mogą poczuć się, jakby przenieśli się w czasie. Zamek składa się z czterech skrzydeł, trzech narożnych wież i donżonu o imponujących murach o grubości do czterech metrów. Trzypiętrowe skrzydło mieszkalne, z kręconymi schodami i arkadami, odzwierciedla różnorodne epoki, takie jak gotyk, renesans i barok. Odwiedzający mogą także cieszyć się bogatą kolekcją eksponatów i przedmiotów osobistych z życia i twórczości rodziny Kinskich, przygotowaną z miłością przez hrabiego Christiana Kinskiego (1924-2011). W trakcie zwiedzania zaplanowano specjalną atrakcję - wycieczkę eksploracyjną po zamku, umożliwiającą odwiedzającym odkrycie sekretnego przejścia twierdzy. To niezapomniane doświadczenie pozwala poczuć urok nieznanego i zanurzyć się w historii tego wyjątkowego zamku na wodzie.
Zamek Hardegg, jedna z największych fortyfikacji w Dolnej Austrii, dumnie wznosi się na skale nad najmniejszym miastem Austrii. Położony w krajobrazie doliny rzeki Thaya, zamek ten przyciąga uwagę swoim magnetyzującym urokiem. Zbudowany w 1140 roku jako twierdza graniczna przez Otto von Hardegg, zamek stanowił centrum władzy hrabiów Plain-Hardegg od 1187 roku. W XIV wieku zamek rozbudowano do formy podwójnej warowni z dwiema kaplicami. Po przekazaniu zamku Habsburgom i późniejszym jego zakupie przez różnych właścicieli, w tym hrabiów St. Julien i książąt Khevenhüller-Metsch, zamek Hardegg doznał okresu zaniedbania, a części zostały wykorzystane do budowy domów mieszkańców po pożarze w 1764 roku. Dopiero pod koniec XIX wieku rozpoczęto prace renowacyjne pod kierownictwem księcia Johann-Carla Khevenhüller-Metsch. Obecnie zamek, będący własnością Oktawiana Pilati, syna hrabiny Marianny von Khevenhüller-Metsch, zaprasza do zwiedzania. Sala rycerska, kuchnia zimowa, kuźnia, kaplica zamkowa, donżon i wykopaliska ożywiają historię w trakcie zwiedzania. W Muzeum Cesarza Maksymiliana Meksyku można odkryć sekret łączący brata cesarza Franciszka Józefa I z Hardeggiem. Bogactwo natury w regionie Thayatal, otaczającego zamek, zapewnia także liczne atrakcje, takie jak park narodowy, wspaniałe wycieczki rowerowe i piesze, a także inne zamki i pałace, jak chociażby zamek Ruegers. W Hardegg możesz dosłownie poczuć ducha dawnych czasów, zwiedzając kolekcję broni w zbrojowni oraz odważając się zejść do starego lochu, gdzie atmosfera średniowiecza staje się prawdziwie namacalna.
Ottenstein to malownicza miejscowość w północnej Austrii, usytuowana w regionie Waldviertel nad sztucznym zbiornikiem wodnym Ottenstein (Stausee Ottenstein). W jej okolicach znajduje się średniowieczny zamek (Burg Ottenstein), który swoje korzenie ma w drugiej połowie XII wieku, gdy wzniesiono pierwszą warownię. Początkowo należała ona do wpływowej rodziny Ottensteiner. W 1516 roku zamek przeszedł w posiadanie Paula Stodoliga, który dokonał licznych modernizacji. Kilka lat później, w rękach rodziny Lambergów, zamek był zarządzany przez blisko cztery stulecia. W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648), toczącej się między państwami protestanckimi Świętego Cesarstwa Rzymskiego wspieranymi przez inne europejskie mocarstwa a katolicką dynastią Habsburgów, zamek dwukrotnie (w 1622 i 1640 roku) był oblegany, ale obronił się skutecznie. W tym samym stuleciu przeszedł gruntowną przebudowę. Podczas II wojny światowej został zajęty przez Niemców, a po wojnie służył jako miejsce stacjonowania wojsk radzieckich. Obecnie, po kompleksowej renowacji, zamek otwarty jest dla zwiedzających, ukazując swoją fascynującą historię.
Zamek Plankenstein, odzyskując swoje znaczenie w XV wieku, stał się ważnym punktem na szachownicy historii. Pankraz von Plankenstein, posiadacz wielu ziem, odegrał kluczową rolę w sporze między cesarzem Fryderykiem III. a księciem Albrechtem VI., opowiadając się po stronie cesarza. To posunięcie przyniosło mu wzrost władzy po zawarciu pokoju. W 1713 roku, po wielu latach, zamek przeszedł w ręce rodziny Tinti. W 1763 roku Bartłomiej z Tinti zakupił również zamek Schallaburg, a Plankenstein, opuszczony przez rodzinę, zaczął popadać w ruinę. W 1939 roku, w związku z problemami finansowymi, rodzina Tinti sprzedała Plankenstein i inne majątki rodzinie Nagel-Doornick. W czasie II wojny światowej, ich majątki zostały skonfiskowane przez rosyjskie władze okupacyjne. W 1975 roku zamek Plankenstein został sprzedany architektowi Hansowi-Peterowi Trimbacherowi, który przeprowadził prace konserwatorskie, chroniąc delikatne ściany przed dalszym zniszczeniem. W 2010 roku zamek znalazł nowego właściciela w osobie wiedeńskiego przedsiębiorcy Ericha Podstatnego. Dzięki jego marzeniom dzieciństwa zamek został odnowiony i wyposażony w najnowocześniejsze udogodnienia. Obecnie goście mogą przenocować w pięknie zaprojektowanych pokojach i poczuć się jak rycerze na dziedzińcu zamkowym, w dawnej kaplicy zamkowej czy w jednej z sal eventowych.
Zamek Seebenstein, zbudowany około 1180/1230 roku, to historia, która sięga korzeniami do czasów średniowiecznych. Pierwsza udokumentowana wzmianka o nazwie "Seebenstein" pochodzi z roku 1159/64, kiedy to zamek był własnością wyznawców szlacheckiego rodu hrabiów Formbach. Męscy członkowie tego rodu nazywali siebie "Gerhardami", co sugeruje, że to prawdopodobnie jeden z nich był budowniczym zamku. W 1284 roku Jutcia von Seebenstein, matka Gerharda i Albero, sprzedała zamek Heinrichowi von Stubenbergowi. Do 1316 roku zamek był własnością Stubenbergów, a następnie w 1403 roku stał się własnością Niklasa von Sebecka. Po jego śmierci w 1432 roku, zamek przeszedł w ręce braci królewskich Konrada, Heinricha, Dietmara i ich kuzyna Erharda, członków potężnej rodziny szlacheckiej z Pitten. W latach 1600-1700, zamek był renowowany przez Wolf Matthäusa, który znacznie przyczynił się do jego dzisiejszego wyglądu. Pomimo problemów finansowych, rodzina Pergenów była właścicielem zamku do 1824 roku, kiedy to został sprzedany księciu Johannesowi v. Liechtenstein. W 1848 roku, Seebenstein stał się majątkiem alodialnym, zarządzanym przez Schottwien. W 1942 roku zamek został zakupiony przez panią Lily Nehammer, a obecnie właścicielką jest pani Christine Vopava. Donżon zamkowy, zbudowany około 1380 roku, i kaplica zamkowa o trójkątnym planie to jedne z najbardziej charakterystycznych elementów zamku. Z ponad 40 pomieszczeniami, zamek udostępnia swoje progi dla zwiedzających, prezentując cenne dzieła sztuki, obrazy, gobeliny, figury Matki Boskiej oraz kolekcję broni.
Wznoszący się dumnie wysoko nad Kamptalem, z daleka widoczny renesansowy zamek Rosenburg zapiera dech w piersiach swoim imponującym kompleksem architektonicznym, przypominającym schronisko, które zachwyca niezwykłą atmosferą. Jako jedna z najczęściej odwiedzanych atrakcji w Dolnej Austrii, przyciąga rocznie ponad 100 000 gości – miejsce, które po prostu trzeba zobaczyć! Historia Rosenburga jest spleciona z rodziną Rosenbergów sięgającą aż do XIV wieku – pierwsza udokumentowana wzmianka o "Gozwin de Rosenberg" pochodzi z 1175 roku. Kaplica i donżon reprezentują gotycki okres. W 1487 roku bracia Grabnerowie zakupili średniowieczny zamek obronny, przekształcając go w renesansową perłę. Na początku XVII wieku Vinzenz Buschinger zakupił zamek i zlecił budowę największego zachowanego kortu turniejowego w Europie. Hrabia Windhag, jego następca, wzbogacił zamek o 13 wież, pomysłowo zaprojektowane wykusze i balkony, wspaniałe wnętrza, bibliotekę oraz ozdobne ogrody, które stanowią nieodłączny element charakterystyki Rosenburga. Od 1681 roku zamek jest w posiadaniu rodziny Hoyos, która po pożarze w XIX wieku ponownie otworzyła go jako zamek muzealny, pozostawiając dziedzictwo historii i tradycji.
Raabs, jeden z najstarszych kamiennych zamków w Austrii, dumnie wznosi się nad zbiegiem Morawskich i Niemieckich Thayas, zdobiąc stromą skałę, która góruje nad miastem. Z perspektywy Atlany, niczym dziób statku płynącego w przeszłość, zamek Raabs emanuje historią, czekającą na odkrycie w "Bibliotece Prowincji" pośrodku swoich starych murów. Mocny jak skała, zamek pełnił rolę bastionu przed wszelkimi najazdami z północy. Nazwa "Castrum Rakouz" podkreśla jego czeskie pochodzenie i znaczenie dla Czech, której kraj również nosi tę samą nazwę. W XI–XIII wieku oraz XIX wieku, zamek Raab i miasto przy zbiegu Morawskich i Niemieckich Thayas stanowiły centralne punkty "dzielnicy królewskiej". W 1183 roku austriacki Albrecht I przekazał zamek Raab swemu marszałkowi Heinrichowi von Maissau, a władza nad nim przechodziła przez ręce Puchheimerów przez prawie trzy i pół wieku. W 1386 roku książę Rudolf IV nosił tytuł "Graf zu Ragtz". Mieszkańcy Puchheim w XVI i XVIII wieku rozbudowali gotycką twierdzę, przekształcając ją w pałac. Panowie zamkowi z XVIII wieku, w tym baronowie von Bartenstein, wzbogacili zamek w wykwintne wyposażenie. Dziś Raabs jest jednym z najważniejszych zamków w Austrii, zachowującym historię budownictwa, osadnictwa i idei zamku mieszkalnego na Skale Raabs, podobnej do zamku Schallaburg, którego mury fundamentowe przetrwały do dzisiaj w swojej pełnej okazałości.
Niemcy wyróżniają się niezrównanym bogactwem zamków i twierdz, z którymi trudno konkurować innym krajom. Od zamków na północy po niezdobyte twierdze na południu, różnorodność krajobrazów naszego kraju stanowi swoistą wyzwanie dla tych monumentalnych budowli. Już we wczesnym średniowieczu powstały pierwsze mieszane typy zamków, a w okresie nowożytnym reprezentowane były wszystkie ich odmiany. Dzisiaj Niemcy oferują niemal wszystko, od zamków w środku wrzosowiska po zamki w jaskiniach, zachęcając do odkrywania nowych miejsc na każdym zakręcie. Według ekspertów w Niemczech powstało ponad 30 000 dworów, zamków i pałaców, z których wiele pozostaje jeszcze nieodkrytych. Z uwagi na terytorialną mozaikę, każde małe księstwo posiadało co najmniej jeden zamek. Wielkie rodziny szlacheckie dbały o swoje zamki, tworząc wyjątkowy krajobraz zamkowy, który wyróżnia się na tle Europy. Szczególnie w południowych Niemczech zamek znajduje się co 2 km wzdłuż niektórych rzek, co czyni te tereny niezwykle malowniczymi i fascynującymi dla miłośników historii.
Zamek Trifels, majestatycznie wznoszący się 310 metrów nad urokliwym miasteczkiem Annweiler, to jedno z najbardziej ikonicznych pałaców Palatynatu. Jego imponujące mury wznoszą się na skale Sonnenberga, podzielonej na trzy części, co prawdopodobnie dało zamkowi jego nazwę - Trifels. W czasach średniowiecza Zamek Trifels pełnił kluczową rolę w ochronie okolicznych ziem wokół Annweiler. Cesarze i królowie niemieccy od XII do XIII wieku przechowywali na zamku swoje cesarskie insygnia. Ze względu na to, że kontrola nad Trifelsem dawała kontrolę nad imperium, wówczas mawiano: "Kto ma Trifels, ma imperium". Zamek miał podwójne przeznaczenie w średniowieczu: służył jako tymczasowe miejsce przechowywania cesarskich klejnotów od 1125 do 1298 roku oraz jako więzienie państwowe w okresie panowania dynastii Staufer. Najbardziej znanym więźniem był angielski król Ryszard Lwie Serce. Mimo że Zamek Trifels stanowił symbol potęgi i rozkwitu w okresie panowania cesarzy Staufer, jego historia sięga jeszcze głębiej w przeszłość. Podczas wykopalisk w 1937 roku odkryto pozostałości drewnianej warowni z X wieku. Dziś zamek przyciąga setki tysięcy zwiedzających rocznie, oferując im nie tylko fascynującą podróż przez historię, ale także przepiękne widoki z platformy widokowej.
Zamek Nassau, usytuowany w malowniczej miejscowości Nassau w Niemczech, jest majestatycznym świadectwem historii i dziedzictwa regionu Nadrenii-Palatynatu. Jego imponujące mury wzniesiono w XII wieku na wzgórzu, które dominuje nad krajobrazem, stając się nie tylko ważną warownią, ale także gniazdem rodowym dynastii Nassau. Historia zamku rozpoczyna się od czasów hrabiów Lauenburga, którzy postawili pierwsze kamienie tego monumentalnego kompleksu na szlaku między Koblencją a Moguncją, kontrolując strategiczną trasę przez rzekę Lahn. W 1159 roku hrabiowie formalnie stali się właścicielami zamku, a przyjęcie tytułu hrabiów Nassau zapoczątkowało bogatą historię tej dynastii. Zamek, zbudowany pierwotnie w stylu romańskim, składał się z budynku mieszkalnego, wieży zachodniej i imponujących murów obronnych, które otaczały szczyt wzgórza. W XIV wieku wieżę zachodnią zastąpiono nową, a nad bramą wjazdową wzniesiono kaplicę, dodając nowe elementy architektoniczne. W XVIII wieku zamek zaczął podupadać, a kolejne zniszczenia miały miejsce podczas wydarzeń związanych z 1945 rokiem. Jednak w drugiej połowie XX wieku rozpoczęto prace renowacyjne, przywracając dawny blask niektórym częściom zamku. Odbudowany ozdobny szczyt wieży nawiązywał do architektury z XVII wieku, podczas gdy podczas prowadzonych tu wykopalisk odkryto pozostałości romańskich kapitelów z czasów świetności zamku. To miejsce stanowi istotny element dziedzictwa kulturowego Niemiec, przyciągając odwiedzających swoją historią i niezwykłą architekturą.
Zamek Schönburg, położony na zachodnim brzegu rzeki Ren w Oberwesel, w Nadrenii-Palatynacie w Niemczech, cieszy się zasłużoną reputacją, która wynika z jego imponującego położenia na malowniczej skale. Obecnie pełni funkcję luksusowego hotelu z restauracją i Kolpinghausu. Jego historia sięga XII wieku, kiedy to został wzmiankowany po raz pierwszy. Mimo licznych zmian własnościowych i wielu odbudów, zamek zachował swój romantyczny charakter i urok. Schönburg był świadkiem wielu wydarzeń historycznych i zmian. Jego początki sięgają XII wieku, kiedy to został zbudowany przez arcybiskupa Magdeburga lub jako rezydencja cesarska. W XIV wieku stał się siedzibą dla wielu rodzin, liczących łącznie około 250 osób. Jego najbardziej znanym właścicielem był Friedrich von Schönburg, który pełnił zaszczytną funkcję Marszałka Francji. W XVII wieku, podczas wojny o dziedzictwo Palatynatu, zamek został spalony przez Francuzów. W XIX wieku został zakupiony przez niemiecko-amerykańskiego T.I. Oakleya Rhinelandera, który przeprowadził częściową rekonstrukcję. Po jego śmierci w 1947 roku, zamek został nabyty przez miasto Oberwesel, które podjęło wysiłki renowacyjne i przekształciło go w hotel. Dzisiaj zamek Schönburg jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO Doliny Górnego Środkowego Renu. Jest popularnym miejscem turystycznym, a jego wieża bramna mieści muzeum opowiadające o historii zamku i okolicy. Z wieży można podziwiać wspaniałe widoki na dolinę Renu, co przyciąga licznych zwiedzających.
Zamek Katz, położony na wschodnim brzegu rzeki Ren, został wzniesiony w 1371 roku przez hrabiego Wilhelma II z Katzenelnbogen. Oficjalnie nosi nazwę Neukatzenelnbogen (niem. Nowy Katzenelnbogen), lecz bardziej znany jest pod przydomkiem Katz, co w języku niemieckim oznacza "kota". Zamek słynie również z produkcji wina Riesling, którego uprawa rozpoczęła się tutaj już w 1435 roku, zainicjowana przez hrabiów Katzenelnbogen. W 1806 roku, podczas oblężenia przez wojska francuskie, zamek został zbombardowany, jednakże został odbudowany pod koniec XIX wieku. Obecnie na terenie zamku Katz znajduje się szkoła nauk przyrodniczych i ośrodek szkoleniowy, jednakże zamek jest zamknięty dla publiczności, gdyż pozostaje w prywatnych rękach. Zamek został zbudowany między rokiem 1360 a 1371 przez hrabiów Katzenelnbogen, prawdopodobnie w odpowiedzi na budowę Zamku Maus przez elektorów Trewiru od 1356 roku. Razem z Zamkiem Rheinfels po drugiej stronie rzeki Ren utworzył barierę celną, wzmacniając kontrolę panów Katzenelnbogen nad południowo-zachodnimi terenami Niemiec. W 1479 roku, w wyniku wygaśnięcia linii Katzenelnbogen, zamek i okręg trafiły w ręce landgrafów Hesji, kiedy to Landgraf Henryk III z Hesji-Marburg poślubił córkę ostatniego hrabiego Katzenelnbogen. Zamek Katz, podobnie jak Zamek Rheinfels, stał się przedmiotem sporów o dziedzictwo między liniami Hesji-Kassel i Hesji-Darmstadt. W 1626 i 1647 roku zamek był oblężony i częściowo zniszczony. Mimo to, w czasie kolejnych sporów o dziedzictwo, zamek był wielokrotnie umacniany i modernizowany. W 1692 roku, w czasie wojny o sukcesję palatynacką, zamek ponownie ucierpiał podczas oblężenia Zamku Rheinfels przez wojska zwycięskiego Ludwika XIV. W latach 1758-1763, podczas wojny siedmioletniej, zamek był okupowany przez wojska francuskie. Ostatecznie, w 1806 roku, kompleks zamkowy został wysadzony przez wojska Napoleona, jednakże nie został całkowicie zniszczony. W 1816 roku ruiny zamku zostały nabyte przez Księstwo Nassau, a następnie przeszły przez różnych prywatnych właścicieli w XIX wieku. W 1896 roku zostały one zakupione przez Ferdynanda Berga, zarządcę dystryktu św. Goarshausen, który odbudował zamek jako rezydencję zgodnie z planami architektów z Kolonii, Schreiterer & Below, opierając się na średniowiecznej strukturze i stylu architektonicznym. Obecnie zamek Katz jest prywatną własnością w Japonii i nie jest otwarty dla publiczności.
Zamek Maus, którego początki sięgają XIV wieku, góruje dumnie 90 metrów nad kościołem parafialnym w Wellmich, osadzony na skalistej półce. Przez wieki nosił różne nazwy, takie jak Burg Thurnberg, Deuernburg czy Zamek Deuernberg, obok swoich pierwotnych mian - Zamek Maus i Zamek Peterseck. W 1353 roku arcybiskup Boemund II (ok.1290-1367, arcybiskup i elektor Trewiru w latach 1354-1362) objął kontrolę nad Wellmich i otrzymał zezwolenie od cesarza Karola IV (1316-1378, niemiecki król w latach 1346-1378) na budowę Zamku Peterseck. Zamek został wzniesiony w celu ochrony obszaru położonego na prawym brzegu Renu i miał możliwość stawienia oporu panom Katzenelnbogen z ich fortecą Rheinfels na lewym brzegu rzeki. W zamian, panowie Katzenelnbogen zbudowali Zamek Neu-Katzenelnbogen (tzw. Zamek Katz), który ostatecznie nadał nazwę Zamkowi Maus. Po abdykacji Boemunda, Kuno von Falkenstein (ok. 1320-1388, arcybiskup i elektor Trewiru w latach 1362-1388) dokończył budowę zamku w latach 1362-1388. W 1588 roku Filip z Nassau (1542-1602) objął panowanie nad Nasssau Weilburga w latach 1559-1602. Przez okres 450 lat, około 20 urzędników elektoratu Trewiru zarządzało swoją dzielnicą na zamku Maus. Pomimo wielu zmian, zamek nigdy nie został całkowicie zniszczony. Jednakże, w XVII wieku, zaniedbanie państwa spowodowało stopniowe popadanie zamku w ruinę, aż w końcu został on sprzedany prywatnemu nabywcy w 1806 roku. W latach 1900-1906 przeszedł on gruntowną renowację pod nadzorem architekta z Kolonii, Gurtnera, zachowując swój zewnętrzny wygląd. Od 1923 roku, będąc w posiadaniu Meksykanina, zamek otrzymał egzotyczny sprzęt. W 1945 roku, wojska amerykańskie zajęły Wellmich i Ehrenthal, a zamek ucierpiał z powodu ostrzału artyleryjskiego. Do dziś pozostaje on w prywatnych rękach, ale dzięki wsparciu Państwowego Urzędu Ochrony Zabytków Nadrenii Nadłużu-Palatynatu, został częściowo odrestaurowany i udostępniony dla publiczności.
Zamek Pfalzgrafenstein, położony na wyspie na rzece Ren, jest jednym z najbardziej imponujących zamków w Dolinie Renu. Jego nazwa nie oznacza, że jest to średniowieczny Palatynat, czyli rezydencja królewska. Pochodzi raczej od faktu, że został zbudowany w XIV wieku przez palatyna Ludwika Bawarskiego (1282-1347). Ludwik Bawarski, z rodu Wittelsbachów, był królem rzymsko-niemieckim od 1314 roku i cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego od 1328 roku aż do swojej śmierci. Zamek został zbudowany w celu obserwacji i ochrony stacji celnej znajdującej się nad brzegiem Renu w miejscowości Kaub. Statek płynący w górę lub w dół rzeki musiał przejść przez wąskie przejście między miastem a zamkiem. Pobierane cło było ważnym źródłem dochodów, które było kwestionowane przez hrabiego Palatynatu. Kościół także zgłaszał pretensje do Ludwika, a w 1324 roku papież Jan XXII nałożył na niego zakaz wstępu do kościoła. Zamek Pfalzgrafenstein jest wyjątkowy ze względu na swoje położenie na wyspie, co sprawia, że jest trudno dostępny. Jest to jedyny zamek na Renie, który znajduje się bezpośrednio na rzece. Zamek został odbudowany i odrestaurowany w XIX wieku i dziś jest popularnym miejscem turystycznym. Oferuje fascynujące wrażenia związane z historią, a także malownicze widoki na rzekę i okolicę.
Zamek Stahleck, wznoszący się nad miastem Bacharach, jest jednym z najpiękniejszych zamków w Niemczech i jednocześnie domem dla jednego z najpiękniejszych schronisk młodzieżowych w kraju. Rozwój miasta Bacharach i zamku Stahleck rozpoczął się wraz z przeniesieniem hrabiego Hermanna von Stahleck na stanowisko wojewody nadreńskiego w latach 1142/43. Zamek został rozbudowany w kolejnych latach i stał się jednym z najsilniejszych kompleksów obronnych na środkowym Renie. Bacharach stało się również ważnym ośrodkiem władzy nadreńskiego palatynatu. Mimo że zamek Stahleck został poważnie uszkodzony w trakcie wojny trzydziestoletniej, budynek Palas został odbudowany w 1666 roku z powodu silnej więzi emocjonalnej hrabiów Palatynatów z zamkiem. Jednak podczas wojny o sukcesję w Palatynacie kompleks zamkowy został ostatecznie zniszczony przez wojska francuskie w 1689 roku i pozostał w ruinie przez wiele lat.
Położony w malowniczym otoczeniu zamek Vianden to arcydzieło architektury europejskiej, zbudowane w okresie od XI do XIV wieku na fundamentach schroniska karolińskiego i rzymskiego fortu. Dominująca posiadłość Hohenstaufów z pałacem zamkowym stanowi jedno z najbardziej niezwykłych feudalnych dzieł oporu z epoki gotyku i romańskiego w całej Europie. Na tym terenie pierwotnie wznosiła się rzymska wieża obserwacyjna z V w. n.e. W około XI wieku powstał sam zamek, pełniący rolę siedziby książąt Vianden. W 1264 roku zamek i jego okolice przeszły pod kontrolę Luksemburgów, by w 1417 roku stać się ich wyłączną własnością. Przez kolejne stulecia zamek przechodził liczne przebudowy, a w jego architekturze odbijają się elementy różnych stylów, takich jak romański, gotycki i renesansowy. W XIX wieku budowla popadła w ruinę, lecz w 1977 roku zamek został przejęty przez państwo, przeszła gruntowną restaurację i obecnie cieszy się jako obiekt otwarty dla zwiedzających. Jego bogata historia i architektoniczne dziedzictwo są teraz dostępne dla wszystkich, przenosząc odwiedzających w fascynującą podróż przez wieki.
Włochy to kraj, który zachwyca swoją różnorodnością – od malowniczych winnic Toskanii, przez monumentalne katedry Florencji, po urokliwe wioski rozsiane wzdłuż wybrzeża Cinque Terre. Jednym z najbardziej fascynujących elementów włoskiego krajobrazu są jednak jego zamki, które skrywają opowieści z dawnych epok i oferują wyjątkową podróż w przeszłość. W samym Południowym Tyrolu można odkryć ponad 800 zamków i pałaców, z których każdy jest świadectwem bogatej historii tego regionu. Zamki te nie tylko dominują nad dolinami, wznosząc się na szczytach skalnych jak niezdobyte fortece, ale także wtapiają się w otaczającą je naturę, tworząc harmonijną całość z malowniczym krajobrazem. Od potężnych, średniowiecznych twierdz, które niegdyś broniły szlaków handlowych, po eleganckie, renesansowe rezydencje – Południowy Tyrol oferuje niezapomniane przeżycia dla miłośników historii, architektury i pięknych widoków. Każdy zamek ma swoją unikalną atmosferę, od surowych murów obronnych po bogato zdobione wnętrza, które przenoszą zwiedzających w czasie. Niezależnie od tego, czy podróżujesz samotnie, z rodziną czy przyjaciółmi, odkrywanie tych majestatycznych budowli pozwala poczuć magię dawnych wieków i zobaczyć Włochy z zupełnie nowej perspektywy.
Castel Thun, świadectwo dawnej potęgi i bogactwa jednej z najbardziej wpływowych rodzin Trentino, wciąż majestatycznie góruje nad Valle di Non. Jego imponująca sylwetka łączy elegancką architekturę z przestronnymi ogrodami i zaawansowanym systemem obronnym, na który składają się wieże, bastiony, fosy i mury. Wzniesiony w XIII wieku na wzgórzu o wysokości 609 metrów, z widokiem na malowniczą dolinę i wioskę Vigo di Ton, zamek przez wieki był rezydencją rodziny Thun, która zamieszkiwała go aż do 1992 roku. Budowla, będąca doskonałym przykładem zamkowej architektury Trydentu, zachowała swoje pierwotne wnętrza, bogatą kolekcję dzieł sztuki oraz bibliotekę z tysiącami książek. Typowa dla stylu gotyckiego struktura otoczona jest rozbudowanym systemem umocnień, obejmującym cztery wieże strażnicze, wały obronne, fosa i rotunda. Wśród nich szczególnie wyróżnia się „Hiszpańska Brama” z 1566 roku, nawiązująca do legendarnych podróży Giorgio Thuna do Hiszpanii. We wnętrzach zamku znajdują się liczne interesujące sale. Na parterze mieściły się pomieszczenia użytkowe, natomiast na piętrze reprezentacyjne pokoje, takie jak sala biskupia, gdzie nocował książę biskup Sigismondo Alfonso, sala kominkowa z pięknym renesansowym kominkiem, oraz sala zmarłych, w której wciąż można zobaczyć poczerniałe ściany noszące ślady dymu z pogrzebowych świec. Cztery narożne wieże – w tym wieża kurzu, wieża Francesco Agostino, wieża Basilio i wieża Biblioteki – wzmacniały pierwszą linię obrony. W tym samym okresie zamek zyskał zdobioną herbami bramę między dwoma wieżami więziennymi oraz wspomnianą wcześniej „Hiszpańską Bramę”, która mogła być wzorowana na artefakcie przywiezionym z Hiszpanii. W XVIII wieku książę biskup Domenico Antonio Thun zainicjował rozbudowę zamku, dodając monumentalne schody i sanktuarium San Giovanni Nepomuceno. Tomaso Giovanni Thun, książę biskup Passavii, kontynuował te prace, wznosząc nowe elementy oraz modyfikując wieżę donżon. Po erze napoleońskiej, podczas której część zamku została sprzedana, kompleks trafił w ręce Francesco Thuna z czeskiej gałęzi rodu. Razem z synem Zdenko odnowił on wnętrza zamku i zadbał o otaczające go ogrody w stylu włoskim. W 1992 roku prowincja Trydent nabyła zamek wraz z jego cennym wyposażeniem: obrazami, meblami, dokumentami oraz biblioteką zawierającą ponad 7300 tomów. Kaplica zamkowa, poświęcona św. Jerzemu, szczyci się XV-wiecznymi freskami szkoły niemieckiej. Atmosferę dawnego życia zamkowego dopełniają liczne portrety książąt i biskupów, ozdobne srebra, porcelana, powozy oraz inne przedmioty codziennego użytku, które świadczą o luksusowym stylu życia dawnych mieszkańców.
Zamek Brunnenburg w Dorf Tirol pochodzi z XIII wieku i został zbudowany na polodowcowym rumowisku skalnym ze stromymi zboczami, które znajduje się między wioską Dorf Tirol a zamkiem Tyrol. Jego budowniczymi była szlachecka rodzina Tarants z Tyrolu. Pierwotnie należący do diecezji Brixen, wkrótce został przekazany w lenno biskupowi Bruno przez hrabiego Meinharda II, który przypisał Brunnenburgowi rolę obronną na rzecz pobliskiego zamku Tyrol. W XIV wieku, po oblężeniu przez Czechów, zamek Brunnenburg doznał poważnych zniszczeń. W kolejnych stuleciach popadł w ruinę – już około 1600 roku był opisywany jako „stary i niszczejący”. Na początku XX wieku został zakupiony przez prywatnego inwestora, który zainicjował jego odbudowę. Zamek zyskał międzynarodową sławę pod koniec lat 50. XX wieku, kiedy amerykański poeta Ezra Pound wybrał go na swoją rezydencję. Pound ukończył tu swoje monumentalne dzieło „Cantos” i od 1962 roku aż do śmierci w 1972 roku był zarejestrowanym obywatelem Dorf Tirol. W zamku znajduje się miejsce pamięci poświęcone poecie. Posiadłość otaczają liczne legendy, w tym opowieści o ukrytym skarbie. Obecnie w zamku mieści się Muzeum Zamku Fontana, które koncentruje się na folklorze i sztuce ludowej. Szczególną atrakcją dla najmłodszych odwiedzających są zwierzęta gospodarskie zamieszkujące teren zamku. Można tu spotkać kozy, osły, króliki oraz rzadkie rasy zwierząt domowych, takie jak świnie mangalica i owce zackel. Do zamku Brunnenburg można dotrzeć wyłącznie pieszo. Spacer z parkingu w wiosce Tirolo zajmuje około 10 minut. Alternatywnie, zamek jest dostępny ze Szlaku Winnego Tirolo oraz Szlaku Jabłkowego Tirolo.
Zamek Schenna, będący własnością znanych tyrolskich rodzin szlacheckich, został wzniesiony w czasach Margarethe Maultasch i pozostaje jednym z najważniejszych kompleksów zamkowych Południowego Tyrolu. Jego historia, a także poprzedniego obiektu na tym miejscu, sięga XIV wieku. W 1350 roku Petermann von Schenna, burgrabia Tyrolu, przekształcił zamek Schenna w reprezentacyjną warownię. W wyniku częstych zmian właścicieli zamek był kilkakrotnie modyfikowany i odnawiany. Ostatecznie Arcyksiążę Johann dostosował go do standardów życia XIX wieku, wyposażając wnętrza w odpowiednie meble i dekoracje. Dziś zamek należy do hrabiów Merano, którzy są potomkami Arcyksięcia Jana i zamieszkują go do dziś. W zamku Schenna zwiedzający mogą podziwiać bogato zdobione wnętrza, galerię obrazów, imponującą kolekcję broni obejmującą okres od XII do XIX wieku, w tym francuskie armaty, oraz renesansową salę z piecem fajansowym z XVIII wieku. W zamku znajduje się także największa prywatna kolekcja pamiątek związanych z Andreasem Hoferem oraz portrety osobistości austriackich i tyrolskich. Wyjątkowe eksponaty przybliżają styl życia i kulturę minionych epok. Na zewnątrz częściowo zachowała się fosa otaczająca zamek. Na terenie kompleksu znajduje się również neogotyckie mauzoleum, w którym pochowani zostali Arcyksiążę Johann, jego żona Hrabina Anna Meran, ich syn Hrabia Franz Meran oraz jego żona Hrabina Teresa Lamberg. Zamek Schenna wznosi się nad miejscowością Schenna, w pobliżu Merano, będąc jednym z kluczowych zabytków regionu wakacyjnego Meraner Land. Jest to także jeden z nielicznych zamków, które były stale zamieszkane. Zamek można zwiedzać wyłącznie z przewodnikiem
Castel Rodengo (Schloss Rodenegg lub Rodeneck) to imponujący średniowieczny zamek, usytuowany między Sciaves (Schabs) a Rio Pusteria (Mühlbach), w gminie Rodengo, w malowniczej dolinie Isarco. Twierdza została wzniesiona w 1140 roku przez Friedricha von Rodanka na skalistym cyplu górującym nad doliną. Pierwotnie zamek należał do rodu Rodank, który dzierżył go aż do wygaśnięcia linii około 1300 roku. Od 1491 roku posiadłość przejęli hrabiowie Wolkenstein-Rodenegg, potomkowie słynnego minstrela Oswalda von Wolkensteina. W XVI wieku dokonali oni znaczącej rozbudowy i renowacji zamku, przekształcając go w jedną z największych i najbardziej imponujących twierdz w okolicy, co utrzymuje się po dziś dzień. Obecnie zamek pozostaje w rękach potomków rodu Wolkenstein-Rodenegg. Część zamku, otoczona pięknym ogrodem, jest zamieszkana, a pozostała część udostępniona zwiedzającym jako muzeum. W jego wnętrzach znajdują się liczne meble z epoki późnego renesansu, które pozwalają przenieść się w czasie i poczuć atmosferę minionych wieków. Jednym z najcenniejszych elementów zamku są freski „Cykl Yweina”, odkryte w 1972 roku. Freski te, powstałe między 1200 a 1220 rokiem, są unikalnym przykładem średniowiecznej sztuki rycerskiej w Europie. Opowiadają one w 11 scenach legendę o Yweinie, jednym z rycerzy Okrągłego Stołu Króla Artura. Kolejną niezwykłą atrakcją jest więzienie „Lauterfresserloch”. Nazwa pochodzi od Matthiasa Pergera, skazanego na śmierć na stosie za czary w XVII wieku. To miejsce budzi zarówno fascynację, jak i dreszcz emocji, stanowiąc świadectwo burzliwej historii Castel Rodengo. Dzięki swojej bogatej historii, unikalnym dziełom sztuki i malowniczemu położeniu, Castel Rodengo jest jednym z najważniejszych zabytków w regionie, przyciągającym miłośników historii i architektury.
Castel Valer to urokliwy średniowieczny zamek o rzymskich korzeniach, który został przebudowany między XIII a XVI wiekiem. Położony w malowniczej Val di Non w Trentino, u podnóża majestatycznych Dolomitów Brenta, zamek otacza krajobraz pełen bujnych sadów jabłkowych. Od 1438 roku jest własnością rodziny Spaur, która wykorzystuje go obecnie głównie jako miejsce organizacji wydarzeń. Zamek oferuje imponujące 88 w pełni umeblowanych sal i pokoi, dwie kaplice, trzy tarasy oraz rozległe ogrody. Otoczony terenem o powierzchni około 10 hektarów, Castel Valer stanowi wyjątkowe połączenie historycznego uroku i funkcjonalności. Przestrzenie takie jak pokoje, sale konferencyjne, tarasy, ogrody czy piwnice mogą być wykorzystywane indywidualnie lub w połączeniu, zależnie od charakteru organizowanego wydarzenia. W ostatnich latach pojawiły się plany sprzedaży zamku, które wzbudziły duże zainteresowanie. Zamek przez pewien czas znajdował się na rynku, ale ostatecznie hrabia Ulrico Spaur zdecydował się zatrzymać posiadłość. Jego decyzja była motywowana troską o zachowanie autentyczności Castel Valer, głęboko powiązanego z lokalną społecznością i stowarzyszeniami kulturalnymi. Współpraca z APT Val di Non odegrała kluczową rolę w podjęciu tej decyzji, zapewniając dalszą promocję kulturalną i otwarcia zamku dla publiczności. W trakcie wizyty zwiedzający mogą podziwiać bogactwo zamkowych przestrzeni, w tym Kaplicę św. Walerego, Salę Konną, most, dziedziniec, ogrody, piwnicę, Salę Emblematów, Salę Gotycką, Loggię i Loggiato oraz pokoje Madruzzo. Codziennie organizowane jest sześć wizyt, prowadzonych przez dwóch przewodników, którzy odbierają gości z kasy biletowej na placu Pilatiego w Tassullo. To niezapomniana okazja, aby poznać historię i urok Castel Valer w wyjątkowym otoczeniu.
Dziś, w sercu doliny Val Venosta, stoi niewielki zamek Castelbello, przypominający ilustrację z baśni. Ta urokliwa twierdza, osadzona na skalnej ostrodze wśród winnic i sadów jabłoniowych, nie posiadała nigdy rozbudowanych fortyfikacji, studni ani lochów – a przynajmniej nie zachowały się o tym żadne świadectwa. Być może niegdyś chronił ją most zwodzony i fosa, ale obecnie wiodą do niej jedynie starożytne okrągłe drzwi poprzedzone krótkim drewnianym mostem. Zamek, wzniesiony w średniowieczu, pełnił rolę strażnicy na starożytnej drodze Claudia Augusta, którą podróżowali kupcy i pielgrzymi. Obsadzony niewielkim garnizonem, był punktem poboru opłat, a nie miejscem epickich bitew. W 1531 roku przeszedł w ręce rodziny von Hendl, która przekształciła go w swoją rezydencję. Rozpoczęto wtedy rozbudowę zamku – dodano okazałe, okrągłe wieże z otworami strzelniczymi, a elewacje urozmaicono loggiami i zewnętrznymi klatkami schodowymi. Wnętrza ozdobiono freskami, wyposażono w marmurowe kominki i starannie urządzono. Na szczególną uwagę zasługuje kaplica zamkowa, gdzie sklepienie zdobią freski przedstawiające Pietę i czterech Ewangelistów, otoczonych malowanymi medalionami i herbem rodzinnym. Z kolei pokój zwany Erkerem – przytulny wykusz z widokiem na malownicze góry – do dziś prezentuje drzewo genealogiczne rodziny von Hendl. Bogactwo rodziny stopniowo topniało przez powodzie i pożary w XIX wieku. Hrabowie musieli sprzedać posiadłości, pola, a nawet zamkowe wyposażenie. W końcu Castelbello popadło w ruinę. Południowe skrzydło zamku stało się kompletnie nieużywane, co najlepiej obrazują czarno-białe zdjęcia z czasów, gdy jego wnętrza były już tylko pustymi murami porośniętymi drzewami. Ostatnią właścicielką zamku była hrabina Elvira von Hendl, która mieszkała tam samotnie aż do swojej śmierci w 1998 roku. Pomimo trudnych warunków – braku bieżącej wody i elektryczności – oraz zimowego chłodu, Elvira żyła w zamku z uporem i melancholią, przypominając o dawnej świetności rodu. W 1956 roku zamek został wykupiony przez państwo włoskie, a jego renowacja przywróciła mu dawną świetność. Obecnie Castelbello można zwiedzać z przewodnikiem, który odkrywa przed gośćmi historie i anegdoty związane z tą wyjątkową budowlą. Choć pomieszczenia są puste, to ich mury kryją opowieści o bogactwie, upadku i samotności, które odżywają na nowo wśród odwiedzających.
Na malowniczych wzgórzach nad Schluderns w Val Venosta w Południowym Tyrolu wznosi się imponujący zamek Churburg. Nazwa tego warownego zamku pochodzi od biskupów Chur, pierwotnych właścicieli posiadłości. Około 1255 roku książę-biskup Heinrich z Montfort zbudował ten zamek jako twierdzę przeciwko buntowniczym rycerzom z okolicznych terenów, którzy często byli w konflikcie z diecezją Chur. Jednak lokalizacja zamku nie była najlepsza z obronnego punktu widzenia, gdyż wzgórze, na którym go wzniesiono, nie oferowało naturalnej ochrony. Wkrótce po wybudowaniu, zamek został zdobyty przez konkurencyjne rody, a już w 1297 roku przeszedł w ręce panów von Matsch. Po wygaśnięciu tego rodu w 1504 roku, zamek stał się własnością hrabiów Trapp, którzy do dziś są jego właścicielami. Churburg wyróżnia się spośród innych zamków tym, że mimo burzliwej historii, nigdy nie został zniszczony ani przez wojnę, ani przez pożar. Dzięki temu, zamek zachował swój autentyczny wygląd, dając odwiedzającym unikalny wgląd w życie średniowieczne i renesansowe. Centralnym punktem kompleksu jest potężny donżon, wokół którego rozmieszczone są pałac, romańska kaplica oraz mury obronne. Na zewnątrz pierścieniowych murów znajdują się liczne wieże, bramy i kazamaty, a także rozległy ogród. Obecny charakter renesansowej rezydencji Churburg zyskał w XVI wieku. Z tego okresu pochodzą wspaniałe freski w środkowym korytarzu arkadowym. Drzewo genealogiczne rodów Matsch i Trapp, ozdobione scenami z bajek Ezopa, zdobi całe skrzydło zamkowe. Imponujący jest również pokój Jakuba, nazwany na cześć Jakuba Trappa VII, gdzie znajduje się jeden z najstarszych działających instrumentów klawiszowych, ozdobiony domowy organ z 1559 roku. Największą atrakcją zamku jest bez wątpienia jego zbrojownia, największa prywatna kolekcja zbroi na świecie, zachowana w pierwotnym stanie. Zbrojownia zawiera liczne cenne i artystyczne zbroje oraz broń z kilku wieków, w tym wyjątkową zbroję Ulricha IX z około 1450 roku, ważącą ponad 45 kg, wykonaną w mediolańskiej pracowni płatnerskiej. W sierpniu, zamek Churburg staje się areną corocznych gier rycerskich, największych tego typu w Alpach, przyciągających licznych widzów.
Około 3 km od Bolzano znajduje się wejście do doliny Val d'Ega, w dawnych wiekach strategicznej pozycji, która znajdowała się również na drodze do przełęczy Brennero. I właśnie tam, na stromym skalistym wzgórzu nad Cardano, w XIII wieku panowie von Greifensteiner zbudowali potężny zamek: „castrum de Curniet”. Z wyjątkiem krótkiej okupacji przez Fryderyka IV, zamek Cornedo pozostawał następnie w posiadaniu lordów von Lichtenstain od 1378 do 1760. Przez krótki czas znajdował się także w rękach gminy Bolzano. Dziś zamek Cornedo – po niemiecku „Burg Karneid”, po włosku „Castel Cornedo” – jeden z najpiękniejszych i najlepiej zachowanych zamków w Południowym Tyrolu, jest własnością rodziny barona Christopha von Malaisè. Dla zwiedzających udostępniono go w 2006 roku. Składa się z donżonu, wieży mieszkalnej i pałacu, wewnętrznego dziedzińca z fontanną, otwartych klatek schodowych i dwukondygnacyjnej loggii oraz okrągłego muru z krenelażem na jaskółczy ogon. Wewnątrz na szczególną uwagę zasługuje fresk „Triumf śmierci” z XIV w. oraz cenne romańskie malowidła ścienne w kaplicy św. Anny. Zamek Cornedo oferuje swoim gościom także wspaniały widok na doliny Valle Isarco i Valle dell'Adige, a także na Bolzano. Zapewne doceniali to już dawni znakomici goście: minstrel Oswald von Wolkenstein wykonywał tu swoje pieśni, Albrecht Dürer rysował na zamku kilka swoich szkiców, podobno zatrzymywał się tu Goethe podczas swojej podróży do Włoch i tyrolski bojownik o wolność Andreas Hofer również powinien był go odwiedzić. A jak dojechać do zamku Cornedo? W centrum Cardano, dzielnicy gminy Cornedo all'Isarco, znajdują się parkingi i przystanek autobusowy. Stamtąd do zamku można dotrzeć pieszo w 15 minut i można go zwiedzać podczas zwiedzania z przewodnikiem (wyłącznie po wcześniejszym umówieniu).
Zamek Bruneck dominuje nad panoramą miasta Brunico, jakby nadal czuwał nad jego mieszkańcami. Powstał w latach 1251–1288 z inicjatywy biskupa Bruno von Kirchberg jako element obronny terytorium w dolinie Val Pusteria. W tym samym okresie rozpoczęto budowę miasta u stóp zamku, które z czasem przyjęło nazwę Brunico od swej monumentalnej strażnicy. W XIV wieku zamek został rozbudowany przez biskupa Alberta von Enn, który wzniosł wokół twierdzy okrągły mur. Kolejni biskupi kontynuowali rozbudowę, aż książę-biskup Christoph von Schroffenstein nadał zamkowi obecny charakter, przekształcając go w rezydencję. Główne wejście zdobi późnogotycki portal z 1584 roku, kiedy to dostęp do zamku zapewniał most zwodzony. Donżon, stanowiący najstarszą część zamku, wciąż wznosi się dumnie za bramą. Wnętrze zamku skrywa liczne herby biskupów, którzy przez wieki rezydowali w jego murach. Chociaż wiele fresków straciło swoją pierwotną świetność, to nadal panuje tu wyjątkowa atmosfera, a liczne wydarzenia przyciągają rokrocznie tłumy turystów.
Zamek Prösels, majestatycznie usytuowany po prawej stronie, tuż przed miejscowością Völs, w regionie Prösels, to średniowieczna warownia o bogatej historii. Pierwsze wzmianki o zamku pochodzą z roku 1279, kiedy to figurował pod nazwą „Castrum Presile”. Jednakże prawdopodobnie został on zbudowany około 1200 roku przez panów z Völs, a swój obecny, okazały wygląd uzyskał w XVI wieku. W XVI wieku, za panowania namiestnika i burgrabiego Tyrolu, Leonarda von Völs, stary zamek został przebudowany na okazały zamek gotycki. Datę tych prac datuje inskrypcja na zewnętrznej bramie zamkowej na rok 1517. Zamek był siedzibą Leonarda Starszego von Völs aż do jego śmierci w 1530 roku. Zamek Prösels kryje w sobie nie tylko historię, ale także legendy, w tym procesy o czary, które miały tu miejsce 500 lat temu. Przez kolejne stulecia kompleks zmieniał właścicieli, a po śmierci ostatniego z nich w 1978 roku został nabyty przez Kuratorium Schloss Prösels GmbH. Po gruntownej renowacji zamek został udostępniony zwiedzającym w 1982 roku, stając się także miejscem koncertów, wystaw i przedstawień teatralnych. Wyjątkową atrakcją jest bogata kolekcja broni, a także możliwość przejażdżki w czasie na dziedzińcu zamkowym, odgrywając sceny z życia Oswalda von Wolkenstein, słynnego minstrela. Co więcej, zamek Prösels można zwiedzać z przewodnikiem również zimą, a dojazd do niego jest łatwy dzięki publicznemu autobusowi linii 176 (Seis - Völs), który zabierze Cię prosto pod jego mury, skąd można udać się na pieszą wędrówkę do Völs am Schlern przez Ums do Prösels.
Wznoszący się na północny zachód od Bolzano, zamek Runkelstein jest prawdziwym klejnotem, który kryje w sobie bogactwo średniowiecznej historii i sztuki. Jego początki sięgają 1237 roku, kiedy to został zbudowany przez panów z Wangen jako warownia kontrolująca szlaki handlowe. Nazwa "Runkelstein" wywodzi się od porfirowej skały, na której stoi, a która nosi inskrypcję "runchenstayn". W 1385 roku zamek został zakupiony przez bogatych kupców z Bolzano, Franz'a i Niklaus'a Vintlerów, którzy zlecili ozdobienie jego wnętrz wspaniałymi freskami. W ciągu wieków zamek przechodził przez różne ręce, przeżywając rozbudowy, pożary, uderzenia piorunów i eksplozje. W XIX wieku, dzięki staraniom Josefa von Görresa, freski zyskały uznanie jako cenny zabytek historyczny. Po częściowym zawaleniu północnej ściany w 1868 roku, większość malowideł uległa zniszczeniu. Jednak w efektownej operacji odbudowy, mur został przywrócony do pierwotnego stanu. W 1893 roku cesarz Franciszek Józef I oficjalnie przekazał zamek obywatelom Bolzano. Dziś zamek Runkelstein jest dostępny dla zwiedzających, którzy mogą dotrzeć do niego pieszo z centrum miasta w zaledwie 30 minut. Oprócz bogactwa historycznych fresków, zamek oferuje również swoim gościom atmosferyczną zamkową tawernę, tworząc niezapomnianą podróż w czasie po średniowiecznych dziejach regionu.
Zamek Taufers dumnie góruje nad miastem Sand in Taufers, osadzony na szczycie góry Ahornach. Dziś jest jednym z najczęściej odwiedzanych zabytków w dolinie Ahrntal i uznawany za jedną z najpiękniejszych warowni w Południowym Tyrolu. Początki zamku Taufers sięgają roku 1100. W XV wieku kompleks został znacząco rozbudowany, lecz w kolejnych stuleciach popadał w ruinę. Największe prace renowacyjne przeprowadzono po 1977 roku, kiedy zamek przeszedł na własność Południowotyrolskiego Instytutu Zamkowego. Dzisiaj zamek Taufers jest otwarty dla zwiedzających, którzy mogą korzystać z przewodnika lub zwiedzać samodzielnie. Zwiedzanie obejmuje zespół bramny z mostami zwodzonymi, dziedziniec wewnętrzny, piwnicę żelazną, ogrodowe tereny, blanki, poddasze dawnej rezydencji oraz donżon, gdzie prezentowane są filmy dokumentalne o zamku. Z przewodnikiem można dodatkowo odwiedzić ponad 20 w pełni zachowanych pomieszczeń, w tym salę sądową, bibliotekę, kaplicę, pokój chorych i pokój kardynała. Szczególną uwagę zasługują zbrojownia, sala rycerska, tzw. "pokój duchów" oraz sala tortur.
Zamek Tasso, znany również jako "Schloss Reifenstein" po niemiecku i "Castel Tasso" po włosku, jest jednym z najlepiej zachowanych zamków Południowego Tyrolu. Historia tego kompleksu sięga roku 1100, kiedy to został po raz pierwszy udokumentowany jako feudał należący do bawarskich hrabiów Lechsgmünd. W 1110 roku zamek przeszedł w ręce panów Stilves, którzy podjęli budowę i nazwali go "Reifenstein", zamkiem Tasso. W kolejnych stuleciach zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w roku 1405 został nabyty przez panów z Sabiony. Później zamek stał się siedzibą arcyksięcia Zygmunta, a w 1470 roku został sprzedany niemieckiemu zakonowi rycerskiemu. Zakon ten posiadał zamek do swojej kasaty w 1813 roku, stale wzmacniając jego struktury obronne. Dziś zamek Tasso jest uznawany za najlepiej zachowany zespół zamkowy w Południowym Tyrolu, nigdy bowiem nie uległ zniszczeniu ani nie został przejęty. W skład kompleksu wchodzi także niewielka kaplica św. Zenona, w której odnaleziono trumny datowane na okres od IV do VIII wieku. Zwiedzający mają dostęp do 10 pokoi, które zachowały się w doskonałym stanie. Donżon pochodzi z XII wieku, natomiast wielka sala została zbudowana w XV wieku. Szczególnie interesująca jest Sala Zielona ze swoimi dekoracjami i fantastyczną późnogotycką drewnianą kratownicą.
Zamek Trostburg, położony na wschodnim zboczu wzgórza nad Ponte Gardena, przy wejściu do Val Gardena, jest jednym z najbardziej znanych zamków w okolicy. Od momentu otwarcia dla zwiedzających w 1977 roku zyskał sławę jako miejsce o niezwykłym znaczeniu historycznym. Jego historia sięga XII wieku, kiedy to w 1173 roku służył jako siedziba Cunratha de Trosperch, przodka panów z Kastelruth. Zamek przeszedł przez wiele rąk, należąc do Lordów Velthurns i Lordów Villanders, a od XIV do XX wieku był posiadłością arystokratyczną panów Wolkenstein-Trostburg. Pomimo starań szlachty o zachowanie zamku, budowla uległa pewnemu stopniowi niszczenia. Dzięki prywatnej inicjatywie Instytutu Zamków Południowego Tyrolu (Südtiroler Burgeninstitut) udało się ostatecznie uratować zamek przed całkowitym zniszczeniem. Warto zaznaczyć, że zamek Trostburg jest również domem rodzinnym późnośredniowiecznego minstrela Oswalda von Wolkensteina (1377-1445). Na terenie zamku kręcono także zdjęcia do niemieckiego filmu Steffena Zacke. Obecnie zamek jest siedzibą wspomnianego instytutu oraz Muzeum Zamków Południowego Tyrolu od 2005 roku. Można go zwiedzać w ramach wycieczek z przewodnikiem, a oferuje on interesującą wystawę stałą pt. "Zamki, budowle historyczne", prezentującą wierne modele zamków Południowego Tyrolu.
Zamek Tirol to nie tylko najważniejszy historycznie zamek w Południowym Tyrolu, ale także miejsce, które pełni istotną rolę jako siedziba Państwowego Muzeum Kultury i Historii Regionalnej Południowego Tyrolu od 2003 roku. Muzeum to prezentuje fascynującą historię regionu, sięgającą od jego początków aż po dzień dzisiejszy. Na terenie zamku można zobaczyć wiele historycznych elementów, takich jak wykopaliska kościelne na przedzamczu, które ukazują trzy etapy budowy oraz trójapsydową halę z IX wieku. W pałacu południowym znajdują się również dwa romańskie portale, a kaplica zamkowa św. Pankracego, zbudowana jako kaplica podwójna, zachwyca gotycką dekoracją freskową. W Mushaus znajduje się rzekoma sala weselna hrabiny Małgorzaty z Tyrolu, znanej jako Maultasch. W wieży, ukończonej dopiero po 1902 roku, na 20 poziomach można podziwiać imponującą prezentację historii Południowego Tyrolu z XX wieku. Zabytkowy budynek folwarczny został przekształcony w specjalną przestrzeń wystawienniczą.