ZAMEK CHURBURG

Castel Thun, świadectwo dawnej potęgi i bogactwa jednej z najbardziej wpływowych rodzin Trentino, wciąż majestatycznie góruje nad Valle di Non. Jego imponująca sylwetka łączy elegancką architekturę z przestronnymi ogrodami i zaawansowanym systemem obronnym, na który składają się wieże, bastiony, fosy i mury. Wzniesiony w XIII wieku na wzgórzu o wysokości 609 metrów, z widokiem na malowniczą dolinę i wioskę Vigo di Ton, zamek przez wieki był rezydencją rodziny Thun, która zamieszkiwała go aż do 1992 roku. Budowla, będąca doskonałym przykładem zamkowej architektury Trydentu, zachowała swoje pierwotne wnętrza, bogatą kolekcję dzieł sztuki oraz bibliotekę z tysiącami książek. Typowa dla stylu gotyckiego struktura otoczona jest rozbudowanym systemem umocnień, obejmującym cztery wieże strażnicze, wały obronne, fosa i rotunda. Wśród nich szczególnie wyróżnia się „Hiszpańska Brama” z 1566 roku, nawiązująca do legendarnych podróży Giorgio Thuna do Hiszpanii. We wnętrzach zamku znajdują się liczne interesujące sale. Na parterze mieściły się pomieszczenia użytkowe, natomiast na piętrze reprezentacyjne pokoje, takie jak sala biskupia, gdzie nocował książę biskup Sigismondo Alfonso, sala kominkowa z pięknym renesansowym kominkiem, oraz sala zmarłych, w której wciąż można zobaczyć poczerniałe ściany noszące ślady dymu z pogrzebowych świec. Cztery narożne wieże – w tym wieża kurzu, wieża Francesco Agostino, wieża Basilio i wieża Biblioteki – wzmacniały pierwszą linię obrony. W tym samym okresie zamek zyskał zdobioną herbami bramę między dwoma wieżami więziennymi oraz wspomnianą wcześniej „Hiszpańską Bramę”, która mogła być wzorowana na artefakcie przywiezionym z Hiszpanii. W XVIII wieku książę biskup Domenico Antonio Thun zainicjował rozbudowę zamku, dodając monumentalne schody i sanktuarium San Giovanni Nepomuceno. Tomaso Giovanni Thun, książę biskup Passavii, kontynuował te prace, wznosząc nowe elementy oraz modyfikując wieżę donżon. Po erze napoleońskiej, podczas której część zamku została sprzedana, kompleks trafił w ręce Francesco Thuna z czeskiej gałęzi rodu. Razem z synem Zdenko odnowił on wnętrza zamku i zadbał o otaczające go ogrody w stylu włoskim. W 1992 roku prowincja Trydent nabyła zamek wraz z jego cennym wyposażeniem: obrazami, meblami, dokumentami oraz biblioteką zawierającą ponad 7300 tomów. Kaplica zamkowa, poświęcona św. Jerzemu, szczyci się XV-wiecznymi freskami szkoły niemieckiej. Atmosferę dawnego życia zamkowego dopełniają liczne portrety książąt i biskupów, ozdobne srebra, porcelana, powozy oraz inne przedmioty codziennego użytku, które świadczą o luksusowym stylu życia dawnych mieszkańców. »

Zamek Taufers dumnie góruje nad miastem Sand in Taufers, osadzony na szczycie góry Ahornach. Dziś jest jednym z najczęściej odwiedzanych zabytków w dolinie Ahrntal i uznawany za jedną z najpiękniejszych warowni w Południowym Tyrolu. Początki zamku Taufers sięgają roku 1100. W XV wieku kompleks został znacząco rozbudowany, lecz w kolejnych stuleciach popadał w ruinę. Największe prace renowacyjne przeprowadzono po 1977 roku, kiedy zamek przeszedł na własność Południowotyrolskiego Instytutu Zamkowego. Dzisiaj zamek Taufers jest otwarty dla zwiedzających, którzy mogą korzystać z przewodnika lub zwiedzać samodzielnie. Zwiedzanie obejmuje zespół bramny z mostami zwodzonymi, dziedziniec wewnętrzny, piwnicę żelazną, ogrodowe tereny, blanki, poddasze dawnej rezydencji oraz donżon, gdzie prezentowane są filmy dokumentalne o zamku. Z przewodnikiem można dodatkowo odwiedzić ponad 20 w pełni zachowanych pomieszczeń, w tym salę sądową, bibliotekę, kaplicę, pokój chorych i pokój kardynała. Szczególną uwagę zasługują zbrojownia, sala rycerska, tzw. "pokój duchów" oraz sala tortur. »

Zamek Tirol to nie tylko najważniejszy historycznie zamek w Południowym Tyrolu, ale także miejsce, które pełni istotną rolę jako siedziba Państwowego Muzeum Kultury i Historii Regionalnej Południowego Tyrolu od 2003 roku. Muzeum to prezentuje fascynującą historię regionu, sięgającą od jego początków aż po dzień dzisiejszy. Na terenie zamku można zobaczyć wiele historycznych elementów, takich jak wykopaliska kościelne na przedzamczu, które ukazują trzy etapy budowy oraz trójapsydową halę z IX wieku. W pałacu południowym znajdują się również dwa romańskie portale, a kaplica zamkowa św. Pankracego, zbudowana jako kaplica podwójna, zachwyca gotycką dekoracją freskową. W Mushaus znajduje się rzekoma sala weselna hrabiny Małgorzaty z Tyrolu, znanej jako Maultasch. W wieży, ukończonej dopiero po 1902 roku, na 20 poziomach można podziwiać imponującą prezentację historii Południowego Tyrolu z XX wieku. Zabytkowy budynek folwarczny został przekształcony w specjalną przestrzeń wystawienniczą. »

Dziś, w sercu doliny Val Venosta, stoi niewielki zamek Castelbello, przypominający ilustrację z baśni. Ta urokliwa twierdza, osadzona na skalnej ostrodze wśród winnic i sadów jabłoniowych, nie posiadała nigdy rozbudowanych fortyfikacji, studni ani lochów – a przynajmniej nie zachowały się o tym żadne świadectwa. Być może niegdyś chronił ją most zwodzony i fosa, ale obecnie wiodą do niej jedynie starożytne okrągłe drzwi poprzedzone krótkim drewnianym mostem. Zamek, wzniesiony w średniowieczu, pełnił rolę strażnicy na starożytnej drodze Claudia Augusta, którą podróżowali kupcy i pielgrzymi. Obsadzony niewielkim garnizonem, był punktem poboru opłat, a nie miejscem epickich bitew. W 1531 roku przeszedł w ręce rodziny von Hendl, która przekształciła go w swoją rezydencję. Rozpoczęto wtedy rozbudowę zamku – dodano okazałe, okrągłe wieże z otworami strzelniczymi, a elewacje urozmaicono loggiami i zewnętrznymi klatkami schodowymi. Wnętrza ozdobiono freskami, wyposażono w marmurowe kominki i starannie urządzono. Na szczególną uwagę zasługuje kaplica zamkowa, gdzie sklepienie zdobią freski przedstawiające Pietę i czterech Ewangelistów, otoczonych malowanymi medalionami i herbem rodzinnym. Z kolei pokój zwany Erkerem – przytulny wykusz z widokiem na malownicze góry – do dziś prezentuje drzewo genealogiczne rodziny von Hendl. Bogactwo rodziny stopniowo topniało przez powodzie i pożary w XIX wieku. Hrabowie musieli sprzedać posiadłości, pola, a nawet zamkowe wyposażenie. W końcu Castelbello popadło w ruinę. Południowe skrzydło zamku stało się kompletnie nieużywane, co najlepiej obrazują czarno-białe zdjęcia z czasów, gdy jego wnętrza były już tylko pustymi murami porośniętymi drzewami. Ostatnią właścicielką zamku była hrabina Elvira von Hendl, która mieszkała tam samotnie aż do swojej śmierci w 1998 roku. Pomimo trudnych warunków – braku bieżącej wody i elektryczności – oraz zimowego chłodu, Elvira żyła w zamku z uporem i melancholią, przypominając o dawnej świetności rodu. W 1956 roku zamek został wykupiony przez państwo włoskie, a jego renowacja przywróciła mu dawną świetność. Obecnie Castelbello można zwiedzać z przewodnikiem, który odkrywa przed gośćmi historie i anegdoty związane z tą wyjątkową budowlą. Choć pomieszczenia są puste, to ich mury kryją opowieści o bogactwie, upadku i samotności, które odżywają na nowo wśród odwiedzających. »

Na malowniczych wzgórzach nad Schluderns w Val Venosta w Południowym Tyrolu wznosi się imponujący zamek Churburg. Nazwa tego warownego zamku pochodzi od biskupów Chur, pierwotnych właścicieli posiadłości. Około 1255 roku książę-biskup Heinrich z Montfort zbudował ten zamek jako twierdzę przeciwko buntowniczym rycerzom z okolicznych terenów, którzy często byli w konflikcie z diecezją Chur. Jednak lokalizacja zamku nie była najlepsza z obronnego punktu widzenia, gdyż wzgórze, na którym go wzniesiono, nie oferowało naturalnej ochrony. Wkrótce po wybudowaniu, zamek został zdobyty przez konkurencyjne rody, a już w 1297 roku przeszedł w ręce panów von Matsch. Po wygaśnięciu tego rodu w 1504 roku, zamek stał się własnością hrabiów Trapp, którzy do dziś są jego właścicielami. Churburg wyróżnia się spośród innych zamków tym, że mimo burzliwej historii, nigdy nie został zniszczony ani przez wojnę, ani przez pożar. Dzięki temu, zamek zachował swój autentyczny wygląd, dając odwiedzającym unikalny wgląd w życie średniowieczne i renesansowe. Centralnym punktem kompleksu jest potężny donżon, wokół którego rozmieszczone są pałac, romańska kaplica oraz mury obronne. Na zewnątrz pierścieniowych murów znajdują się liczne wieże, bramy i kazamaty, a także rozległy ogród. Obecny charakter renesansowej rezydencji Churburg zyskał w XVI wieku. Z tego okresu pochodzą wspaniałe freski w środkowym korytarzu arkadowym. Drzewo genealogiczne rodów Matsch i Trapp, ozdobione scenami z bajek Ezopa, zdobi całe skrzydło zamkowe. Imponujący jest również pokój Jakuba, nazwany na cześć Jakuba Trappa VII, gdzie znajduje się jeden z najstarszych działających instrumentów klawiszowych, ozdobiony domowy organ z 1559 roku. Największą atrakcją zamku jest bez wątpienia jego zbrojownia, największa prywatna kolekcja zbroi na świecie, zachowana w pierwotnym stanie. Zbrojownia zawiera liczne cenne i artystyczne zbroje oraz broń z kilku wieków, w tym wyjątkową zbroję Ulricha IX z około 1450 roku, ważącą ponad 45 kg, wykonaną w mediolańskiej pracowni płatnerskiej. W sierpniu, zamek Churburg staje się areną corocznych gier rycerskich, największych tego typu w Alpach, przyciągających licznych widzów. »

Wznoszący się na północny zachód od Bolzano, zamek Runkelstein jest prawdziwym klejnotem, który kryje w sobie bogactwo średniowiecznej historii i sztuki. Jego początki sięgają 1237 roku, kiedy to został zbudowany przez panów z Wangen jako warownia kontrolująca szlaki handlowe. Nazwa "Runkelstein" wywodzi się od porfirowej skały, na której stoi, a która nosi inskrypcję "runchenstayn". W 1385 roku zamek został zakupiony przez bogatych kupców z Bolzano, Franz'a i Niklaus'a Vintlerów, którzy zlecili ozdobienie jego wnętrz wspaniałymi freskami. W ciągu wieków zamek przechodził przez różne ręce, przeżywając rozbudowy, pożary, uderzenia piorunów i eksplozje. W XIX wieku, dzięki staraniom Josefa von Görresa, freski zyskały uznanie jako cenny zabytek historyczny. Po częściowym zawaleniu północnej ściany w 1868 roku, większość malowideł uległa zniszczeniu. Jednak w efektownej operacji odbudowy, mur został przywrócony do pierwotnego stanu. W 1893 roku cesarz Franciszek Józef I oficjalnie przekazał zamek obywatelom Bolzano. Dziś zamek Runkelstein jest dostępny dla zwiedzających, którzy mogą dotrzeć do niego pieszo z centrum miasta w zaledwie 30 minut. Oprócz bogactwa historycznych fresków, zamek oferuje również swoim gościom atmosferyczną zamkową tawernę, tworząc niezapomnianą podróż w czasie po średniowiecznych dziejach regionu. »

Zamek Prösels, majestatycznie usytuowany po prawej stronie, tuż przed miejscowością Völs, w regionie Prösels, to średniowieczna warownia o bogatej historii. Pierwsze wzmianki o zamku pochodzą z roku 1279, kiedy to figurował pod nazwą „Castrum Presile”. Jednakże prawdopodobnie został on zbudowany około 1200 roku przez panów z Völs, a swój obecny, okazały wygląd uzyskał w XVI wieku. W XVI wieku, za panowania namiestnika i burgrabiego Tyrolu, Leonarda von Völs, stary zamek został przebudowany na okazały zamek gotycki. Datę tych prac datuje inskrypcja na zewnętrznej bramie zamkowej na rok 1517. Zamek był siedzibą Leonarda Starszego von Völs aż do jego śmierci w 1530 roku. Zamek Prösels kryje w sobie nie tylko historię, ale także legendy, w tym procesy o czary, które miały tu miejsce 500 lat temu. Przez kolejne stulecia kompleks zmieniał właścicieli, a po śmierci ostatniego z nich w 1978 roku został nabyty przez Kuratorium Schloss Prösels GmbH. Po gruntownej renowacji zamek został udostępniony zwiedzającym w 1982 roku, stając się także miejscem koncertów, wystaw i przedstawień teatralnych. Wyjątkową atrakcją jest bogata kolekcja broni, a także możliwość przejażdżki w czasie na dziedzińcu zamkowym, odgrywając sceny z życia Oswalda von Wolkenstein, słynnego minstrela. Co więcej, zamek Prösels można zwiedzać z przewodnikiem również zimą, a dojazd do niego jest łatwy dzięki publicznemu autobusowi linii 176 (Seis - Völs), który zabierze Cię prosto pod jego mury, skąd można udać się na pieszą wędrówkę do Völs am Schlern przez Ums do Prösels. »

Zamek Tasso, znany również jako "Schloss Reifenstein" po niemiecku i "Castel Tasso" po włosku, jest jednym z najlepiej zachowanych zamków Południowego Tyrolu. Historia tego kompleksu sięga roku 1100, kiedy to został po raz pierwszy udokumentowany jako feudał należący do bawarskich hrabiów Lechsgmünd. W 1110 roku zamek przeszedł w ręce panów Stilves, którzy podjęli budowę i nazwali go "Reifenstein", zamkiem Tasso. W kolejnych stuleciach zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w roku 1405 został nabyty przez panów z Sabiony. Później zamek stał się siedzibą arcyksięcia Zygmunta, a w 1470 roku został sprzedany niemieckiemu zakonowi rycerskiemu. Zakon ten posiadał zamek do swojej kasaty w 1813 roku, stale wzmacniając jego struktury obronne. Dziś zamek Tasso jest uznawany za najlepiej zachowany zespół zamkowy w Południowym Tyrolu, nigdy bowiem nie uległ zniszczeniu ani nie został przejęty. W skład kompleksu wchodzi także niewielka kaplica św. Zenona, w której odnaleziono trumny datowane na okres od IV do VIII wieku. Zwiedzający mają dostęp do 10 pokoi, które zachowały się w doskonałym stanie. Donżon pochodzi z XII wieku, natomiast wielka sala została zbudowana w XV wieku. Szczególnie interesująca jest Sala Zielona ze swoimi dekoracjami i fantastyczną późnogotycką drewnianą kratownicą. »

Zamek Finstergrün (niem. Burg Finstergrün) to urokliwy zamek położony w kraju związkowym Salzburg w Austrii, osiągający wysokość 1087 metrów (3566 stóp) nad poziomem morza. Jego początki datuje się na lata 1296/97, kiedy to został wzniesiony przez Rudolfa von Fohnsdorfa. W 1300 roku opisano go jako „twierdzę graniczną” pomiędzy arcybiskupstwem salzburskim a księstwem Styrii. W XIV i XV wieku pełnił rolę siedziby administratora zarządzającego kopalniami srebra w Ramingstein. Pierwsza udokumentowana wzmianka o nazwie Burg Finstergruen (ciemny rów) pojawiła się w 1629 roku. W 1841 roku kompleks zamkowy uległ zniszczeniu w wyniku pożaru lasu. W 1899 roku nowy właściciel, hrabia Sándor Szapary, zakupił zamek i z ruin odbudował go, nadając mu nowoczesny charakter. Następnie posiadłość odziedziczył jego syn. W latach 30. i 40. XX wieku zamek był w posiadaniu hrabiny Szapary, która przyjmowała wybranych gości płacących. Po zakończeniu drugiej wojny światowej Burg Finstergrün stał się ośrodkiem działalności ruchu Młodzieży Ewangelickiej. Obecnie zamek kontynuuje swoją historię, przyciągając odwiedzających swoim niepowtarzalnym urokiem i bogatą przeszłością. »

Zamek Mauterndorf, prawdopodobnie wzniesiony na miejscu dawnego rzymskiego fortu, stanowił strażnicę na górskiej drodze z Teurnii do Iuvavum (dzisiejszego Salzburga). Po raz pierwszy wspomina się o nim w dokumentach z 1253 roku. Zamek finansowano poprzez opłaty za korzystanie z pobliskiej drogi, a kontrolę nad nim sprawowała kapituła katedralna z Salzburga. W XV wieku twierdza została znacznie rozbudowana, osiągając kształt, jaki posiada obecnie. System opłat utrzymywał zamek i osadę aż do 1803 roku, kiedy to zamek stał się własnością państwa austriackiego. W 1894 roku zamek Mauterndorf został nabyty przez Hermanna Epensteina, chrześcijanina pochodzenia żydowskiego, który służył jako chirurg w armii pruskiej. Epenstein przeprowadził remont zamku, używając go jako swojej rezydencji. W 1908 roku otrzymał tytuł Ritter von Mauternburg od cesarza Franciszka Józefa I. Po służbie w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej, Epenstein zaprzyjaźnił się z komisarzem Heinrichem Ernstem Göringiem, gościł go w swoich rezydencjach, a wdowa po nim przekazała zamek w 1939 roku Hermannowi Göringowi, dla którego była matką chrzestną. Jednakże, Göring nigdy nie stał się formalnym właścicielem zamku. Od 1968 roku zamek jest własnością kraju związkowego Salzburg. W latach 1979-1982 przeprowadzono renowację zamku, inwestując 20 mln szylingów austriackich. »

Zamek Strechau, położony nad miastem Rottenmann, w gminie Lassing, jest jednym z najstarszych zamków w Styrii. Jego historia sięga 1074 roku, kiedy to po raz pierwszy pojawiła się nazwa "Strechau", pochodząca od słowiańskiego słowa oznaczającego schronisko lub zajazd. W ciągu wieków zamek przeszedł liczne przekształcenia, od średniowiecznej warowni, przez renesansową rezydencję, aż po obecny stan. W XVI wieku, pod rządami rodziny Hoffmann, która była jednym z najważniejszych rodów protestanckich w Styrii, zamek został rozbudowany w stylu renesansowym. Szczególnie imponujący jest wewnętrzny dziedziniec z włoskimi wpływami oraz pięknie zdobiony sufit, pochodzący z 1579 roku. W czasie kontrreformacji, w 1629 roku, opactwo Admont przejęło zamek, a pod rządami opata Meinerdorfa powstały nowe budynki gospodarcze, stajnie oraz siedziba administracji. Na początku XIX wieku zamek stał się miejscem spotkań arcyksięcia Johanna oraz jego ukochanej Anny Plochl. Para często przebywała w zamku, a w 1820 roku planowali tam ślub, który początkowo został zablokowany przez cesarską rodzinę z Wiednia. Po 1848 roku zamek zaczął podupadać, aż do momentu, gdy został zakupiony przez dr. Juliusa Hofmayera, a następnie sprzedany dr. Adolfowi Boeschowi, który rozpoczął jego renowację. W okresie inflacji rodzina Boesch straciła zamek, który na krótko trafił w ręce Akademii Theresjańskiej z Wiednia. W 1938 roku zamek został przekształcony w szkołę NAPOLA, a po II wojnie światowej popadał w ruinę. Dopiero w 1979 roku, dzięki energii i zaangażowaniu rodziny Boesch, rozpoczęto renowację zamku, który został otwarty na wydarzenia kulturalne. W 1999 roku zamek został przeniesiony do prywatnej fundacji Boesch Privatstiftung, a od 2006 roku jest otwarty dla zwiedzających. Dodatkowo, na terenie zamku znajduje się wystawa klasycznych samochodów marki Steyr, co czyni to miejsce jeszcze bardziej atrakcyjnym dla odwiedzających. »

Zamek Kapfenberg, usytuowany na wzgórzu nad miastem o tej samej nazwie, ma długą i burzliwą historię, której początki sięgają 1173 roku. Początkowo pełnił funkcję strategicznej fortecy obronnej, kontrolując ważne szlaki handlowe w Styrii. Jego pierwsi właściciele, ród Stubenbergerów, byli wpływowymi lokalnymi możnowładcami, którzy odegrali istotną rolę w polityce regionu. Zamek w swojej pierwotnej formie został zniszczony w XIII wieku na rozkaz króla Przemysła Ottokara II, po buncie, w którym Stubenbergerowie wzięli udział. Nowy, dolny zamek, odbudowany w XIV wieku, stał się ich główną siedzibą. Kapfenberg kilkakrotnie zmieniał właścicieli w wyniku różnych konfliktów, w tym wojen z Habsburgami i Węgrami, co wpisywało go w burzliwą historię średniowiecznej Europy. W XVI wieku Wolf von Stubenberg zmodernizował zamek, przekształcając go w renesansową twierdzę, by stawić czoła zagrożeniu tureckiemu. Przez wieki zamek pełnił rolę obronną i administracyjną, ale w XVII wieku, po przeniesieniu funkcji rezydencjonalnych do nowego pałacu w dolinie, jego znaczenie zaczęło maleć. Zaniedbany i opustoszały, stopniowo popadał w ruinę, aż ostatecznie w 1819 roku został częściowo rozebrany. Pod koniec XIX wieku zamek stał się ruiną, dopóki w połowie XX wieku Franz Graf Stubenberg nie podjął próby jego odbudowy, przekształcając go w hotel. Choć przedsięwzięcie to nie przetrwało próby czasu i hotel został zamknięty w 1985 roku, odrodzenie przyszło w 1992 roku, kiedy zamek został zakupiony przez miasto Kapfenberg. Po gruntownej renowacji, zamek zyskał nowe życie jako restauracja, hotel oraz małe muzeum, prezentujące rozwój broni palnej i białej. Dziś Zamek Kapfenberg jest atrakcją turystyczną, oferującą zarówno historyczne wnętrza, jak i malownicze widoki na okolicę. »

Zamek Moosham, prawdopodobnie zbudowany na fundamentach rzymskiego kastellum, po raz pierwszy pojawił się w dokumentach w 1191 roku, a w 1285 roku przeszedł w ręce arcybiskupów Salzburga. W XIV wieku stał się siedzibą magistratu powiatowego. Arcybiskup Leonhard von Keutschach rozbudowywał średniowieczną warownię aż do roku 1577. W 1790 roku Moosham Pfleggericht został zlikwidowany przez arcybiskupa Colloredo, a ostatnim zarządcą był Johann Wenzel z Helmreich zu Brunfeld. W kolejnych latach zamek popadał w ruinę. W 1886 roku zakład nabył Jan Nepomuk Graf Wilczek, który już od 1874 roku inwestował znaczne środki w zamek Kreuzenstein. Zamek Moosham pozostaje do dzisiaj w rękach rodziny Wilczek. Otwarty dla zwiedzających, obiekt posiada imponującą kolekcję dzieł sztuki zgromadzonych przez kolejnych właścicieli zamku. Znajdują się tam także znaleziska pochodzące od Rzymian z tej okolicy, a także dobrze zachowane akty i narzędzia tortur z okresu procesów o czary. »

Zamek Hohenwerfen, wybudowany na skale około 40 km na południe od Salzburga, majestatycznie otoczony Alpami Berchtesgadeńskimi i masywem górskim Tennengebirge, powstał w latach 1075-1078 jako strategiczny bastion na szczycie 155 m skały w czasie sporu o inwestyturę na zlecenie arcybiskupa Salzburga Gebharda. Gebhard, sojusznik papieża Grzegorza VII i antykróla Rudolfa Szwabskiego, posiadał trzy główne zamki, w tym Hohenwerfen, służące do zabezpieczenia arcybiskupstwa Salzburga przeciwko siłom króla Henryka IV. Pomimo wydalenia Gebharda w 1077 roku, zamek kontynuował służbę jako baza wojskowa, miejsce zamieszkania i baza do polowań dla władz Salzburga. W kolejnych wiekach Hohenwerfen pełnił różne role, w tym więzienie stanu, co nadawało mu nieco złowieszczą reputację. W zamku więziono szlachtę, w tym arcybiskupa Adalberta III, hrabiego Alberta von Friesach, gubernatora Styrii Siegmunda von Dietrichsteina oraz arcybiskupa Wolfa Dietricha von Raitenau. W 1931 roku, będąc własnością arcyksięcia Eugeniusza Ferdynanda, zamek doznał poważnych uszkodzeń w wyniku pożaru. W okresie II wojny światowej służył jako centrum szkoleniowe niemieckiej partii nazistowskiej. Po wojnie, stał się własnością Salzburga i był wykorzystywany jako obóz szkoleniowy austriackiej żandarmerii do 1987 roku. Od tego czasu jest udostępniany turystom. Dziś zamek Hohenwerfen przyciąga zwiedzających, oferując historię, widoki i fascynujące doświadczenia. »

Zamek Bled, usytuowany na urwisku nad miastem Bled w Słowenii, malowniczo góruje nad jeziorem Bled. Jest uważany za najstarszy zamek w Słowenii, co potwierdzają liczne dokumenty historyczne, i obecnie przyciąga najwięcej turystów w kraju. Korzenie zamku sięgają roku 1004, kiedy to cesarz niemiecki Henryk II przekazał ziemie w Bled biskupowi Albuinowi z Brixen. Wówczas na miejscu dzisiejszego zamku stała tylko romańska wieża obronna. Około 1011 roku wzniesiono pierwszy zamek, jednak biskupi z Brixen nigdy w nim nie rezydowali, co sprawiło, że zamek skupił się głównie na funkcjach obronnych zamiast na wygodzie i luksusie. W późnym średniowieczu zamek został rozbudowany, dodano więcej wież i ulepszono fortyfikacje. Wyobraź sobie wejście przez gotycki łuk i przechodzenie po zwodzonym moście nad fosą, która obecnie jest zasypana, ale nadal budzi wyobraźnię odwiedzających. Zamek Bled charakteryzuje się podwójną strukturą - centralna, ufortyfikowana część służyła jako rezydencja dla panów feudalnych, natomiast zewnętrzna część z murami i budynkami była przeznaczona dla służby. W 1511 roku zamek został poważnie uszkodzony przez trzęsienie ziemi, po czym odbudowano go i nadano mu obecny wygląd. Budynki zamkowe są ozdobione herbami malowanymi techniką freskową oraz rzeźbionymi w kamieniu. Najciekawszym elementem zamku jest gotycka kaplica na górnym dziedzińcu, poświęcona św. Albuinowi i św. Ingeniuszowi. Zbudowana w XVI wieku, została odnowiona w stylu barokowym około 1700 roku i ozdobiona iluzjonistycznymi freskami. W kaplicy można zobaczyć portrety cesarza Henryka II i jego żony Kunigundy, którzy byli darczyńcami zamku; ich wizerunki znajdują się również w Kościele Wniebowzięcia na Wyspie Bled. Obecnie Zamek Bled pełni funkcję muzeum. Wystawy obok kaplicy prezentują historię Bleda od najwcześniejszych wykopalisk, ukazując kolejne etapy rozwoju zamku i jego otoczenia. Eksponowane meble, choć nie pochodzą bezpośrednio z zamku Bled, ilustrują styl życia w różnych okresach historycznych. Latem na dziedzińcu zamku odbywają się liczne wydarzenia kulturalne, w tym popularne Dni Średniowiecza, podczas których rycerze prezentują życie w średniowieczu, przyciągając wielu turystów z całego świata. »

Zamek Hochosterwitz to jedna z najbardziej imponujących średniowiecznych twierdz w Austrii, wznosząca się majestatycznie na 175-metrowej skale w pobliżu miejscowości Sankt Georgen am Längsee w Karyntii. Jego historia sięga IX wieku, gdy należał do rodziny Osterwitz i pełnił funkcję grodu warownego mającego na celu obronę kraju przed najazdami tureckimi. W XV wieku zamek przeszedł w ręce cesarza Fryderyka III Habsburga, a wiek później stał się własnością barona George'a Khevenhüllera. Wtedy to dokonano największej rozbudowy, wzmocniono funkcje obronne i wybudowano ponad 620-metrową drogę prowadzącą do zamku, z potężnymi bramami, stanowiącą jedyną trasę dostępu do warowni (oprócz tajnej ścieżki zwanej Narrensteig - ścieżką głupców). Zamek dzięki swojemu położeniu, strategicznym zabezpieczeniom i doskonałemu widokowi z wieży nigdy nie został zdobyty ani poważnie uszkodzony. Obecnie zamek Hochosterwitz pełni funkcję muzeum, opowiadając historię warowni. Zwiedzający mają okazję zobaczyć zbrojownię, piękną kaplicę św. Mikołaja oraz kolekcję renesansowych obrazów. W zamku znajduje się także restauracja (Burgrestaurant) i sklepiki z pamiątkami. W 1994 roku zamek został zgłoszony jako kandydat do wpisania na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. W sezonie letnim odbywają się liczne festyny i wydarzenia kulturalne, a w grudniu na dziedzińcu zamkowym organizowany jest tradycyjny jarmark bożonarodzeniowy. Dla ułatwienia zwiedzania, zwłaszcza osobom starszym i niepełnosprawnym, w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku zbudowano windę umożliwiającą dostęp na dziedziniec zamkowy. »

Historia Twierdzy Hohensalzburg sięga 1077 roku, kiedy to arcybiskup Gebhard von Helfenstein wzniósł pierwszy zamek na wzgórzu ponad miastem. Kolejni arcybiskupi rozbudowywali i umacniali warownię, a jej ostateczny kształt nadał Leonhard von Keutschach w drugiej połowie XV wieku. Twierdza miała pierwotnie chronić księstwo kościelne i duchownych przed potencjalnymi agresorami, a przez 900 lat swojego istnienia nigdy nie została zdobyta. Muzea w Twierdzy Hohensalzburg to istotna atrakcja. Muzeum Forteczne prezentuje zabytkowe eksponaty ilustrujące życie na dworze książąt arcybiskupów. Inne muzea, takie jak Muzeum Marionetek, Stara Zbrojownia i Muzeum Pułku Piechoty Arcyksięcia Rainera, zabierają zwiedzających w podróż do zamierzchłych czasów. Na trzecim piętrze Wysokiego Zamku znajdują się gotyckie komnaty arcybiskupie, w tym Sala Bankietowa, Złota Izba i Złota Sala, z oryginalnym wystrojem z lat 1501/1502. Podczas zwiedzania Twierdzy, które jest czynne przez cały rok, można skorzystać z naziemnej kolei linowej. Dodatkowe atrakcje to melodie na trąbkę grane z Wieży Trębacza w niedzielę o godzinie 11.45, koncerty muzyki klasycznej (Salzburger Festungskonzerte) oraz Magiczny Teatr i stacje z nowoczesnymi instalacjami medialnymi, które innowacyjnie przekazują wiedzę o średniowieczu, twierdzy i jej mieszkańcach. »

Zamek Królewski w Chęcinach został wzniesiony na przełomie XIII i XIV wieku na wzgórzu o wysokości 360 m n.p.m., jako warownia typu wyżynnego. Dzięki swojemu strategicznemu położeniu, zamek stał się miejscem zjazdów szlachty i roków sądowych, zorganizowanych przez króla Władysława Jagiełłę. W 1331 roku, tuż przed bitwą pod Płowcami, Władysław Łokietek mianował w zamku swojego syna Kazimierza rządcą Wielkopolski. Po śmierci Łokietka, Kazimierz Wielki rozbudował zamek, czyniąc z niego jedną z najpotężniejszych twierdz na ziemiach polskich. Zamek Chęciński przejął funkcje administracyjne od Małogoszcza, stając się siedzibą starostów grodowych i głównym ośrodkiem powiatowym. W swojej historii zamek pełnił różnorodne funkcje: od rezydencji królewskich, goszczących takie postacie jak księżniczka Adelajda Heska, Elżbieta Łokietkówna, Zofia, małżonka Władysława Jagiełły, po królową Bonę, która zatrzymała się tutaj w drodze do Bari. Zamek służył również jako więzienie stanu, w którym osadzono m.in. Andrzeja, brata Władysława Jagiełły, oraz Michała Kuchmeistera von Sternberga, wielkiego mistrza krzyżackiego, a także innych rycerzy zakonu. Po zdobyciu Wielkopolski przez Łokietka, zamek stał się siedzibą skarbu koronnego, a w 1318 roku przechowywano tu również skarbiec katedry archidiecezjalnej gnieźnieńskiej. Ostatecznie zamek został przekształcony w siedzibę starostów grodowych oraz siedzibę sądu i kancelarii grodowej, gdzie mieszkali m.in. podsarości, sędzia grodzki, burgrabia, kapelan oraz inni urzędnicy. W najstarszej części zamku, między dwiema cylindrycznymi wieżami, znajdował się dziedziniec z budynkiem mieszkalnym, a do zamku przylegała kaplica pod wezwaniem Dziesięciu Tysięcy Rycerzy Męczenników. W 1576 roku dziedziniec został obudowany krużgankami, wieżę nadbudowano cegłą, a zamek powiększono o dodatkowy dziedziniec z prostokątną wieżą. Wykuto w skale 100-metrową studnię. W 1607 roku zamek został zdobyty i spalony przez wojska Zebrzydowskiego. Odbudowany w 1657 roku, zamek ponownie został zniszczony przez wojska Rakoczego, a kolejne zniszczenia miały miejsce w 1707 roku podczas wojny ze Szwedami. Od tego czasu zamek nie powrócił do dawnej świetności, pozostając w ruinie. Jego działa po raz ostatni wystrzeliły w 1787 roku na cześć przejazdu Stanisława Augusta Poniatowskiego przez Chęciny. W czasie I wojny światowej jedna z wież służyła jako rosyjski punkt obserwacyjny, co doprowadziło do jej zniszczenia przez Austriaków. Po II wojnie światowej na jednej z wież utworzono punkt widokowy, a prace renowacyjne zabezpieczyły zamek w formie trwałej ruiny. »

W połowie XIV wieku kasztelan krakowski Spycimir Leliwita stał się właścicielem Melsztyna oraz okolicznych ziem. To właśnie on założył tu zamek, wznosząc pięciokondygnacyjną wieżę obronno-mieszkalną zbudowaną z kamienia i cegły. W następnych latach zamek został rozbudowany o dodatkowe budynki gospodarcze, cysternę na wodę oraz mury obronne, które otaczały krawędź wzgórza, na którym zamek się znajdował. Pierwsze wzmianki o zamku oraz przylegającej do niego kaplicy pojawiają się w oficjalnych dokumentach z lat 60. XIV wieku. Pod koniec tego samego stulecia spadkobiercy Spycimira dokonali dalszej rozbudowy, wznosząc budynek bramny, który przylegał do wieży. W XV wieku zamek został zmodernizowany pod kątem używania broni palnej, a w XVI wieku, kiedy właścicielem był kasztelan wojnicki Mikołaj Jordan, nadano mu styl renesansowy. Mimo że zamek przetrwał potop szwedzki w XVII wieku i nie został zdobyty przez najeźdźców, jego kres nastąpił w 1771 roku, kiedy został spalony przez wojska kozackie po tym, jak zajęli go konfederaci barscy. Pod koniec XIX wieku Karol Lanckoroński podjął próbę ocalenia zamku, jednak jego działania ograniczyły się jedynie do wzmocnienia murów. Z zamkiem w Melsztynie wiążą się liczne legendy. Jedna z nich opowiada o rycerzu Spytku, który pod wpływem swojej żony i teścia przeszedł na husytyzm, co wzbudziło gniew króla Władysława Jagiełły. Podczas jednej z bitew Spytek został ciężko ranny, schwytany, a następnie osądzony. Pozostawiono go na polu walki, aby tam zakończył swoje życie. Od tego czasu, zgodnie z legendą, pojawia się jako zjawa na koniu, w pełnej zbroi rycerskiej, powracając do swojego ukochanego zamku. Lokalne legendy opowiadają również o tajemniczych podziemnych tunelach, które rzekomo rozciągają się pod zamkiem Melsztyn i biegną aż pod rzeką Dunajec, docierając do klasztoru w Zakliczynie, oddalonego o około 3 kilometry. Według tych opowieści, tunele te miały służyć jako schronienie dla mieszkańców zamku w razie ataku wrogów. Dodatkowo mówi się, że w podziemiach tych ukryto ogromne skarby, które do dziś czekają na swojego odkrywcę. »

Zamek w Czchowie został wzniesiony na przełomie XIII i XIV wieku i jest jednym z najstarszych zamków królewskich w Polsce. Jego strategiczne położenie przy szlaku handlowym prowadzącym na Węgry czyniło go ważnym punktem obronnym, a także miejscem, gdzie funkcjonowała komora celna. Pierwsza wzmianka o jego zarządcy pochodzi z 1356 roku i dotyczy burgrabiego Imrama, syna Żegoty. Zamek pełnił również funkcję siedziby sądu ziemskiego dla powiatu czchowskiego. Początkowo na wzgórzu znajdowała się jedynie romańska wieża, która służyła jako strażnica. W XIV wieku do istniejącej wieży dobudowano kamienne mury i budynek mieszkalny, tworząc niewielką warownię. W zamku gościła między innymi królowa Elżbieta Łokietkówna, siostra Kazimierza Wielkiego i żona Ludwika Węgierskiego. Bywał tu także król Władysław Jagiełło, który odwiedzał zamek kilkakrotnie, w tym w 1410 roku, tuż przed bitwą pod Grunwaldem. Przez wiele stuleci zamek pozostawał własnością królewską, ale był zarządzany przez tzw. tenutariuszy. Niestety, brak nadzoru ze strony króla oraz chciwość zarządców przyczyniły się do stopniowego upadku zamku. W XVIII wieku król Stanisław August Poniatowski zlecił jego remont, ale prace nigdy nie zostały zrealizowane, co doprowadziło do dalszej degradacji budowli. Ruiny zamku przez wiele lat były romantycznym symbolem minionych czasów. Dopiero w 1993 roku podjęto prace konserwatorskie, mające na celu zabezpieczenie ruin i ich częściową rekonstrukcję. W 2000 roku zamek został udostępniony do zwiedzania. Dziś na terenie zamku znajduje się punkt widokowy oraz wystawa archeologiczna. W 2018 roku przeprowadzono dalsze prace rekonstrukcyjne, w tym budowę drewnianego pomostu nad doliną, rekonstrukcję baszty bramnej, dobudowanie piwnic pod budynkiem mieszkalnym oraz nadbudowę istniejących murów. Zamek w Czchowie przyciąga obecnie turystów swoim historycznym urokiem i malowniczym położeniem. »

Wysoka, surowa baszta zamku oraz kamienne mury unoszą się nad drogą i Jeziorem Czchowskim. Dopiero z bliska można dostrzec, że jest to niemal całkowicie nowa konstrukcja, odbudowana na pozostałościach dawnej twierdzy, która kryje w sobie tajemniczą legendę o ukrytym skarbie Inków. W przeszłości pełnił funkcję zamku obronnego, prywatnej rezydencji feudalnej oraz siedziby rycerzy, którzy zajmowali się grabieżą transportów płynących Dunajcem. Obecnie Zamek Tropsztyn jest jednym z nielicznych w Polsce, które posiadają unikalną nazwę. W XIII wieku rycerz Dobrosław, syn Wojsława z rodu Gierałtów herbu Ośmioróg, wzniósł drewnianą warownię, o której pierwsze zapiski pochodzą z 1231 roku. Według innej wersji, zamek zbudował niemiecki rycerz-rozbójnik Gerard znad Renu, a jego syn Dobrosław rządził zamkiem od 1231 roku. Pierwsze wzmianki o drewnianych budynkach otoczonych wysokimi murami z piaskowca, zbudowanymi na planie czworokąta, pochodzą z 1382 roku. Zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli od XIII do XVIII wieku. W 1390 roku przejął go rycerz Chebda z Tropsztyna. Na przełomie XIV i XV wieku Chebdowie wznieśli gotycki budynek oraz potężną, pięciokondygnacyjną wieżę obronną o grubych murach. Później zamek należał do rodzin Kmitów, Robakowskich i Gabońskich. W XVI wieku dodano reprezentacyjną rezydencję i nową bramę z drewnianym mostem. Zamek był strategicznie położony, strzegł tzw. Bramy Sądeckiej i kontrolował ważny szlak handlowy na Węgry. W tamtych czasach burgrabiowie zamkowi próbowali kontrolować szlaki handlowe, często napadając na kupców płynących Dunajcem. Aby położyć kres tym praktykom, właściciele sąsiedniego Rożnowa w 1574 roku zaatakowali zamek, zdobywając go i niszcząc. Od tego czasu zamek nie został odbudowany i popadł w ruinę. Pierwsze wykopaliska archeologiczne przeprowadzono w 1863 roku, kiedy to sądecki historyk Szczęsny Morawski zainicjował prace badawcze na terenie zamku. W 1970 roku ruiny nabył Andrzej Benesz, wicemarszałek sejmu. W 1993 roku rozpoczęto dalsze prace archeologiczne, które pozwoliły na określenie kształtu zamku i jego późniejszą rekonstrukcję. Od 1995 roku Fundacja Odbudowy Zamku Tropsztyn prowadzi prace renowacyjne zgodnie z planami specjalistów z zakresu historii, archeologii i architektury. Zamek odbudowano z wykorzystaniem oryginalnych materiałów, takich jak kamień, beton, stal i żelbeton. Zamek, położony na stromym cyplu otoczonym Dunajcem, zachowuje swoją historyczną formę, a jego elementy są stopniowo pokrywane kamienną mozaiką. Latem zamek otwarty jest dla turystów. Zwiedzający mogą zobaczyć kilka sal, w tym salę tortur, a także obejrzeć film dokumentalny o poszukiwaniach legendarnego skarbu Inków, który według legendy ukryty jest w podziemiach zamku. Zamek oferuje również atrakcje dla dzieci, takie jak sale zabaw i zjeżdżalnie. Z wieży rozciąga się widok na Jezioro Czchowskie i Pogórze Rożnowskie. Zwiedzający mogą spacerować po murach zamkowych i dziedzińcu. Na terenie zamku znajduje się także kawiarnia, sklep z pamiątkami oraz lądowisko dla helikopterów. Spacer po zewnętrznej stronie zamkowych murów umożliwia przejście Skalnym Szlakiem Inków. »

Zamek w Wiśniczu ma długą i burzliwą historię, sięgającą około połowy XIV wieku, kiedy to prawdopodobnie został zbudowany z inicjatywy Jana Kmity. Pierwsze wzmianki o nim pojawiły się pod koniec XIV wieku. Początkowo był to niewielki kompleks obronny, z prostokątnym obwodem murów i jedną wieżą kwadratową. Jednak w okresie przełomu XV i XVI wieku zamek został gruntownie rozbudowany za sprawą Piotra Kmita, jednej z najwybitniejszych postaci tamtych czasów. Stał się czteroskrzydłową warownią z trzema wieżami i nowoczesnymi fortyfikacjami ziemnymi. W 1516 roku Piotr Kmita podniósł wszystkie skrzydła mieszkalne o jedną kondygnację, dostawił czwartą wieżę i rozbudował budynek gospodarczy. Zmodernizował także system obronny, co wzmocniło zamek. Po śmierci Piotra Kmity w 1553 roku zamek przeszedł na własność różnych rodów, a w latach 1615-1621 został przebudowany w stylu barokowym przez Stanisława Lubomirskiego. Niestety, podczas potopu szwedzkiego zamek został zdobyty przez Szwedów i częściowo zniszczony. Po kolejnych zmianach właścicieli i pożarze w 1831 roku zamek popadał w ruinę, aż wreszcie w 1901 roku został wykupiony przez Zjednoczenie Rodowe Lubomirskich, które podjęło się jego renowacji. Prace te przerwała II wojna światowa, ale po jej zakończeniu państwo kontynuowało renowację, przywracając zamkowi dawny blask. Dziś zamek w Wiśniczu, wróciwszy na własność Lubomirskich, stanowi ważny element dziedzictwa historycznego regionu i przyciąga licznych turystów, zachwycając swoją monumentalnością i historią. »

W tych okolicach, w drugiej połowie XIII wieku, ród Gryfitów wznosił pierwsze umocnienia obronne. Była to skromna rezydencja zbudowana z drewna i ziemi, osadzona na niewielkim wzniesieniu i otoczona fosą. Po kolejnych zmianach własnościowych, zamek przeszedł w ręce rodu Pobogów, a następnie w XIV wieku został dziedzictwem Odrowążów. W latach 1470-1480 kasztelan krakowski i kanclerz wielki koronny Jakub Dębiński, z rodu Odrowążów, zdecydował się na gruntowną przebudowę rezydencji na murowany zamek. Nowa struktura miała nieregularny plan zbliżony do prostokąta, z czterema skrzydłami i dwiema basztami w narożach. Na parterze zachodniego skrzydła znajdowała się ogromna komnata zwaną Koncertową, a na pierwszym piętrze pomieszczenia mieszkalne i reprezentacyjne. W kolejnych wiekach zamek przechodził przez ręce różnych rodów, w XVIII wieku trafił w posiadanie Tarłów, a później Lanckorońskich, Rogowskich i Rudnickich. W XIX wieku uległ pożarowi, który głównie zniszczył wnętrza. Od 1835 roku zamek był własnością Jastrzębskich, którzy panowali aż do 1945 roku. Po wojnie zamek służył jako posterunek Milicji Obywatelskiej, a od lat 70. XX wieku został gruntownie odrestaurowany. Obecnie pełni funkcję filii Muzeum Okręgowego w Tarnowie, zachowując w sobie historię i kulturę tych ziem. W dawnych czasach, w zamku w Dębnie, rozgrywała się historia miłości i tajemnicy. Piękna panna Tarłówna, córka właściciela zamku, zakochała się głęboko w ubogim dworzaninie Jaśku. Niestety, ojciec dziewczyny, zaniepokojony tą miłością, zabił Jaśka. Panna Tarłówna stanęła przed wyborem: wyjść za bogatego szlachcica, którego jej ojciec wybrał, albo zostać zamkniętą w zamkowej wieży. Wybrała wieżę. Legenda głosi, że została zamurowana wraz z posagiem złota, jej posagu. W poszukiwaniu skarbu w XIX wieku rabusie zdemolowali zamek, niszcząc podłogi, stropy i ściany, lecz nigdy nie odnaleźli złota. Panna Tarłówna, choć spoczęła w ziemi, czasem ukazuje się wybranym, kontynuując swoją tajemniczą obecność. Dziś legenda o Złotym Warkoczu przyciąga rycerzy z całego świata, którzy rywalizują o to legendarną nagrodę na turniejach bractw rycerskich organizowanych w zamku. Czy odważysz się stanąć w ich szeregach? Niektórzy twierdzą też, że coś niepozwalającego obejść zamku trzykrotnie krąży wokół niego. Czy odważysz się sprawdzić tę tajemnicę? Jeśli tak, miejcie w bagażniku miecz, w sercu odwagę i szczęście w boju - bo kto wie, może wrócicie do domu z nagrodą i opowieścią o swojej odwadze. »

Zamek Niedzica, dawniej znany jako Zamek Dunajec, kusi swoim bogatym dziedzictwem i tajemniczymi opowieściami. Historia tego monumentalnego budynku sięga aż do dokumentu z 1325 roku, gdzie pojawia się jako własność rodu Jana i Rykolfa panów na Brzozowicy. Zamek był świadkiem wielu zmian własnościowych, przechodząc z rąk potomków Rudygera z Tyrolu na własność comesów spiskich, Zapolyich, a później Łaskich. Początkowo funkcjonując jako węgierska strażnica na granicy z Polską, zamek wkrótce stał się miejscem ważnych wydarzeń historycznych i przemian. Jego długie korytarze i wielkie sale gościły kolejnych właścicieli, aż w końcu w roku 1858 znalazł się w rękach rodu Salamonów. Po I wojnie światowej, choć teren zamku znalazł się na terytorium Polski, pozostał w rękach Salamonów aż do roku 1945. Interesującym faktem jest to, że w dobrach zamkowych aż do 1931 roku utrzymywano szczątkowe formy pańszczyzny - najdłużej w Europie. Po roku 1948 przystąpiono do prac restauracyjnych i częściowej odbudowy zamku. Dziś jest to miejsce o wielu obliczach - dom pracy twórczej Stowarzyszenia Historyków Sztuki, muzeum wnętrz i historii regionu spiskiego, a także stacja sejsmologiczna Zakładu Geofizyki PAN. Zamek Niedzica wzbudza także zainteresowanie popkultury, pojawiając się w filmach, serialach telewizyjnych i książkach. Zamek "wystąpił" m.in. w serialu telewizyjnym "Janosik" oraz "Wakacje z duchami". Dzisiaj funkcjonuje również jako centrum muzealno-hotelowo-gastronomiczne, przyciągając turystów z całego świata. Bogata historia, piękne widoki i tajemniczy klimat sprawiają, że zamek jest jedną z największych atrakcji historycznych południowej części województwa małopolskiego. »

Pałac Drachenburg, wzniesiony w latach 1882-1884 dla Stephana von Sartera, syna karczmarza z Bonn, stanowi jeden z najbardziej wyjątkowych pałaców końca XIX wieku w Niemczech. Stephan von Sarter, zdolny analityk giełdowy, po uzyskaniu tytułu barona w 1881 roku zainicjował budowę tego symbolicznego dzieła. Choć nigdy nie zamieszkał w pałacu, był on dla niego emanacją prestiżu i aspiracji. Niestety, jego plany o zamieszkaniu wraz z ukochaną z dzieciństwa zostały pokrzyżowane przez jej przedwczesną śmierć. Pałac, urzekający detalicznym zdobieniem, wznosi się nad Renem jakby zrodzony z legendy. Wspaniałe wnętrza, takie jak klatka schodowa czy Kunsthalle, zachwycają swoim pięknem i bogactwem detali. Choć przez lata zmieniał właścicieli, służąc nawet jako szkoła i ośrodek szkoleniowy, dziś, po wieloletnim remoncie, pałac odzyskał swój dawny blask. Dzięki staraniom Niemieckiej Fundacji Ochrony Zabytków, jego malowidła i meble są teraz pieczołowicie konserwowane, co pozwala na zachowanie ich oryginalnego piękna. Wizyta w pałacu Drachenburg przenosi nas w epokę wilhelmińską, gdzie możemy poczuć ducha tamtych czasów. »

Zamek Lahneck to fascynujący obiekt historyczny, którego historia i legendarne opowieści dodają mu wyjątkowego uroku. Zamek Lahneck, zbudowany przez elektora Zygfryda III von Eppsteina około 1244 roku, stanowi jedno z najwcześniejszych przykładów budynków gotyckich w całym kraju. Otaczając ten najbardziej na północ wysunięty zamek arcybiskupstwa Moguncji, krąży wiele legend, w tym opowieść o Dwunastu Rycerzach Świątyni, którzy rzekomo znaleźli tu schronienie i złożyli przysięgę, że nie opuszczą zamku żywi. Inna tragiczna legenda opowiada o szkockiej dziewczynie o imieniu Idilia Dubb, która rzekomo zmarła z pragnienia w wyniku zawalenia się drewnianych schodów. Oczywiście, w dzisiejszych czasach, w XXI wieku, odwiedzającym zamek Lahneck nie grozi już takie nieszczęście. Średniowieczny zamek usytuowany na wzgórzu jest prawdziwą kopalnią skarbów dla miłośników architektury i historii. Zamek Lahneck pełnił strategiczną rolę na ujściu rzeki Lahn, służąc nie tylko do zabezpieczenia kopalni srebra, ale również chroniąc granicę arcybiskupstwa Trewiru. To miejsce pozwala odwiedzającym przenieść się w czasie i przeżyć chwilę wielkiej próby dla potęgi i mocarstwa tamtych czasów. »

Zamek Thurant, zbudowany na obszernej płycie łupkowej górującej nad Mozelą, charakteryzuje się wyjątkowym położeniem na stromym zboczu doliny oraz przyległymi do niego winnicami na słonecznej stronie. Nazwa zamku jest uzasadniona, ponieważ rzeczywiście okazał się niezwykle trudny do zdobycia. Mieszczanie z Palatynatu przejęli kontrolę nad zamkiem Thurant i wykorzystali go jako bazę dla swoich działań przeciwko interesom arcybiskupów z Kolonii i Trewiru. W rezultacie obaj arcybiskupi zdecydowali się wspólnie oblegać zamek, a oblężenie trwało aż dwa lata. W 1248 roku połączone siły zdobyły zamek, niszcząc go niemal całkowicie. Wraz z upadkiem zamku Thurant stracono ostatnią bazę Palatynatu na dolnej Mozelii. Po zdobyciu zamku, władcami zostali arcybiskupi Kolonii i Trewiru, a kompleks zamkowy podzielono na dwie części, z których każda miała swoje własne struktury obronne i mieszkalne. Powstał w ten sposób rzadki podwójny zamek, który zachował się w tej formie do dziś. W XVI wieku zamek stopniowo popadał w ruinę i uległ zniszczeniom wojennym. Choć wieże i niektóre budynki zostały zachowane, to jednak w znacznym stopniu zostały uszkodzone. Współczesne renowacje przeprowadzane były w różnych okresach, a jednym z wyjątkowych właścicieli, którym udało się zamek odrestaurować, był Robert Allmers, znany wydawca i przemysłowiec, który w latach 1915/16 dokonał przebudowy obiektu w stylu późnego historyzmu. Współcześnie zamek Thurant jest nadal częścią dziedzictwa rodziny Allmers i Wulf, stanowiąc zarazem fascynującą atrakcję historyczną oraz przykład architektury obronnej i rezydencjonalnej z dawnych czasów. »

Zamek miał burzliwą historię, a jego pierwotne powstanie datuje się na lata 1242-1249. Pełnił funkcję zamku celnego i był ważnym punktem strategicznym w regionie. W ciągu wieków zamek Stolzenfels był rozbudowywany i miał różne zastosowania. Niestety, w czasie wojny trzydziestoletniej i wojny o sukcesję w Palatynacie doświadczył zniszczeń. Został zajęty przez Szwedów i później przez wojska francuskie, co spowodowało jego poważne uszkodzenia. Po zakończeniu walk i opuszczeniu zamku przez wojska, ruiny przeszły w posiadanie miasta Koblencja, które przez długie lata nie podjęło większych działań w celu odbudowy zamku. W rezultacie pozostały jedynie smutne szczątki, które widniały na wzgórzu nad miastem przez około 150 lat. Jednak później, w pierwszej połowie XIX wieku, zamek Stolzenfels stał się obiektem romantycznej fascynacji zamkami i gotycką architekturą. Książę koronny Fryderyk Wilhelm von Pruski otrzymał ruiny zamku w prezencie i postanowił przeprowadzić gruntowną rekonstrukcję. Zlecił to znanemu architektowi Karlowi Friedrichowi Schinklowi, który przywrócił zamkowi jego dawny blask w romantycznym stylu neogotyckim. Dzięki temu staraniom, zamkowi Stolzenfels udało się odzyskać swoją dumną pozycję nad Renem i stał się jednym z najbardziej urokliwych i imponujących zamków w Niemczech. »

Marksburg to unikalny zamek, który przetrwał nienaruszony przez wieki. Dzięki temu dziś możemy podziwiać trzy zabezpieczone bramy chroniące wejście do zamku. Osoba, która pokona most zwodzony, musi stawić czoła bramie zwaną "czerwonym lisem". Z ganku przy Schartentorze można obrzucić kamieniami i strzałami każdego wroga. Strome schody jeździeckie również stanowią wyzwanie dla odwiedzających. Jednak cała trudność drogi jest nagradzana, ponieważ wycieczka do Marksburga to wyjątkowe doświadczenie. Podczas spaceru po zamku można przenieść się w podróż przez 800 lat historii. Marksburg stanowi doskonały przykład średniowiecznej obrony, a odwiedzający mogą na własne oczy zobaczyć, jak bronił się ten zamek. »

Zamek Reichenstein, zwany także Falkenburgiem, z pewnością ma fascynującą historię. Położony na skalistym wzgórzu nad Trechtingshausen, zamek ten został wspomniany po raz pierwszy w dokumencie z 1213 roku i od tamtego czasu przeszedł wiele zmian i zniszczeń. W XIII wieku zamek był siedzibą baronów rabusiów, znanych jako komornicy, którzy terroryzowali okoliczne tereny. Dopiero król Rudolf von Habsburg zakończył ich działalność oblężeniem i zniszczeniem zamku w 1282 roku. Przez wieki zamek Reichenstein przechodził z rąk do rąk i wielokrotnie był niszczony, ale ze względu na swoje strategiczne położenie był odbudowywany. W 1689 roku zamek został poważnie zniszczony przez Francuzów, a po wymarciu rodziny von Reichenstein popadł w ruinę. Dopiero w 1899 roku rodzina Kirsch-Puricelli, szlachecka i przemysłowa, przejęła ruiny zamku i zatrzymała proces degradacji. W romantycznym duchu reńskim nowi właściciele odbudowali zamek Reichenstein w stylu neogotyckim. Obecnie na zamku znajduje się muzeum, które jest głównie efektem kolekcjonerskich działań rodziny Kirsch-Puricelli. Można tam zobaczyć trofea myśliwskie z różnych kontynentów, broń, zbroje oraz imponującą kolekcję płyt łupanych i piecowych, największą w Nadrenii-Palatynacie. Wiele mebli, obrazów i gobelinów z XVII i XVIII wieku ozdabia wnętrza zamku, takie jak aula, sala muzyczna, biblioteka, salon i wiele innych. Warto również odwiedzić neogotycką kaplicę z barokowymi paramentami, rzeźbami, późnogotyckimi płaskorzeźbami i ołtarzem z XVI wieku. »

Burg Sooneck to zamek usytuowany na wzgórzu między miastami Bingen i Bacharach am Rhein. Zamek został zbudowany na zboczu lasu Bingen, otoczonego przez Soonwald. W XI wieku pełnił funkcję zamku celno-obronnego, a następnie stał się siedzibą baronów rabusiów, którzy zamieszkiwali tam przez ponad 100 lat. Po wielu zniszczeniach został odbudowany w XIV wieku i służył jako posiadłość biskupów z Moguncji. W XVII wieku zamek wielokrotnie był niszczony przez wojska francuskie. Dopiero w 1842 roku, po dwudziestoletniej odbudowie, książę pruski przekształcił ruiny w pałacyk myśliwski. Średniowieczne mury zostały zachowane i rozbudowane głównie w pierwotnym stylu. Jednak zamku nigdy nie wykorzystano zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, ze względu na wydarzenia rewolucji marcowej. Po zakończeniu II wojny światowej zamek Sooneck stał się własnością kraju związkowego Nadrenia-Palatynat. Zamek zachował prawie niezmieniony wygląd zewnętrzny ze swoimi gotyckimi murami. Nawet średniowieczne tynki zewnętrzne są w bardzo dobrym stanie. Wnętrze zamku, które ucierpiało w wyniku działań wojennych, zostało zastąpione zbiorami sztuki antycznej i neogotyckimi meblami. W pomieszczeniach zamku można zobaczyć różne obrazy malarzy z Moguncji, takich jak Johann Kaspar Schneider i Georg Schneider, a także broń i zbroje. Z dostępnej wieży mieszkalnej z XIV wieku roztacza się imponujący widok na dolinę Renu. Wokół zamku znajduje się wiele szlaków turystycznych, które umożliwiają idylliczne wycieczki po okolicy. »

Zamek Rheinstein, położony nad Renem w pobliżu Bingen, jest jednym z najbardziej fascynujących miejsc na trasie turystycznej. Charakterystyczną cechą zamku są jego ściany, które wznoszą się prosto z naturalnej skały, nadając mu wrażenie unoszenia się nad stromym brzegiem rzeki Ren. Budowla ta, wzniesiona w pierwszej połowie XIV wieku, jest prawdziwym arcydziełem średniowiecznych budowniczych. Zamek Rheinstein został pierwotnie zbudowany z nietypowym celem - miał służyć jako punkt obserwacyjny, aby monitorować remont sąsiedniego zamku Reichenstein, który znajdował się niżej wzdłuż Renu. Zamek Reichenstein słynął jako twierdza rabusiów i został zniszczony na polecenie arcybiskupa Moguncji. Z biegiem czasu zamek Rheinstein zyskał także funkcję celno-skarbową, gdzie pobierano opłaty od statków handlowych przepływających przez Ren. W tamtym okresie zamek nosił nazwę Fautsburg, a później Vogtsburg. Niestety, w kolejnych latach zamek Rheinstein popadł w ruinę. »

Zamek Burresheim, majestatycznie położony na północny zachód od Mayen, nad brzegiem rzeki Nitzbach, stanowi integralną część gminy Sankt Johann. Nigdy nie uległ zdobyciu ani spaleniu, przetrwał w niezwykłej świetności dzięki staraniom właścicieli, którzy zachowali liczne cenne elementy artystyczne i historyczne. Od 1948 roku zamek znajduje się pod opieką państwa Nadrenii-Palatynatu. Początki budowy zamku Burresheim datują się na XII wiek, a jego unikalna architektura przetrwała przez wieki. Mimo wielu przemian w historii, zamek zachował swoją oryginalną strukturę, a obecnie stanowi dziedzictwo kulturowe regionu. Zamek Koloński, będący pierwotnie jedną całością z Burresheim, został rozbudowany i zmodernizowany w XVII wieku. W 1659 roku rodzina von Breitbach stała się jedynym właścicielem zamku, a kolejne prace konserwatorskie i rozbudowy nadały mu elegancki charakter. Podczas wizyty w zamku Burresheim, przeniesiesz się w świat baroku, spacerując przez barokowy ogród tarasowy z 1683 roku i przechodząc przez imponującą bramę zamkową na dziedzińcu. Tam czekają na ciebie liczne zabytkowe elementy wnętrza, od późnogotyckich mebli po malownicze okna i dekoracyjne detale architektoniczne. Niezapomnianym przeżyciem jest widok na fasady zamku i otaczający go krajobraz. Zamek Burresheim, będący dzisiaj miejscem o dużym znaczeniu historycznym i kulturalnym, stanowi atrakcyjny punkt dla miłośników historii i architektury. Zachwyca swoją bogatą historią, starannie utrzymanymi wnętrzami i urokliwym otoczeniem. »

W pierwotnej dokumentacji z 1246 roku, jako Castellum Bruninvels po raz pierwszy wymieniony dawny zamek obronny, przez lata przeszedł znaczące przemiany w swoim wyglądzie. Od XIV wieku, kiedy pojawiła się nowa broń o większym zasięgu, zamek zaczął być uzupełniany o mury obronne z wieżami i wałami obronnymi. Kolejni właściciele kontynuowali prace budowlane, adaptując zamek do zmieniających się potrzeb. W wyniku zniszczeń wojny trzydziestoletniej i pożaru w 1679 roku, zamek został odbudowany za panowania hrabiego Heinricha Trajektina. W XVII i XVIII wieku hrabia Wilhelm Moritz nadał mu barokowy charakter rezydencji. W 1845 roku "Książę Myśliwski" Ferdynand zlecił przebudowę zamku w stylu neogotyckim i wzniesienie sali rycerskiej, opierając się na historycznym modelu i korzystając z istniejących fundamentów. Po 1880 roku książę Georg nadał zamkowi obecną, charakterystyczną sylwetkę, wzbogacając go o wiele malowniczych wież i wykuszów, które nadają mu wyjątkowy wygląd. »

Zamek Eltz jest otoczony przez malowniczą dolinę Elzbachtal i znajduje się na skale, otoczony z trzech stron przez Elzbach. Jest jednym z najbardziej znanych zamków w Niemczech i zachwyca swoją architekturą oraz historycznym znaczeniem. Od momentu pierwszej wzmianki o zamku w 1157 roku, jest on w posiadaniu tej samej rodziny. Co czyni go wyjątkowym, to fakt, że jest jednym z niewielu zamków w regionie Ren-Moselle (obok zamku Bürresheim), które nigdy nie zostały zniszczone. Zamek Eltz jest uważany za klasyczną reprezentację niemieckiego zamku rycerskiego. Jego charakterystycznymi cechami są masywne wieże mieszkalne o wysokości od 8 do 35 metrów, ozdobione wykuszami, murami pruskimi i spiczastymi szczytami. Wewnętrzny dziedziniec zamku ożywia 500 lat historii budowli, które można odkryć podczas zwiedzania. Zamek przeszedł wiele zmian architektonicznych aż do końca XVII wieku, co daje unikalne połączenie różnych stylów i epok. Dziś zamek Eltz jest popularnym miejscem turystycznym, przyciągającym odwiedzających z całego świata. Zwiedzając go, można poczuć atmosferę średniowiecza i podziwiać nie tylko imponującą architekturę, ale również bogate wnętrza, kolekcję sztuki i zabytkowe przedmioty, które przetrwały przez wieki. »

Zamek Reichsburg Cochem posiada około tysiącletnią historię, co czyni go jednym z najstarszych zamków w regionie Eifel. Pierwsze wzmianki o starych murach pochodzą z roku 1051. Stulecie później, władca Konrad III zbudował budynek Reichsburga. W okresie średniowiecza właściciele zamku kilkakrotnie się zmieniali. Początkowo należał on do arcybiskupa kolońskiego Siegfrieda von Westerburg, a następnie stał się własnością arcybiskupstwa trewirskiego. Mroczny okres w historii Reichsburga nastąpił w XVII wieku. W trakcie wojny o sukcesję w Palatynacie, w maju 1689 roku, zamek został podpalony i wysadzony w powietrze. W wyniku tego dumny Reichsburg przez dwa wieki pozostawał w ruinie. »

Zamek Altena, położony nad rzeką Lenne w Sauerland, jest rzeczywiście jednym z najpiękniejszych zamków na wzgórzach w Niemczech. Jego pochodzenie wiąże się z wieloma legendami, ale prawdopodobnie został zbudowany w XII wieku jako środek ochrony dla lokalnej produkcji żelaza. Znajduje się on z dala od głównych szlaków handlowych. Zamek Altena jest dobrze zachowany i stanowi ekscytujący świadek życia w średniowieczu. Mury zamku oraz Brama Fryderyka, która pełni rolę wejścia do zamku od 1609 roku, zostały zabezpieczone dzięki wsparciu Niemieckiej Fundacji Ochrony Zabytków. Zamek oferuje fascynującą podróż w czasie, umożliwiając odwiedzającym zapoznanie się z życiem w średniowieczu. Można podziwiać różne części zamku, takie jak kaplica, wieża, sala rycerska i wiele innych, które pozwalają odkryć bogatą historię i kulturę zamku Altena. Dodatkowo, zamek jest również znany jako siedziba pierwszego zamkowego muzeum na świecie, które zostało założone w 1912 roku przez Wilhelma Huebertza. Muzeum prezentuje zbiory związane z historią zamku i okolicy, a także organizuje różnorodne wystawy i wydarzenia kulturalne. »

Budowa średniowiecznego zamku, zwanego "Novum castrum" (Nowy Zamek) w najstarszym raporcie historycznym z 1220 roku, związana jest z imieniem Jindřicha Vítkovca, założyciela niezależnej linii Vítkov panów hradeckich, używającego herbu ze złotą różą na niebieskim polu. Zbudowano wówczas okrągłą Czarną Wieżę, wzmocniono przylegający do niej pałac i system murów. Cała średniowieczna zabudowa miała nie tylko wysoki stopień obrony, ale także reprezentacyjny charakter zagrody. Obszar zamku i zamku Jindřichův Hradec, który rozrósł się przez wieki do powierzchni dzisiejszych trzech i pół hektara, został stopniowo zbudowany na miejscu starszej słowiańskiej osady obronnej, udokumentowanej badaniami archeologicznymi od 10 wieku. Warowna osada była jednym z zamków granicznych - częścią tzw. systemu zamkowego, przez który administrowano Księstwem Czeskim. »

Życie toczy się w murach zamku Červená Lhota od 600 lat. W tym czasie zamek kilkakrotnie znacząco zmieniał swoje oblicze. Po raz pierwszy było krótko po 1530 roku, kiedy to miejscowa średniowieczna twierdza, udokumentowana na piśmie w 1465 roku, została zakupiona przez rycerza Jana Kábę z Rybňan i zaczęła ją modyfikować w stylu renesansowym. Być może największa i najpiękniejsza zmiana w Lhocie nastąpiła po 1641 roku, kiedy właścicielem zamku został wybitny czeski szlachcic Vilém Slavata z Chlumu i Košumberka, podczas którego przeprowadzono barokowe modyfikacje pierwszego piętra. Ostatnie modyfikacje budowlane związane są z książęcą rodziną Schönburg-Hartenstein, która była właścicielem zamku do 1945 roku, kiedy to zamek został znacjonalizowany. »

Rožmberk – zamek w miejscowości Rožmberk nad Wełtawą w powiecie Czeski Krumlov w kraju południowoczeskim w Czechach. Obecnie jest własnością państwa i jest zarządzany przez Narodowy Instytut Dziedzictwa. Jest otwarty dla publiczności. Jest chroniony jako narodowy zabytek kultury Republiki Czeskiej. Zamek został założony przed połową XIII wieku przez Voka I. von Rosenberga i należał do jego potomków z krótkimi okresami zastawów do 1611 roku. Od XIV wieku Český Krumlov stał się główną siedzibą panów Rosenberga, ale Rožmberk został utrzymany i rozbudowany. W drugiej połowie XV wieku zamek został dwukrotnie zdobyty, lecz Rosenbergowie wkrótce go odzyskali w obu przypadkach. Na przełomie XVI i XVII wieku zrujnowany zamek przebudowano na renesansowy zamek. Przed wojną trzydziestoletnią panowie szwolamberscy przez krótki czas utrzymywali Rožmberk, ale utracili go podczas powstania stanowego, a Buquoyowie stali się nowymi właścicielami. Rožmberk również nie był dla nich główną rezydencją, ale Jiří Jan Jindřich Buquoy przebudował zamek »

Zamek Český Krumlov – zamek znajdujący się w mieście Český Krumlov w południowych Czechach. Jego początki sięgają 1240 roku, kiedy pierwszy zamek został zbudowany przez rodzinę Witigonen, głównej gałęzi potężnego rodu Rosenberg. Zamek w tym miejscu był założony przed 1250 roku przez panów z Krumlova, jednej z gałęzi rodu Vítkovci[2]. Przez XVII wieku ród Rosenbergów wymarł, a panowanie nad Krumlovem zostało przekazane w ręce Hansa Ulricha von Eggenberg przez cesarza Ferdynanda II, Eggenberg został nazwany księciem Krumau. Po śmierci syna Hansa Ulricha, Johanna Antona I von Eggenberg, zamek w okresie pomiędzy 1649 i 1664 był pod władzą jego wdowy Anny Marii. Jeden z jej dwóch synów, Johann Christian I von Eggenberg, był odpowiedzialny za przebudowę na styl barokowy i rozbudowę zamku, w tym budowę zamkowego teatru zwanego obecnie Teatrem Eggenberg. Gdy linia męska z Eggenbergów wygasła w 1717 roku, zamek przeszedł w posiadanie rodu Schwarzenbergów. W 1947 roku posiadłości Schwarzenbergów, w tym Český Krumlov, zostały znacjonalizowane przez czeskie władze lokalne, a w 1950 roku stał się własnością państwa czechosłowackiego. Cały zespół pałacowy został uznany za narodowy zabytek Czech w 1989 roku, a w 1992 roku został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. »

Jeden z najstarszych i najbardziej romantycznych zamków na terenie Czech (pierwszy historyczny zapis pochodzi z lat 1061-1067). Wybudowano go na cyplu oblanego rzeką Želetavką w pobliżu jej ujścia do rzeki Thaya. Mury Bítova odzwierciedlają się w wodach Vranovskiej Zapory (zbudowanej w 1935 roku), woda wtedy zalała wieś Bítov w podzamczu. Pierwotnie drewniany gród wybudowany suwerenem kraju został na początku XIII wieku przebudowany na kamienny zamek. »

Zamek Liechtenstein w Maria Enzersdorf to popularny cel wycieczek położony w południowej części Lasu Wiedeńskiego. Jest to rodzowy zamek książąt Liechtensteinu i przyciąga co roku tysiące turystów z całego świata. Zamek ten, dzięki swojej wyjątkowej lokalizacji i historii, od wieków stanowi źródło inspiracji dla wielu artystów. Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z dokumentu z 1136 roku. Został wtedy zbudowany jako fortyfikacja z kaplicą przez Hugo von Petronell-Lichtenstein. Z tego okresu zachowała się romańska kaplica oraz część ścian dolnych kondygnacji, choć niektóre z nich zostały gruntownie przebudowane. W ciągu wieków, od XIII do XV wieku, zamek był kilkakrotnie rozbudowywany. Kamienie wykorzystane do jego budowy pochodziły z rzymskiego kamieniołomu niedaleko Sankt Margarethen w Burgenland. Zamek Liechtenstein wznosi się na skalistym grzbiecie i jest znakiem ponad 900 lat historii rodziny książąt Liechtensteinu. Służył jako tymczasowa rezydencja rodziny przez prawie dwa wieki, od 1130 do 1295 roku. Jego obecność w Lasie Wiedeńskim nadal przyciąga zwiedzających, którzy mogą odkrywać fascynującą historię tej warowni oraz podziwiać piękno otaczającej przyrody. »

Zamkowe korzenie sięgają połowy XII wieku, kiedy to Rapoto von Kuenring zlecił budowę serii warowni w celu obrony swoich ziem w regionie Waldviertel. Największym i najpotężniejszym zamkiem wśród nich był zamek Rappottenstein. W kolejnych wiekach zamek wielokrotnie przechodził z rąk do rąk. Posiadali go m.in. Dachsbergowie, Starhembergowie i hrabowie Landau. Podczas swojej historii zamek był także sukcesywnie rozbudowywany i przebudowywany, co wprowadzało różnorodne style architektoniczne. Mimo licznych oblężeń i ataków, zamek Rappottenstein nigdy nie został zdobyty ani poważnie zniszczony, co jest dowodem na jego imponujące umocnienia i obronność. W 1664 roku posiadłość zakupili członkowie rodziny arystokratycznej Abensperg und Traun, którzy pozostali właścicielami zamku do dnia dzisiejszego. Obecnie zamek Rappottenstein jest unikalnym przykładem w pełni zachowanej średniowiecznej warowni. Posiada różne style architektoniczne, takie jak romańska wieża, skrzydło wschodnie w stylu gotyckim oraz skrzydło zachodnie z elementami renesansowymi. Warto również wspomnieć o gotyckiej kaplicy zamkowej, która została konsekrowana w 1379 roku i jest cennym elementem wnętrza zamku. »

Pierwsza wzmianka o zamku Kreuzenstein pochodzi z roku 1115, co czyni go jednym z najstarszych zamków w regionie. W 1620 roku zamek został wynajęty Karlowi Grafowi Saint Hilaire, co było częstym zjawiskiem w historii zamku, gdy różni najemcy przejmowali kontrolę nad nim na przestrzeni wieków. W kwietniu 1645 roku, podczas wojny trzydziestoletniej, zamek został zajęty przez wojska szwedzkie pod dowództwem feldmarszałka Thorstensona. Po oblężeniu wojsk cesarskich w tym samym roku, szwedzcy żołnierze zostali wypędzeni, a zamek poniósł zniszczenia. W latach 1874-1907 hrabiowie Nepomucena Wilczka postanowili odbudować zamek Kreuzenstein. Wykorzystali stare fragmenty murów i stworzyli nową, romantyczno-gotycką wersję zamku. Choć nie jest to oryginalny średniowieczny zamek, nowa budowla zachwyca swoją architekturą.Zamek Kreuzenstein został poważnie uszkodzony podczas działań wojennych w 1945 roku. Po zakończeniu wojny, zamek został całkowicie odbudowany i przekształcony w muzeum. Dziś można go odwiedzać i podziwiać jego piękno oraz bogatą historię. Zamek Kreuzenstein znajduje się na szczycie niewielkiego wzniesienia, skąd rozciąga się wspaniały widok na okolicę. Warto pamiętać, że na zamku Kreuzenstein nie można robić zdjęć, ale mimo to warto go odwiedzić, by poznać fascynującą historię i architekturę tego miejsca. »

Pierwotny zamek zbudowano około połowy XIII wieku, a więc w czasach króla Wacława I, albo z inicjatywy jego następcy, Przemysła Ottokara II, w celu ochrony drogi z Milevska do Mirovic, powyżej brodu na lewym brzegu Wełtawy, gdzie pobierano opłaty celne na rzece. Pierwsza wzmianka o ich poborze pojawiła się w 1253 roku, natomiast najstarsza informacja o zamku pochodzi z 1287 roku, kiedy to toczyli walki stronnicy praskiego biskupa Tobiáša z Bechyně z opiekunem młodego króla Wacława II, Zawiszą z Falkenštejna. Zbudowany na dobrach królewskich, zamek został zajęty wówczas przez załogę Zdislava ze Šternberka, który wraz z Dětřichem Švihovcem ze Svihova i jego ludźmi napadł na biskupa Příbramia. W 1357 roku król Karol IV oddał Orlík w zastaw Detřichovi z Portic, który był jedną z najważniejszych postaci na scenie politycznej swoich czasów. Zajmował stanowisko kanclerza Królestwa Czeskiego, proboszcza wyszehradzkiego i biskupa mindeńskiego. Trzy lata później Detřich za zgodą króla przekazał zamek swemu synowi, burgrabiemu na Wyszechradzie. W 1370 roku, prawdopodobnie po śmierci nowego właściciela, Karol IV oddał zamek Hyncíkovi Pluhovi z Rabštejna, który później stał się jednym z głównych stronników jego syna, Wacława. W 1395 roku Hyncík Pluh zamienił Orlík z Zygmuntem Hulerem na zamek Boršengryn niedaleko Kynžvartu. Nowy właściciel w 1405 roku został skazany i stracony, po tym jak jego wrogowie fałszywie oskarżyli go o defraudację. Brat Hulera, Ondřej sprzedał w 1408 roku zamek wraz z majątkiem Petrowi Zmrzlíkowi ze Svojšína, najwyższemu mincerzowi Królestwa Czech. Ród Zmrzlíków dzierżył Orlík aż do 1514 roku, dokonując w międzyczasie licznych, gruntownych, późnogotyckich przekształceń zamku. »

Zamek Winterberg, położony na ważnym szlaku z Pragi do Pasawy, ma bogatą historię i przeszedł wiele zmian właścicieli i przebudów. Zamek ten został zbudowany w około połowie XIII wieku i po raz pierwszy pojawił się w źródłach pisanych w 1264 roku, związany z Purkartem z rodu panów z Janovic. Prawdopodobnie był to pierwotnie zamek królewski, a Purkart mógł być królewskim burgrabią. W 1375 roku zamek przeszedł krótkotrwale w ręce praskiego mieszczanina Jana Rotleva, a w 1379 roku stał się własnością rodziny Kaplířów z Sulevic. W czasie wojen husyckich w 1424 roku, osada Vimperk, której zamek Winterberg był częścią, została spalona przez husytów. Jednak po wojnach w pierwszej i drugiej połowie XV wieku osada została odbudowana jako miasto, otoczone murami obronnymi po roku 1479, które połączono z zamkiem. W tym okresie wzniesiono również nowe obwarowania zwane Haselburg. W latach 70-tych XIV wieku Winterberg był krótkotrwale w posiadaniu najemnika Václava Vlčka z Čenova, bratanka Petra Kaplířa. W 1494 roku ostatni członek rodziny Kaplířów z Sulevic, Petr, przekazał posiadłość Zdeněkowi Malovcowi z Chýnova. Jednakże w 1547 roku utracił on swoje dobra z powodu udziału w buncie przeciwko królowi Ferdynandowi. W latach 1530-1560, podczas panowania Malovców i Rožmberków, zamek Winterberg przeszedł gruntowną przebudowę w stylu renesansowym. Niestety, wojna trzydziestoletnia przyniosła zniszczenia, a w 1619 roku zamek został zdobyty i spalony przez wojska protestanckie Ernsta von Mansfelda. Po odbudowie w latach 1622-1624, zamku nabył Jáchym Novohradski, który rozbudował go o nową późnorenesansową część. Później zamek przeszedł w ręce rodziny Schwarzenberków. W XVIII wieku przeprowadzili oni znaczącą przebudowę zamku, a po pożarze w 1857 roku, który spustoszył zamek, zostały umieszczone na nim biura i koszary. W 1948 roku zamek Winterberg został znacjonalizowany. »

Historia Zamku Kliczków sięga początku XIII wieku, kiedy to Bolek I Surowy wzniósł warownię, która miała pełnić rolę obronną. Przez kolejne stulecia warownia przeszła w ręce różnych rodów rycerskich, a każdy z nowych właścicieli wnosił własne zmiany i modernizacje, tworząc w ten sposób unikalne połączenie różnych stylów architektonicznych. Na zamku można odnaleźć wpływy angielskiego gotyku, włoskiego renesansu oraz niemieckiego i francuskiego manieryzmu, które widoczne są zarówno na elewacjach, jak i w charakterystycznych wnętrzach. Mimo bezpośrednich działań wojennych, zamek Kliczków ucierpiał niewiele. Jednak po zakończeniu wojny, wyposażenie zamku padło łupem żołnierzy sowieckich i szabrowników. W 1949 roku pożar zniszczył kompletnie dwa skrzydła zamku - Czeladne i Powozownię. W kolejnych latach, pod użytkowaniem różnych instytucji, takich jak Nadleśnictwo w Bolesławcu czy Ludowe Wojsko Polskie, obiekt ulegał dalszej degradacji. Mury i dachy popadały w ruinę, a cenne elementy wyposażenia uległy zniszczeniu. W latach 70-tych Politechnika Wrocławska podjęła próbę ratowania zamku, ale efekty prac były niewielkie w porównaniu z rozmiarem zniszczeń. Dopiero firma INTEGER S.A. z Wrocławia, która nabyła zamek w latach 90-tych, przeprowadziła kompleksowe prace budowlano-konserwatorskie, przywracając zamkowi życie i nowe funkcje. Dzięki tym działaniom, zamek Kliczków został ocalony od dalszej degradacji, odzyskując swoją świetność i stając się centrum kulturalnym, konferencyjnym i rekreacyjnym. »

Zamek Bolków, osadzony na Zamkowym Wzgórzu, jest przedmiotem legendy sięgającej aż IX wieku. Choć brak jest historycznych źródeł potwierdzających tę wczesną datę istnienia warowni, to pierwsza zweryfikowana wzmianka na jej temat pochodzi dopiero z 1227 roku. Zamek został założony przez księcia Bolesława II Rogatkę, a później rozbudowany przez jego syna, Bolka I Surowego. Istniejące źródła sugerują, że prawdopodobny czas powstania twierdzy przypada na I połowę XIII wieku. Przez ten okres odnotowano przynajmniej cztery istotne przebudowy, podczas których zwiększono powierzchnię mieszkalną zamku oraz dokonano modernizacji umocnień bram. Niepodważalnym dowodem na dobrą inżynierię tej warowni jest fakt, że nie udało się jej zdobyć przez wieki, a przetrwała kilka prób przejęcia. Zamek Bolków oparł się atakom wojsk czeskich, a także obronił się przed husytami, co świadczy o jego solidnych umocnieniach i strategii obronnej. To symboliczne miejsce jest zatem świadkiem nie tylko zawiłych dziejów regionu, ale także doskonałej architektonicznej i obronnej mądrości swoich twórców. »

Miejsce, na którym obecnie znajduje się zamek, już w X wieku miało swoje znaczenie jako drewniano-ziemny gród obronny. Jednak to dopiero w XIII wieku, za panowania Bolka I Surowego, siedziba kasztelana została przeniesiona do sąsiedniego Bolkowa, a gród w Świnach stał się miejscem rezydencji rycerskiej rodziny Świnków. To właśnie w XIV wieku ci ostatni postanowili wzmocnić swoją siedzibę, wznosząc masywną wieżę mieszkalną z łamanego kamienia, otoczoną murem obwodowym. W XV wieku powstały kolejne budynki na terenie zamku, jednak to wiek XVII przyniósł najważniejsze przekształcenia, kiedy gotycki zamek w Świnach został przebudowany w renesansową rezydencję. W trakcie przebudowy dokonanej w XVII wieku, cały zamek został otoczony nowym murem obronnym, w którym znalazły się basteje oraz bastion. Wejście na teren zamku prowadziło przez most zwodzony, a brama zamkowa zdobiła się herbem rodu Świnków. Niestety, w kolejnych wiekach zamek doświadczył licznych zniszczeń, choć ciekawym jest to, że nie były one wynikiem działań wojennych, a raczej skutkiem naturalnych kataklizmów. Wichury i pożary niosły ze sobą zniszczenia, dotykając zarówno mury zamku, jak i cenne wnętrza budynków. »

Zamek Książ wyróżnia się nie tylko swoją bogatą przeszłością, ale również rozmiarem i urokliwym położeniem. Posiadając ponad 400 pomieszczeń, wraz z zabudowaniami gospodarczymi ok. 600, jest on największym zamkiem na Dolnym Śląsku i trzecim pod względem wielkości w Polsce, ustępując tylko zamkowi w Malborku oraz Zamkowi Królewskiemu na Wawelu. Zamek Książ znajduje się w malowniczym otoczeniu Książańskiego Parku Krajobrazowego, otulony lasami i usytuowany na wysokości 395 m n.p.m., co dodaje mu wyjątkowego uroku. Historia zamku Książ jest wyjątkowo burzliwa i pełna zmian władzy oraz losów. Początki zamku sięgają XIII wieku, kiedy książę świdnicko-jaworski, Bolek I Surowy, wznosił warowną twierdzę znana jako "Książęcą Górą". Następnie zamek przechodził przez różne ręce, włącznie z dynastią Luksemburgów, królami czeskimi i wieloma innymi władcami, jak Jerzy von Steina, Władysław II Jagiellończyk czy Jan von Schellenberg. W 1603 roku zamek Książ przeszedł w ręce rodziny von Haugwitzów, a następnie, od 1603 roku, do rodziny Hobergów (Hochberg), która sprawowała władzę nad zamkiem przez ponad 400 lat. To właśnie za ich panowania miały miejsce kluczowe rozbudowy i modernizacje, które nadały zamkowi jego obecny imponujący kształt. W 1908 roku, książę Henryk XV Hoberg wybudował wielkie południowo-zachodnie skrzydło zamkowe z narożnymi wieżami i zmodernizował tarasy z fontannami. Projektem rozbudowy kierował Humbert Walcher von Moltchein, co dodatkowo wzbogaciło architekturę zamku. »

Zamek Grodziec to jedna z perełek Dolnego Śląska, charakteryzująca się bogatą historią i malowniczym położeniem. Zamek Grodziec, jeden z najlepiej zachowanych zamków Dolnego Śląska, wznosi się na powulkanicznym wzgórzu o wysokości 389 m n.p.m. Jego historia jest pełna zawirowań i burzliwych wydarzeń. Pierwsze zapiski na temat zamku sięgają XI wieku, kiedy to na tym miejscu istniał gród o konstrukcji drewniano-ziemnej. W ciągu wieków zamek był wielokrotnie zdobywany i niszczony wskutek wojen i zmieniających się rąk, co wpłynęło na jego przebiegającą przez wieki historię. Niemniej jednak, zamek Grodziec przetrwał te trudne okresy i zdołał się odbudować. W pierwszej dekadzie XX wieku, dzięki staraniom znanego architekta Bodo Ebhardta, który zastosował wzorzec gotycko-renesansowej architektury, zamek przeszedł gruntowną rekonstrukcję. To właśnie wtedy zamkowi nadano nowy wygląd, który wiernie oddawał ducha jego pierwotnej epoki. »

Zamek Czocha to historyczna warownia położona w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim. Jest to zamek obronny usytuowany na wysuniętym granitowo-gnejsowym cyplu wzgórza we wsi Sucha. Historia zamku sięga XIII wieku, a obiekt ten ma bogatą historię, która obejmuje wiele zmian własności, przebudów i wydarzeń. Pierwotnie zamek został zbudowany jako drewniana twierdza graniczna w latach 1241-1247 na polecenie króla czeskiego Wacława I. W późniejszych latach przeszedł różne zmiany właścicieli, by ostatecznie znaleźć się w rękach rodzin szlacheckich von Wallhausen, von Dohn, von Nostitz, a także innych. Zamek był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany w celu wzmocnienia swoich umocnień obronnych. Zamek Czocha pełnił rolę warowni obronnej przez wieki, przeżywając okresy oblężeń i podbojów. Był oblegany przez husytów w XV wieku oraz przeszedł przez różne fazy historyczne, takie jak okresy pożarów, przebudów i zniszczeń w wyniku działań wojennych. »

Zamek w Mirowie – ruiny zamku leżącego na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, wybudowanego w systemie tzw. Orlich Gniazd, we wsi Mirów w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim. Zamek w Mirowie został zbudowany w czasach Kazimierza Wielkiego około połowy XIV wieku obok wsi Mirów, lokowanej na prawie polskim. Historycy przypuszczają, że już wcześniej istniały w tym miejscu zabudowania drewniano-ziemne. Początkowo warownię tworzyła kamienna strażnica podległa pod pobliski zamek w Bobolicach, która wraz z nim wchodziła w skład systemu obronnego znanego dziś jako Orle Gniazda. »

Królewski zamek w Bobolicach został zbudowany przez króla Polski Kazimierza Wielkiego najprawdopodobniej ok. 1350–1352 roku. Zamek miał zabezpieczać okoliczne dominium i bronić Małopolski przed najazdami ze strony Śląska, należącego ówcześnie do Korony czeskiej. Zamek zaliczany jest do grupy warowni zwanych Orlimi Gniazdami. »

Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku Ludwik Węgierski nadał zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności. Zamek otoczony jest malowniczym parkiem, u jego podnóża roztaczają się stawy założone jeszcze w XVI wieku. Obecnie jest siedzibą filii Muzeum Zamku Królewskiego na Wawelu. »

Nad rzeką Doubrava, nad wioską Žleby góruje majestatyczny zamek, który ma taką samą nazwę jak miejscowość w której stoi. Pierwsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi w 1289 roku, kiedy to budowla należała do Jindřicha z Lichtenburka. Pierwotnie gotycki zamek przeszedł wiele rekonstrukcji, aż Vincenc Karel Auersperg w XIX w. nadał mu dzisiejszy romantyczny styl neogotycki. Ostatnimi prywatnymi właścicielami zamku była rodzina Trauttmansdorff. Majątek był w ich rękach do 1945 roku, kiedy to został znacjonalizowany. Obecnie jest własnością państwa administrowaną przez National Heritage Institute i jest odpłatnie udostępniony do zwiedzania. Zamek posiada bogato wyposażone wnętrza, podczas wycieczki można podziwiać bogatą kolekcję broni, antyków, szkła i mebli. Zbrojownia posiada jedną z największych kolekcji broni w Europie Jest tu też dobrze wyposażona kuchnia zamkowa i jeden z nielicznych zachowanych barokowych teatrów. Wspinaczka na wieżę zamkową oferuje widok na okolicę, która obejmuje rozległy park angielski. Zamek zwiedzamy z przewodnikiem i mamy do wyboru dwie trasy »

Zamek powstał na początku XIV wieku. W przeszłości był wielokrotnie przebudowywany dzięki czemu uzyskał dzisiejszy romantyczny kształt. Kształtem murów obronnych przypomina łódź, której maszt tworzy okrągła wieża. Drugą dominantą zamku jest pałac, który służył jako część mieszkalna. Jego ściany są pokryte malowidłami z motywami rycerskimi. Wewnątrz pałacu znajdują się kopie mebli historycznych oraz egzemplarze broni historycznej i ceramiki. Romantyczna okolica zamku była w przeszłości źródłem wielu legend o rycerzach rabusiach i o osobliwym systemie wartowniczym, który został utworzony z szeregu w skałach wyciosanych siedzib. »

Pierwsza pisemna wzmianka zaś znajduje się w dokumencie Maiestas Carolina cesarza i króla Karola IV (1316-1378). Władca nakazał w nim, aby twierdza i miasteczko Mniszek na zawsze pozostał w majątku korony i był tylko wypożyczany na określony czas zasłużonym dla niej ludziom. Wcześniejsza historia tego miejsca nie jest dokładniej znana. Według opowieści wcześniej stała osada Dubczany (Dubčany), która doszczętnie spłonęła podczas pożaru. Później na jej miejscu wzniesiono nową, przy czym pomagali w tym benedyktyńscy mnisi z klasztoru na Ostrowie koło Davli, którzy pod pasmem górskim Brdy mieli należącą do niego ziemię. Mieszkańcy nowej osady targowej nazwali ją Mniszkiem, później dodano do tej nazwy, aby ją lepiej zlokalizować, „pod Brdy”, czyli pod Brdami. Handel i pobierane w nim cło przynosiły niezłe dochody. »

Majestatyczny Zamek Konopiszte znajduje się w środkowych Czechach w pobliżu miejscowości Benešov oddalonej o około 50 km na południowy-wschód od Pragi. Warownia wzniesiona została prawdopodobnie w drugiej połowie XIII wieku na polecenie biskupa Tobiasza z Beneszowa. W XVII wieku zamek stał się własnością rodu Sternbernków. Wtedy nastąpiła też pierwsza większa przebudowa warowni. Kolejna przebudowa miała miejsce w XVIII wieku i przeprowadzona została na polecenie ówczesnych właścicieli zamku, Panów Vrtbove z rodu Vrtby. W 1887 roku nowym zamek zakupił arcyksiążę Habsburgski (przyszły następca tronu Austro-Węgier) Franciszek Ferdynand d'Este. Wtedy też zadecydowano o kolejnej przebudowie zamku, która miała przekształcić obecny renesansowy zamek w reprezentacyjną carską rezydencję. »

Zamek Český Šternberk znajduje się w miejscowości o tej samej nazwie, w Kraju Středočeském, powiat Benešov, 20 km na wschód od Benešova. Od ponad 760 lat zamek stanowi dominantę krajobrazu środkowego biegu rzeki Sázavy. Posadowiony na stromym, skalnym brzegu Sázavy, nazywany był przez romantycznych poetów "Perłą Posazavia". Jeden z najlepiej zachowanych i najstarszych zamków dynastycznych pochodzi z połowy XIII wieku. Przez wiele wieków należał do rodziny Šternberków. Obecnie właścicielem jest Zdeněk Sternberg - spadkobierca rodu. »

Królewska siedziba została wybudowana w XIII wieku jako ostoja panującego rodu Przemyślidów, później służyła też jako więzienie państwowe Pośród zalesionych wzgórz jaśnieje bielą wysoka cylindryczna wieża starodawnego zamku z potężnymi umocnieniami. Ze względu na dogodne położenie w głębokich lasach pełnych zwierzyny, upodobali go sobie liczni czescy władcy. Sale zamku były świadkami hucznych uczt, przyjęć i pijatyk, jak również wielu ważnych rozmów politycznych i brzemiennych w skutki decyzji dyplomatycznych. Zamek po wielu pożarach przeszedł kolejne rekonstrukcje, które zakończyły się dopiero w XX wieku. Jedynym pomieszczeniem, w którym zachowało się pierwotne wyposażenie, jest gotycka kaplica z bogato rzeźbionym ołtarzem. Ślady królów czeskich i przepych ich stylu życia widać tu jednak na każdym kroku. W przywracaniu wnętrzom dawnej świetności mają udział konserwatorzy zabytków, którzy z powodzeniem sprowadzają na dawne miejsce odwiezione stąd kiedyś historyczne zbiory. »

Zamek Karlsztejn - Hrad Karlštejn jest najsłynniejszym czeskim zamkiem i jednym z symboli Królestwa Czeskiego oraz jednym z piękniejszych zamków w Europie. Jest to jedna z największych atrakcji turystycznych Czech i jedyną jego wadą jest ... niesamowita popularność - w lecie to miejsce jest przepełnione turystami, sprzedawcami lodów i stoiskami z pamiątkami. Ten gotycki, XIV-wieczny zamek znajduje się w powiecie Beroun, 8 km na wschód od miasta Beroun. Dostać się do niego można z autostrady D5 łączącej Pragę z Pilznem zjeżdżając zjazdem nr 14 i jadąc dalej drogą nr 116 w kierunku miejscowości Karlštejn. Zamczysko jest malowniczo położone na wzgórzu, otoczone lasem i wstęgą pobliskiej rzeki Berounki. Zamek Karlštejn został zbudowany w celu ochrony klejnotów królewskich - stąd jego cechy obronne. Początkowo zamek miał być miejscem odpoczynku jego założyciela - Karola IV, ale w trakcie budowy, która trwała ponad siedem lat, pomysł dotyczący funkcji obiektu zmieniał się. Zamek stał się miejscem złożenia czeskich i rzymskich klejnotów koronnych oraz cennych relikwii świętych. Za czasów Karola IV był on przede wszystkim reprezentacyjną siedzibą, oddaloną od stolicy kraju o jeden dzień jazdy konno. Spotykali się tu przedstawiciele europejskiej elity politycznej. »

Dawny barokowy pałac swój współczesny neogotycki wygląd zawdzięcza księciu z francuskiego rodu Rohan. Pałac jest jedną z najważniejszych budowli w stylu francuskiego romantycznego neogotyku. Jest udostępniony publiczności w znacznym zakresie, więc jego zwiedzenie to doskonała okazja, by zobaczyć, jak w 2. połowie XIX wieku wyglądało życie bogatej rodziny szlacheckiej w wiejskiej posiadłości. Pokoje pałacowe wyposażone są w oryginalne meble, obrazy i inne dodatki, a większość pomieszczeń zwraca uwagę dekoracjami rzeźbiarskimi. Warto także zobaczyć wystawę Technopolis, która poświęcona jest głównie wynalazkom i wynalazcom XIX i XX wieku. Znaleźć ją można w pomieszczeniach dawnej pałacowej stajni. Park angielski o powierzchni 26 hektarów posiada jedną z najbogatszych kolekcji botanicznych w Republice Czeskiej. W pałacu często gościli najwięksi przedstawiciele muzyki czeskiej, jak choćby Antonín Dvořák. Dlatego co roku odbywa się tutaj festiwal muzyczny Dvořákův Sychrov i Turnov. »

Zamek Kost to jedna z największych i najlepiej zachowanych gotyckich średniowiecznych warowni obronnych jakie spotkać można na terenie Republiki Czeskiej. Budowla ta wzniesiona została w połowie XIV wieku na polecenie Beneša z Vartemberka. Twierdza usytuowana została na malowniczym wzniesieniu (274 metry n.p.m.) nad doliną Plakánka. Na przestrzeni wieków zamek był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. »

Renesansowy zamek był zbudowany na skałach piaskowcowych w miejscu średniowiecznego zamku z XIV wieku. W 1804 roku powstał tu park angielski, a w 1859 roku zamek przywrócono do stylu gotyckiego. Zachodnią część placu przed zamkiem zamyka nowogotycki kościół św. Józefa. Zamek stoi na dwóch piaskowcowych skaliskach, które wznoszą się na wysokość bez mała 60 m nad doliną rzeczki Libuňki. Zamek służy dziś jako hotel. Wstęp jest możliwy na dziedziniec oraz na wieżę, z której roztacza się przepiękny widok na Hruboskalsko, Trosky i Kozákov. Dzisiaj zamek działa jako hotel. »

Zamek Grabštejn wznosi się na skalistym wzniesieniu niedaleko miasta Hrádek nad Nisou w kraju libereckim, na północy Republiki Czeskiej. W przeszłości zamek ten był punktem obserwacyjnym szlaku prowadzącego do Czech i punktem granicznym, gdzie i dziś spotykają się granice trzech państw – Czech, Niemiec i Polski. »

Zamek Frýdlant – gotycki, przebudowany w okresie renesansu zamek położony w północnej części Czech, tuż przy granicy z Polską, w kraju libereckim, 24 kilometry na północ od Liberca i 12 kilometrów od granicy polsko-czeskiej. Zamek należy do największych w Czechach, a zarazem na pograniczu polsko-czeskim. Stanowi również wspaniałe połączenie średniowiecznego zamku z renesansowym pałacem. Został wzniesiony na szczycie góry nad rzeką Smědou. »

Zamek Loket – XII wieczny gotycki zamek położony około 12 km od Karlowych Warów na masywnej skale w miejscowości Loket, w kraju karlowarskim, w Czechach. Jest on otoczony z trzech stron rzeką Ohrza. Znany jako "Zamek do zdobycia Czech", ze względu na jego grube mury. Górujący nad Ohrzą zamek wygląda jak z bajki. Wznosi się on na skalistym cyplu, a w dole leniwie płynie rzeka. Zamek został zbudowany w stylu romańsko-gotyckim w XIII wieku i od tego czasu był świadkiem wielu wydarzeń. Obecnie jest popularnym celem turystów odwiedzających zachodnie Czechy. W zamku regularnie odbywają się targi i jarmarki, turnieje rycerskie oraz zbiory winogron. »

Na występie skalnym wśród malowniczych wzgórz Niskiego Jesionika ( Nízký Jeseník) wznosi się dumnie zamek Sovinec, który na przestrzeni stuleci był areną pełnej sprzeczności czeskiej historii. Powstała o sto lat wcześniej budowla stała się w XV wieku ważną husycką warownią. Po raz kolejny zamek znalazł się w niebezpieczeństwie podczas wojny trzydziestoletniej, kiedy to nawet potężne obwarowania nie zatrzymały ataku wojsk szwedzkich pod dowództwem generała Torstensona. Mimo tego dziś Sovinec może pochwalić się najlepiej zachowanymi w Czechach obwarowaniami z okresu wojny trzydziestoletniej. »

To gotycki zamek królewski, który służył również jako dworek myśliwski. Zamek był w posiadaniu różnych rodzin szlacheckich, a jego historia przeplata się z wieloma mitami i legendami. Dziś jest obiektem licznych wydarzeń kulturalnych i społecznych. U podnóża zamku znajduje się przystań dla statków parowych. »

Zamek, który znamy w dzisiejszej postaci, powstał w wyniku przebudowy średniowiecznego zamku, o którym pierwsze wzmianki pochodzą z ok. 1100 roku. Zamek miał za zadanie obronę granicy Moraw, którą od niepamiętnych czasów stanowiła rzeka Dyje. Później, w XVII wieku, ówcześni właściciele rozpoczęli kosztowną przebudowę zamku w pałac barokowy. I w tej prawie niezmienionej formie można go oglądać i dziś. »

Helfštýn – jeden z największych zamków w Czechach, położony w miejscowości Týn nad Bečvou niedaleko Lipníka nad Bečvou. Zamek został założony pod koniec XIII wieku przez Bedřicha z Linavy. W następnych wiekach należał do majątku kilku szlacheckich rodów, przede wszystkim morawskich. »

Za Opawą, w miasteczku Hradec nad Moravicí (polska nazwa Grodziec Golęszycki), znajduje się bardzo ciekawy zespół pałacowo-zamkowy. Zamek stał tam już w czasach gotyku, ale na przełomie XVI i XVII wieku został przebudowany w stylu renesansowym. Jego właścicielem od 1733 roku byli książęta Lichnovscy. W drugiej połowie XIX wieku zaczęto go nazywać "Zamkiem Białym" w przeciwieństwie do "Zamku Czerwonego", który jest neogotycką budowlą powstałą w tym okresie. W zamku przebywał Ludwig van Beethoven, którego sponsorem był jeden z właścicieli. Zespół pałacowy graniczy z bardzo obszernym parkiem w stylu angielskim. Legenda głosi, że w Hradcu spotkali się wysłannicy weselni księżniczki czeskiej Dobrawy z posłami Mieszka I. To wydarzenie jest upamiętnione odpowiednią tablicą informacyjną znajdującą się na ścianie zamku. »

Zamek Hluboká – zabytkowy pałac zlokalizowany w miejscowości Hluboká nad Vltavou na terenie Czech. Zamek wybudowano w XIII wieku, w czasie panowania Przemyślidów. Do 1562 znajdował się w rękach czeskich władców, potem zmieniał właścicieli. Od 1661 stanowił część majątku arystokratycznego rodu Schwarzenbergów. »

Pernštejn – średniowieczny zamek na terenie miejscowości Nedvědice w Czechach, w kraju południowomorawskim; jeden z najlepiej zachowanych zamków w Czechach. Od XIII wieku była to siedziba rodu Pernštejnów. »

Świadectwa historyczne wskazują na istnienie zamku na wzgórzu w Bouzovie już na początku XIV w. Pierwszym udokumentowanym właścicielem był bliżej nieznany Buz z Buzova – wzmianka o nim pochodzi z 1317 r. W ciągu kilku następnych stuleci zamek często zmieniał właścicieli. W II poł. XIV w. należał do księcia Jodoka z Moraw, bratanka Karola IV. W XV w. własność przeszła na ród władców Kunštátu, z którego pochodził m.in. czeski król Jerzy z Podiebradów (niektórzy historycy sugerują nawet, że urodził się on właśnie na zamku w Bouzovie). W 1696 r. zamek zakupił wielki mistrz zakonu krzyżackiego Franz Ludwig zu Neuburg. Posiadłość pozostała w rękach zakonu aż do 1939 r., kiedy to została skonfiskowana przez narodowych socjalistów. Po II wojnie światowej zamek – zgodnie z postanowieniami dekretu Edvarda Beneša – nie wrócił już do dawnych właścicieli. »

Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1269 roku, ale zamek został założony po połowie XIII wieku przez Zdeslava ze Šternberka, który zasłużył na uniknięcie najazdu Kumanów w 13 roku i który został nagrodzony tytułem królewskiego kelnera i został zaopatrzony w lokalne otoczenie. W 1253 roku właścicielem zamku był Štěpán ze Šternberka, a od 1339 roku jego syn Albrecht Aleš ze Šternberka, który był biskupem Litomyšla. Za jego panowania przeprowadzono modyfikacje budowlane i zamek zamieniono na rezydencję biskupią. Kaplicę zamkową urządzono według stylu panującego na dworze Karola IV. Po jego śmierci zamek był w posiadaniu jego siostrzeńca Petra ze Šternberka. »

Pałac w Nieborowie – barokowy pałac zaprojektowany przez Tylmana z Gameren na zlecenie Michała Stefana Radziejowskiego, znajdujący się w Nieborowie. Pałac od 1774 do 1945 należał do rodziny Radziwiłłów. Po drugiej wojnie światowej stał się oddziałem Muzeum Narodowego w Warszawie. »

Muzeum Zamek w Oporowie, zamek Oporowskich – ceglany zamek wzniesiony w stylu gotyckim w latach 1434–1449 we wsi Oporów pod Kutnem przez biskupa kujawskiego Władysława Oporowskiego. Dawniej stanowił centrum rozległych dóbr ziemskich rodu Oporowskich herbu Sulima. W 2007 wpisany do Państwowego Rejestru Muzeów. »

Zbudowany w XIII wieku jako jeden z zamków obronnych na zachodniej granicy Królestwa Węgier. Na początku XVI wieku należał do rodu Turzonów, a od 1535 roku do rodu Fuggerów[1]. Kolejni właściciele należący do rodu Pálffych przebudowali zamek w stylu renesansowym z elementami baroku. Do dnia dzisiejszego zachowały się barokowe wnętrza pałacu. W zamku mieści się muzeum z ekspozycjami przedstawiającymi różne aspekty stylu życia codziennego arystokracji. »

Zamek Likawa – ruiny średniowiecznego zamku, wznoszące się nad wsią Likavka w powiecie Rużomberk, w kraju żylińskim, w północnej Słowacji. Zamek wzniesiony został na skalistym garbie u podnóży Przedniego Chocza, na pograniczu Kotliny Liptowskiej i Gór Choczańskich. Był najważniejszą twierdzą dolnego Liptowa. Strzegł ważnego strategicznie szlaku handlowego, wiodącego z Liptowa na Orawę i dalej do Polski. Zbudowany po 1335 r. na polecenie potężnego pana feudalnego, żupana Donča. W 1341 r. był już siedzibą załogi wojskowej, strzegącej wspomnianego wyżej szlaku oraz zarządu królewskich majątków w dolnym Liptowie. Na początku XVIII w. w rękach kuruców Franciszka II Rakoczego. Zburzony w 1707 r. z rozkazu Rakoczego, ustępującego przed wojskami habsburskimi. Prace konserwatorskie i rekonstrukcyjne rozpoczęły się w latach 70. XX wieku. W ich wyniku odbudowano m.in. wieżę zamurowanej starej bramy, trzecią bramę, fragmenty murów dolnego i górnego zamku. Dla turystów udostępniono wspomnianą wieżę (znajduje się tam wystawa dotycząca dziejów zamku) oraz dziedzińce dawnego dolnego zamku. »

Nad miejscowością Slovenská Ľupča w regionie Górnego Hronu, u podnóża Tatr Niskich stoi jeden z najlepiej zachowanych zamków na Słowacji – Zamek w Slovenskej Ľupčy (Hrad Slovenská Ľupča). Historia zamku sięga XIII wieku. Stanowił on posag węgierskich królowych. Dzięki położeniu w pobliżu rozległych lasów z mnóstwem zwierzyny łownej, władca był w nim częstym gościem. W 1620 roku stał się majątkiem rodu Széchy. Dzięki ślubowi z Maryją Széchy stał się własnością węgierskiego palotyna Juraj Wesselényi. Mimo to, że był wykorzystany jako rezydencja przywódcy jednego z powstań przeciwko Habsburgom, gniew cesarza nie odbił się na jego potężnych murach, a zamek zachował się w bardzo dobrym stanie. W XIX wieku zamek stał się majątkiem Królestwa Węgier a w 1873 roku urządzono w nim sierociniec. Później żyły w nim siostry zakonne. Podczas Słowackiego Powstania Narodowego (Slovenské národné povstanie) niemieccy faszyści więzili w nim powstańców. »

Zamek w Zwoleniu zbudowano w latach 1370-82 z inicjatywy króla Ludwika Węgierskiego na Słowacji i Węgrzech zwanego Wielkim. Ulokowany został na południe od miasta na niewielkim wzgórzu. Zastąpić miał trudno dostępny i skromnie wyposażony leżący nieopodal Pusty Zamek. »

Zamek Strečno – ruiny zamku, w dużym stopniu zrekonstruowane, znajdujące się w miejscowości Strečno. Zamek zbudowano na wysokiej skale (103 metry wysokości) nad przełomem rzeki Wag w miejscu zwanym Streczniańskim Przesmykiem. W epoce żelaza na dzisiejszym wzgórzu zamkowym znajdowała się osada kultury puchowskiej. Pierwszy zamek w tym miejscu wzniesiono w XIV wieku (wzmianka w 1321, ale zamek mógł powstać dopiero po tej dacie) – do dzisiaj pozostała z niego czworokątna wieża. Prawdopodobnie wzniósł go Mateusz Czak (Matúš Čák Trenčiansky, węg. Csák Máté). W 1384 zamek jest wspomniany w źródłach jako comitatus castri Strechyn. W 1397 na krótko właścicielem zamku został Sędziwój z Ostrorogu. W 1424 budowla stała się własnością królewską i weszła w skład wiana królowej Barbary, żony Zygmunta Luksemburczyka. Przez ponad 20 lat Strečno było majątkiem rodu Pongrác, później znajdowało się w rękach m.in. Jana Korwina (nieślubnego syna króla Macieja Korwina) i Jana Zápolyi. W czasie rozbudowy gotyckiej dodano zabudowania pałacowe, kaplicę i pierwsze podgrodzie. W XVI wieku powstało drugie podgrodzie i potężne fortyfikacje. W XVII wieku zamek przeszedł na własność rodu Wesselényi, który przebudował go na najnowocześniejszą twierdzę nad Wagiem. Ponieważ Wesselényi był zamieszany w antyhabsburski spisek, warownię rodzinie skonfiskowano. W czasie powstania Thökölyego zamek był jedną z siedzib kuruckich powstańców, więc po jego klęsce został spalony przez wojska cesarskie. Od tamtego czasu niszczał aż do lat 70. XX wieku (choć w okresie międzywojennym dokonano konserwacji murów). Wtedy rozpoczęto rozległe prace rekonstrukcyjne, trwające do 1995 r. »

Trenczyński zamek – zamek w zachodniej Słowacji, położony na wysokim wzniesieniu nad centrum miasta Trenczyn. Przez wiele wieków zamek stał na straży północno-zachodnich rubieży korony węgierskiej i jednocześnie pilnował jednej z dwóch najważniejszych dróg idących z Węgier na północ, tej biegnącej doliną Wagu do Polski i na Śląsk. Był siedzibą żupy trenczyńskiej i odegrał istotną rolę w dziejach Węgier. »

Zamek w Kieżmarku – zespół zamkowy usytuowany w mieście Kieżmark na Spiszu, w północnej Słowacji. Należy do kategorii tzw. zamków miejskich, sytuowanych na terenach miast, połączonych z nimi murami w jeden system obronny i mających w znaczący sposób podnosić obronność tych ośrodków miejskich. »

Zamek w Bojnicach – romantyczny zamek z częściowo zachowanymi oryginalnymi gotyckimi i renesansowymi elementami architektonicznymi, położony w słowackiej miejscowości Bojnice. Jeden z najczęściej odwiedzanych zamków Słowacji. Od 1950 na zamku mieści się Múzeum Bojnice, oddział Słowackiego Muzeum Narodowego. »

Jednym z najbardziej urzekających miejsc wartych odwiedzenia na północnej Słowacji jest malowniczy Zamek Orawski, majestatycznie górujący nad rzeką Orawą w okolicy Oravskiego Podzamoka, z imponującymi klifami tworzącymi jego tło. Zamek składa się z kilku budynków ułożonych jakby na wzór naturalnych formacji skalnych. Jego obecny charakter nadano mu w 1611 roku. Największą próbą dla zamku była katastrofa w 1800 roku, kiedy spłonął i stał się niemal bezużyteczny. Najobszerniejsze prace rekonstrukcyjne miały miejsce po II wojnie światowej. Obecnie Zamek Orawski stanowi niezwykłe zespoło architektoniczne, składające się z zamku dolnego i średniego, pałacu, fortyfikacji i wież obronnych. Zachwyca on zwiedzających trzema bramami wejściowymi, połączonymi tunelem, pod którym kryje się loch. Wewnątrz zamku znajduje się fascynujące Muzeum Orawskie, goszczące liczne wystawy. Zwiedzanie zamku przenosi odwiedzających w odległe czasy. Bogato zdobione komnaty, obszerne dziedzińce, sala tortur oraz kolekcje broni to tylko niektóre z elementów tej pasjonującej podróży przez historię. Wizyta na Zamku Orawskim kończy się w najstarszej i najwyższej części - cytadeli. Znajduje się tam ekspozycja archeologiczna dokumentująca historię najstarszych osad Orawy. Nocne wycieczki po zamku w sezonie turystycznym są wzbogacone o widowiska teatralne i mrożące krew w żyłach wydarzenia, cieszące się coraz większą popularnością. Ciekawostką jest fakt, że na Zamku Orawskim kręcono pierwszą czarno-białą wersję filmu "Dracula" z 1922 roku. Ponadto, mieściły się tu plany filmowe takich produkcji jak "Król Drozd Podbródek", "Księżniczka i Żebrak" oraz "Król Sokołów". Na terenie zamku średniego znajduje się również studnia zamkowa, której pierwotna głębokość wynosiła 90 metrów, wykopana przez Františka Turzo. »