Pamiętając te niezwykłe doznania spędzone na dziedzińcach zamków, eksplorując ich tajemnicze wnętrza, spacerując po warownych murach i wcielając się w atmosferę minionych czasów, nie możemy się doczekać kolejnych podróży w poszukiwaniu nowych zamków i pałaców. Każde nowe odkrycie jest jak magiczne spotkanie z historią, gdy zamek nagle ukazuje się za zakrętem, wzbudzając w nas podziw i głęboką ciekawość. Planując nasze kolejne wyprawy, odczuwamy nie tylko ekscytację, ale i niepohamowaną chęć kontynuowania naszej przygody, by ciągle odkrywać nowe miejsca i zanurzać się w ich historii oraz kulturze. Zwiedzanie zamków i pałaców staje się fascynującym sposobem na poznawanie piękna architektury oraz zgłębianie opowieści, które te miejsca mają do opowiedzenia. Niech nasza podróż nigdy nie kończy się, gdyż czekają na nas jeszcze nieodkryte zamki, które tylko czekają na nasze zainteresowanie i zachwyt. Każde kolejne miejsce kryje w sobie unikalne historie i tajemnice, gotowe, byśmy mogli je odkryć i podziwiać.
Zapraszamy do niezwykłej podróży w głąb historii, gdzie odkryjemy fascynujący świat potężnych twierdz, które przetrwały próbę czasu.
Zamki średniowieczne to nie tylko zabytki architektury, ale również centra życia społecznego, politycznego i militarnego w przeszłości. Ich potężne mury, wysokie wieże i fosy wzbudzają podziw, a wnętrza skrywają tajemnice minionych wieków.
Na naszej stronie przewiniesz się przez galerie zdjęć, które oddadzą piękno i majestat tych budowli. Zobaczysz gotyckie zamki o ponurych i mrocznych sylwetkach, a także romantyczne zamki pełne elegancji i wdzięku. Każdy z zamków ma swoją unikalną historię i atmosferę, której nie sposób się oprzeć.
Zamki średniowieczne to nie tylko architektoniczne arcydzieła, ale również miejsca, w których narodziły się niezapomniane legendy i opowieści. Każdy z tych zamków kryje w sobie tajemnice, które przetrwały wieki i wciąż fascynują nas swoją siłą oddziaływania.
Przygotuj się na niezapomniane wrażenia i magiczną podróż w świat zamków średniowiecznych i ich legend. Odkryj ich piękno, zgłębiaj ich tajemnice i zanurz się w historiach, które wciąż żyją w naszej wyobraźni. Przekrocz próg zamku i pozwól, aby opowieści ożyły na nowo!
Zapraszamy Cię do zagłębienia się w pasjonujący świat zamków średniowiecznych. Odkryj ich tajemnice, poczuj atmosferę minionych wieków i zanurz się w historii, która ciągle żyje w tych wspaniałych budowlach. Przygotuj się na niezapomniane wrażenia i magiczną podróż w czasie!
Budowa średniowiecznego zamku, zwanego "Novum castrum" (Nowy Zamek) w najstarszym raporcie historycznym z 1220 roku, związana jest z imieniem Jindřicha Vítkovca, założyciela niezależnej linii Vítkov panów hradeckich, używającego herbu ze złotą różą na niebieskim polu. Zbudowano wówczas okrągłą Czarną Wieżę, wzmocniono przylegający do niej pałac i system murów. Cała średniowieczna zabudowa miała nie tylko wysoki stopień obrony, ale także reprezentacyjny charakter zagrody. Obszar zamku i zamku Jindřichův Hradec, który rozrósł się przez wieki do powierzchni dzisiejszych trzech i pół hektara, został stopniowo zbudowany na miejscu starszej słowiańskiej osady obronnej, udokumentowanej badaniami archeologicznymi od 10 wieku. Warowna osada była jednym z zamków granicznych - częścią tzw. systemu zamkowego, przez który administrowano Księstwem Czeskim.
Życie toczy się w murach zamku Červená Lhota od 600 lat. W tym czasie zamek kilkakrotnie znacząco zmieniał swoje oblicze. Po raz pierwszy było krótko po 1530 roku, kiedy to miejscowa średniowieczna twierdza, udokumentowana na piśmie w 1465 roku, została zakupiona przez rycerza Jana Kábę z Rybňan i zaczęła ją modyfikować w stylu renesansowym. Być może największa i najpiękniejsza zmiana w Lhocie nastąpiła po 1641 roku, kiedy właścicielem zamku został wybitny czeski szlachcic Vilém Slavata z Chlumu i Košumberka, podczas którego przeprowadzono barokowe modyfikacje pierwszego piętra. Ostatnie modyfikacje budowlane związane są z książęcą rodziną Schönburg-Hartenstein, która była właścicielem zamku do 1945 roku, kiedy to zamek został znacjonalizowany.
Rožmberk – zamek w miejscowości Rožmberk nad Wełtawą w powiecie Czeski Krumlov w kraju południowoczeskim w Czechach. Obecnie jest własnością państwa i jest zarządzany przez Narodowy Instytut Dziedzictwa. Jest otwarty dla publiczności. Jest chroniony jako narodowy zabytek kultury Republiki Czeskiej. Zamek został założony przed połową XIII wieku przez Voka I. von Rosenberga i należał do jego potomków z krótkimi okresami zastawów do 1611 roku. Od XIV wieku Český Krumlov stał się główną siedzibą panów Rosenberga, ale Rožmberk został utrzymany i rozbudowany. W drugiej połowie XV wieku zamek został dwukrotnie zdobyty, lecz Rosenbergowie wkrótce go odzyskali w obu przypadkach. Na przełomie XVI i XVII wieku zrujnowany zamek przebudowano na renesansowy zamek. Przed wojną trzydziestoletnią panowie szwolamberscy przez krótki czas utrzymywali Rožmberk, ale utracili go podczas powstania stanowego, a Buquoyowie stali się nowymi właścicielami. Rožmberk również nie był dla nich główną rezydencją, ale Jiří Jan Jindřich Buquoy przebudował zamek
Zamek Český Krumlov – zamek znajdujący się w mieście Český Krumlov w południowych Czechach. Jego początki sięgają 1240 roku, kiedy pierwszy zamek został zbudowany przez rodzinę Witigonen, głównej gałęzi potężnego rodu Rosenberg. Zamek w tym miejscu był założony przed 1250 roku przez panów z Krumlova, jednej z gałęzi rodu Vítkovci[2]. Przez XVII wieku ród Rosenbergów wymarł, a panowanie nad Krumlovem zostało przekazane w ręce Hansa Ulricha von Eggenberg przez cesarza Ferdynanda II, Eggenberg został nazwany księciem Krumau. Po śmierci syna Hansa Ulricha, Johanna Antona I von Eggenberg, zamek w okresie pomiędzy 1649 i 1664 był pod władzą jego wdowy Anny Marii. Jeden z jej dwóch synów, Johann Christian I von Eggenberg, był odpowiedzialny za przebudowę na styl barokowy i rozbudowę zamku, w tym budowę zamkowego teatru zwanego obecnie Teatrem Eggenberg. Gdy linia męska z Eggenbergów wygasła w 1717 roku, zamek przeszedł w posiadanie rodu Schwarzenbergów. W 1947 roku posiadłości Schwarzenbergów, w tym Český Krumlov, zostały znacjonalizowane przez czeskie władze lokalne, a w 1950 roku stał się własnością państwa czechosłowackiego. Cały zespół pałacowy został uznany za narodowy zabytek Czech w 1989 roku, a w 1992 roku został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Jeden z najstarszych i najbardziej romantycznych zamków na terenie Czech (pierwszy historyczny zapis pochodzi z lat 1061-1067). Wybudowano go na cyplu oblanego rzeką Želetavką w pobliżu jej ujścia do rzeki Thaya. Mury Bítova odzwierciedlają się w wodach Vranovskiej Zapory (zbudowanej w 1935 roku), woda wtedy zalała wieś Bítov w podzamczu. Pierwotnie drewniany gród wybudowany suwerenem kraju został na początku XIII wieku przebudowany na kamienny zamek.
Zamek Liechtenstein w Maria Enzersdorf to popularny cel wycieczek położony w południowej części Lasu Wiedeńskiego. Jest to rodzowy zamek książąt Liechtensteinu i przyciąga co roku tysiące turystów z całego świata. Zamek ten, dzięki swojej wyjątkowej lokalizacji i historii, od wieków stanowi źródło inspiracji dla wielu artystów. Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z dokumentu z 1136 roku. Został wtedy zbudowany jako fortyfikacja z kaplicą przez Hugo von Petronell-Lichtenstein. Z tego okresu zachowała się romańska kaplica oraz część ścian dolnych kondygnacji, choć niektóre z nich zostały gruntownie przebudowane. W ciągu wieków, od XIII do XV wieku, zamek był kilkakrotnie rozbudowywany. Kamienie wykorzystane do jego budowy pochodziły z rzymskiego kamieniołomu niedaleko Sankt Margarethen w Burgenland. Zamek Liechtenstein wznosi się na skalistym grzbiecie i jest znakiem ponad 900 lat historii rodziny książąt Liechtensteinu. Służył jako tymczasowa rezydencja rodziny przez prawie dwa wieki, od 1130 do 1295 roku. Jego obecność w Lasie Wiedeńskim nadal przyciąga zwiedzających, którzy mogą odkrywać fascynującą historię tej warowni oraz podziwiać piękno otaczającej przyrody.
Zamkowe korzenie sięgają połowy XII wieku, kiedy to Rapoto von Kuenring zlecił budowę serii warowni w celu obrony swoich ziem w regionie Waldviertel. Największym i najpotężniejszym zamkiem wśród nich był zamek Rappottenstein. W kolejnych wiekach zamek wielokrotnie przechodził z rąk do rąk. Posiadali go m.in. Dachsbergowie, Starhembergowie i hrabowie Landau. Podczas swojej historii zamek był także sukcesywnie rozbudowywany i przebudowywany, co wprowadzało różnorodne style architektoniczne. Mimo licznych oblężeń i ataków, zamek Rappottenstein nigdy nie został zdobyty ani poważnie zniszczony, co jest dowodem na jego imponujące umocnienia i obronność. W 1664 roku posiadłość zakupili członkowie rodziny arystokratycznej Abensperg und Traun, którzy pozostali właścicielami zamku do dnia dzisiejszego. Obecnie zamek Rappottenstein jest unikalnym przykładem w pełni zachowanej średniowiecznej warowni. Posiada różne style architektoniczne, takie jak romańska wieża, skrzydło wschodnie w stylu gotyckim oraz skrzydło zachodnie z elementami renesansowymi. Warto również wspomnieć o gotyckiej kaplicy zamkowej, która została konsekrowana w 1379 roku i jest cennym elementem wnętrza zamku.
Pierwsza wzmianka o zamku Kreuzenstein pochodzi z roku 1115, co czyni go jednym z najstarszych zamków w regionie. W 1620 roku zamek został wynajęty Karlowi Grafowi Saint Hilaire, co było częstym zjawiskiem w historii zamku, gdy różni najemcy przejmowali kontrolę nad nim na przestrzeni wieków. W kwietniu 1645 roku, podczas wojny trzydziestoletniej, zamek został zajęty przez wojska szwedzkie pod dowództwem feldmarszałka Thorstensona. Po oblężeniu wojsk cesarskich w tym samym roku, szwedzcy żołnierze zostali wypędzeni, a zamek poniósł zniszczenia. W latach 1874-1907 hrabiowie Nepomucena Wilczka postanowili odbudować zamek Kreuzenstein. Wykorzystali stare fragmenty murów i stworzyli nową, romantyczno-gotycką wersję zamku. Choć nie jest to oryginalny średniowieczny zamek, nowa budowla zachwyca swoją architekturą.Zamek Kreuzenstein został poważnie uszkodzony podczas działań wojennych w 1945 roku. Po zakończeniu wojny, zamek został całkowicie odbudowany i przekształcony w muzeum. Dziś można go odwiedzać i podziwiać jego piękno oraz bogatą historię. Zamek Kreuzenstein znajduje się na szczycie niewielkiego wzniesienia, skąd rozciąga się wspaniały widok na okolicę. Warto pamiętać, że na zamku Kreuzenstein nie można robić zdjęć, ale mimo to warto go odwiedzić, by poznać fascynującą historię i architekturę tego miejsca.
Pierwotny zamek zbudowano około połowy XIII wieku, a więc w czasach króla Wacława I, albo z inicjatywy jego następcy, Przemysła Ottokara II, w celu ochrony drogi z Milevska do Mirovic, powyżej brodu na lewym brzegu Wełtawy, gdzie pobierano opłaty celne na rzece. Pierwsza wzmianka o ich poborze pojawiła się w 1253 roku, natomiast najstarsza informacja o zamku pochodzi z 1287 roku, kiedy to toczyli walki stronnicy praskiego biskupa Tobiáša z Bechyně z opiekunem młodego króla Wacława II, Zawiszą z Falkenštejna. Zbudowany na dobrach królewskich, zamek został zajęty wówczas przez załogę Zdislava ze Šternberka, który wraz z Dětřichem Švihovcem ze Svihova i jego ludźmi napadł na biskupa Příbramia. W 1357 roku król Karol IV oddał Orlík w zastaw Detřichovi z Portic, który był jedną z najważniejszych postaci na scenie politycznej swoich czasów. Zajmował stanowisko kanclerza Królestwa Czeskiego, proboszcza wyszehradzkiego i biskupa mindeńskiego. Trzy lata później Detřich za zgodą króla przekazał zamek swemu synowi, burgrabiemu na Wyszechradzie. W 1370 roku, prawdopodobnie po śmierci nowego właściciela, Karol IV oddał zamek Hyncíkovi Pluhovi z Rabštejna, który później stał się jednym z głównych stronników jego syna, Wacława. W 1395 roku Hyncík Pluh zamienił Orlík z Zygmuntem Hulerem na zamek Boršengryn niedaleko Kynžvartu. Nowy właściciel w 1405 roku został skazany i stracony, po tym jak jego wrogowie fałszywie oskarżyli go o defraudację. Brat Hulera, Ondřej sprzedał w 1408 roku zamek wraz z majątkiem Petrowi Zmrzlíkowi ze Svojšína, najwyższemu mincerzowi Królestwa Czech. Ród Zmrzlíków dzierżył Orlík aż do 1514 roku, dokonując w międzyczasie licznych, gruntownych, późnogotyckich przekształceń zamku.
Zamek Winterberg, położony na ważnym szlaku z Pragi do Pasawy, ma bogatą historię i przeszedł wiele zmian właścicieli i przebudów. Zamek ten został zbudowany w około połowie XIII wieku i po raz pierwszy pojawił się w źródłach pisanych w 1264 roku, związany z Purkartem z rodu panów z Janovic. Prawdopodobnie był to pierwotnie zamek królewski, a Purkart mógł być królewskim burgrabią. W 1375 roku zamek przeszedł krótkotrwale w ręce praskiego mieszczanina Jana Rotleva, a w 1379 roku stał się własnością rodziny Kaplířów z Sulevic. W czasie wojen husyckich w 1424 roku, osada Vimperk, której zamek Winterberg był częścią, została spalona przez husytów. Jednak po wojnach w pierwszej i drugiej połowie XV wieku osada została odbudowana jako miasto, otoczone murami obronnymi po roku 1479, które połączono z zamkiem. W tym okresie wzniesiono również nowe obwarowania zwane Haselburg. W latach 70-tych XIV wieku Winterberg był krótkotrwale w posiadaniu najemnika Václava Vlčka z Čenova, bratanka Petra Kaplířa. W 1494 roku ostatni członek rodziny Kaplířów z Sulevic, Petr, przekazał posiadłość Zdeněkowi Malovcowi z Chýnova. Jednakże w 1547 roku utracił on swoje dobra z powodu udziału w buncie przeciwko królowi Ferdynandowi. W latach 1530-1560, podczas panowania Malovców i Rožmberków, zamek Winterberg przeszedł gruntowną przebudowę w stylu renesansowym. Niestety, wojna trzydziestoletnia przyniosła zniszczenia, a w 1619 roku zamek został zdobyty i spalony przez wojska protestanckie Ernsta von Mansfelda. Po odbudowie w latach 1622-1624, zamku nabył Jáchym Novohradski, który rozbudował go o nową późnorenesansową część. Później zamek przeszedł w ręce rodziny Schwarzenberków. W XVIII wieku przeprowadzili oni znaczącą przebudowę zamku, a po pożarze w 1857 roku, który spustoszył zamek, zostały umieszczone na nim biura i koszary. W 1948 roku zamek Winterberg został znacjonalizowany.
Historia Zamku Kliczków sięga początku XIII wieku, kiedy to Bolek I Surowy wzniósł warownię, która miała pełnić rolę obronną. Przez kolejne stulecia warownia przeszła w ręce różnych rodów rycerskich, a każdy z nowych właścicieli wnosił własne zmiany i modernizacje, tworząc w ten sposób unikalne połączenie różnych stylów architektonicznych. Na zamku można odnaleźć wpływy angielskiego gotyku, włoskiego renesansu oraz niemieckiego i francuskiego manieryzmu, które widoczne są zarówno na elewacjach, jak i w charakterystycznych wnętrzach. Mimo bezpośrednich działań wojennych, zamek Kliczków ucierpiał niewiele. Jednak po zakończeniu wojny, wyposażenie zamku padło łupem żołnierzy sowieckich i szabrowników. W 1949 roku pożar zniszczył kompletnie dwa skrzydła zamku - Czeladne i Powozownię. W kolejnych latach, pod użytkowaniem różnych instytucji, takich jak Nadleśnictwo w Bolesławcu czy Ludowe Wojsko Polskie, obiekt ulegał dalszej degradacji. Mury i dachy popadały w ruinę, a cenne elementy wyposażenia uległy zniszczeniu. W latach 70-tych Politechnika Wrocławska podjęła próbę ratowania zamku, ale efekty prac były niewielkie w porównaniu z rozmiarem zniszczeń. Dopiero firma INTEGER S.A. z Wrocławia, która nabyła zamek w latach 90-tych, przeprowadziła kompleksowe prace budowlano-konserwatorskie, przywracając zamkowi życie i nowe funkcje. Dzięki tym działaniom, zamek Kliczków został ocalony od dalszej degradacji, odzyskując swoją świetność i stając się centrum kulturalnym, konferencyjnym i rekreacyjnym.
Zamek Bolków, osadzony na Zamkowym Wzgórzu, jest przedmiotem legendy sięgającej aż IX wieku. Choć brak jest historycznych źródeł potwierdzających tę wczesną datę istnienia warowni, to pierwsza zweryfikowana wzmianka na jej temat pochodzi dopiero z 1227 roku. Zamek został założony przez księcia Bolesława II Rogatkę, a później rozbudowany przez jego syna, Bolka I Surowego. Istniejące źródła sugerują, że prawdopodobny czas powstania twierdzy przypada na I połowę XIII wieku. Przez ten okres odnotowano przynajmniej cztery istotne przebudowy, podczas których zwiększono powierzchnię mieszkalną zamku oraz dokonano modernizacji umocnień bram. Niepodważalnym dowodem na dobrą inżynierię tej warowni jest fakt, że nie udało się jej zdobyć przez wieki, a przetrwała kilka prób przejęcia. Zamek Bolków oparł się atakom wojsk czeskich, a także obronił się przed husytami, co świadczy o jego solidnych umocnieniach i strategii obronnej. To symboliczne miejsce jest zatem świadkiem nie tylko zawiłych dziejów regionu, ale także doskonałej architektonicznej i obronnej mądrości swoich twórców.
Miejsce, na którym obecnie znajduje się zamek, już w X wieku miało swoje znaczenie jako drewniano-ziemny gród obronny. Jednak to dopiero w XIII wieku, za panowania Bolka I Surowego, siedziba kasztelana została przeniesiona do sąsiedniego Bolkowa, a gród w Świnach stał się miejscem rezydencji rycerskiej rodziny Świnków. To właśnie w XIV wieku ci ostatni postanowili wzmocnić swoją siedzibę, wznosząc masywną wieżę mieszkalną z łamanego kamienia, otoczoną murem obwodowym. W XV wieku powstały kolejne budynki na terenie zamku, jednak to wiek XVII przyniósł najważniejsze przekształcenia, kiedy gotycki zamek w Świnach został przebudowany w renesansową rezydencję. W trakcie przebudowy dokonanej w XVII wieku, cały zamek został otoczony nowym murem obronnym, w którym znalazły się basteje oraz bastion. Wejście na teren zamku prowadziło przez most zwodzony, a brama zamkowa zdobiła się herbem rodu Świnków. Niestety, w kolejnych wiekach zamek doświadczył licznych zniszczeń, choć ciekawym jest to, że nie były one wynikiem działań wojennych, a raczej skutkiem naturalnych kataklizmów. Wichury i pożary niosły ze sobą zniszczenia, dotykając zarówno mury zamku, jak i cenne wnętrza budynków.
Zamek Książ wyróżnia się nie tylko swoją bogatą przeszłością, ale również rozmiarem i urokliwym położeniem. Posiadając ponad 400 pomieszczeń, wraz z zabudowaniami gospodarczymi ok. 600, jest on największym zamkiem na Dolnym Śląsku i trzecim pod względem wielkości w Polsce, ustępując tylko zamkowi w Malborku oraz Zamkowi Królewskiemu na Wawelu. Zamek Książ znajduje się w malowniczym otoczeniu Książańskiego Parku Krajobrazowego, otulony lasami i usytuowany na wysokości 395 m n.p.m., co dodaje mu wyjątkowego uroku. Historia zamku Książ jest wyjątkowo burzliwa i pełna zmian władzy oraz losów. Początki zamku sięgają XIII wieku, kiedy książę świdnicko-jaworski, Bolek I Surowy, wznosił warowną twierdzę znana jako "Książęcą Górą". Następnie zamek przechodził przez różne ręce, włącznie z dynastią Luksemburgów, królami czeskimi i wieloma innymi władcami, jak Jerzy von Steina, Władysław II Jagiellończyk czy Jan von Schellenberg. W 1603 roku zamek Książ przeszedł w ręce rodziny von Haugwitzów, a następnie, od 1603 roku, do rodziny Hobergów (Hochberg), która sprawowała władzę nad zamkiem przez ponad 400 lat. To właśnie za ich panowania miały miejsce kluczowe rozbudowy i modernizacje, które nadały zamkowi jego obecny imponujący kształt. W 1908 roku, książę Henryk XV Hoberg wybudował wielkie południowo-zachodnie skrzydło zamkowe z narożnymi wieżami i zmodernizował tarasy z fontannami. Projektem rozbudowy kierował Humbert Walcher von Moltchein, co dodatkowo wzbogaciło architekturę zamku.
Zamek Grodziec to jedna z perełek Dolnego Śląska, charakteryzująca się bogatą historią i malowniczym położeniem. Zamek Grodziec, jeden z najlepiej zachowanych zamków Dolnego Śląska, wznosi się na powulkanicznym wzgórzu o wysokości 389 m n.p.m. Jego historia jest pełna zawirowań i burzliwych wydarzeń. Pierwsze zapiski na temat zamku sięgają XI wieku, kiedy to na tym miejscu istniał gród o konstrukcji drewniano-ziemnej. W ciągu wieków zamek był wielokrotnie zdobywany i niszczony wskutek wojen i zmieniających się rąk, co wpłynęło na jego przebiegającą przez wieki historię. Niemniej jednak, zamek Grodziec przetrwał te trudne okresy i zdołał się odbudować. W pierwszej dekadzie XX wieku, dzięki staraniom znanego architekta Bodo Ebhardta, który zastosował wzorzec gotycko-renesansowej architektury, zamek przeszedł gruntowną rekonstrukcję. To właśnie wtedy zamkowi nadano nowy wygląd, który wiernie oddawał ducha jego pierwotnej epoki.
Zamek Czocha to historyczna warownia położona w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim. Jest to zamek obronny usytuowany na wysuniętym granitowo-gnejsowym cyplu wzgórza we wsi Sucha. Historia zamku sięga XIII wieku, a obiekt ten ma bogatą historię, która obejmuje wiele zmian własności, przebudów i wydarzeń. Pierwotnie zamek został zbudowany jako drewniana twierdza graniczna w latach 1241-1247 na polecenie króla czeskiego Wacława I. W późniejszych latach przeszedł różne zmiany właścicieli, by ostatecznie znaleźć się w rękach rodzin szlacheckich von Wallhausen, von Dohn, von Nostitz, a także innych. Zamek był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany w celu wzmocnienia swoich umocnień obronnych. Zamek Czocha pełnił rolę warowni obronnej przez wieki, przeżywając okresy oblężeń i podbojów. Był oblegany przez husytów w XV wieku oraz przeszedł przez różne fazy historyczne, takie jak okresy pożarów, przebudów i zniszczeń w wyniku działań wojennych.
Zamek w Mirowie – ruiny zamku leżącego na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, wybudowanego w systemie tzw. Orlich Gniazd, we wsi Mirów w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim. Zamek w Mirowie został zbudowany w czasach Kazimierza Wielkiego około połowy XIV wieku obok wsi Mirów, lokowanej na prawie polskim. Historycy przypuszczają, że już wcześniej istniały w tym miejscu zabudowania drewniano-ziemne. Początkowo warownię tworzyła kamienna strażnica podległa pod pobliski zamek w Bobolicach, która wraz z nim wchodziła w skład systemu obronnego znanego dziś jako Orle Gniazda.
Królewski zamek w Bobolicach został zbudowany przez króla Polski Kazimierza Wielkiego najprawdopodobniej ok. 1350–1352 roku. Zamek miał zabezpieczać okoliczne dominium i bronić Małopolski przed najazdami ze strony Śląska, należącego ówcześnie do Korony czeskiej. Zamek zaliczany jest do grupy warowni zwanych Orlimi Gniazdami.
Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku Ludwik Węgierski nadał zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności. Zamek otoczony jest malowniczym parkiem, u jego podnóża roztaczają się stawy założone jeszcze w XVI wieku. Obecnie jest siedzibą filii Muzeum Zamku Królewskiego na Wawelu.
Nad rzeką Doubrava, nad wioską Žleby góruje majestatyczny zamek, który ma taką samą nazwę jak miejscowość w której stoi. Pierwsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi w 1289 roku, kiedy to budowla należała do Jindřicha z Lichtenburka. Pierwotnie gotycki zamek przeszedł wiele rekonstrukcji, aż Vincenc Karel Auersperg w XIX w. nadał mu dzisiejszy romantyczny styl neogotycki. Ostatnimi prywatnymi właścicielami zamku była rodzina Trauttmansdorff. Majątek był w ich rękach do 1945 roku, kiedy to został znacjonalizowany. Obecnie jest własnością państwa administrowaną przez National Heritage Institute i jest odpłatnie udostępniony do zwiedzania. Zamek posiada bogato wyposażone wnętrza, podczas wycieczki można podziwiać bogatą kolekcję broni, antyków, szkła i mebli. Zbrojownia posiada jedną z największych kolekcji broni w Europie Jest tu też dobrze wyposażona kuchnia zamkowa i jeden z nielicznych zachowanych barokowych teatrów. Wspinaczka na wieżę zamkową oferuje widok na okolicę, która obejmuje rozległy park angielski. Zamek zwiedzamy z przewodnikiem i mamy do wyboru dwie trasy
Zamek powstał na początku XIV wieku. W przeszłości był wielokrotnie przebudowywany dzięki czemu uzyskał dzisiejszy romantyczny kształt. Kształtem murów obronnych przypomina łódź, której maszt tworzy okrągła wieża. Drugą dominantą zamku jest pałac, który służył jako część mieszkalna. Jego ściany są pokryte malowidłami z motywami rycerskimi. Wewnątrz pałacu znajdują się kopie mebli historycznych oraz egzemplarze broni historycznej i ceramiki. Romantyczna okolica zamku była w przeszłości źródłem wielu legend o rycerzach rabusiach i o osobliwym systemie wartowniczym, który został utworzony z szeregu w skałach wyciosanych siedzib.
Pierwsza pisemna wzmianka zaś znajduje się w dokumencie Maiestas Carolina cesarza i króla Karola IV (1316-1378). Władca nakazał w nim, aby twierdza i miasteczko Mniszek na zawsze pozostał w majątku korony i był tylko wypożyczany na określony czas zasłużonym dla niej ludziom. Wcześniejsza historia tego miejsca nie jest dokładniej znana. Według opowieści wcześniej stała osada Dubczany (Dubčany), która doszczętnie spłonęła podczas pożaru. Później na jej miejscu wzniesiono nową, przy czym pomagali w tym benedyktyńscy mnisi z klasztoru na Ostrowie koło Davli, którzy pod pasmem górskim Brdy mieli należącą do niego ziemię. Mieszkańcy nowej osady targowej nazwali ją Mniszkiem, później dodano do tej nazwy, aby ją lepiej zlokalizować, „pod Brdy”, czyli pod Brdami. Handel i pobierane w nim cło przynosiły niezłe dochody.
Majestatyczny Zamek Konopiszte znajduje się w środkowych Czechach w pobliżu miejscowości Benešov oddalonej o około 50 km na południowy-wschód od Pragi. Warownia wzniesiona została prawdopodobnie w drugiej połowie XIII wieku na polecenie biskupa Tobiasza z Beneszowa. W XVII wieku zamek stał się własnością rodu Sternbernków. Wtedy nastąpiła też pierwsza większa przebudowa warowni. Kolejna przebudowa miała miejsce w XVIII wieku i przeprowadzona została na polecenie ówczesnych właścicieli zamku, Panów Vrtbove z rodu Vrtby. W 1887 roku nowym zamek zakupił arcyksiążę Habsburgski (przyszły następca tronu Austro-Węgier) Franciszek Ferdynand d'Este. Wtedy też zadecydowano o kolejnej przebudowie zamku, która miała przekształcić obecny renesansowy zamek w reprezentacyjną carską rezydencję.
Zamek Český Šternberk znajduje się w miejscowości o tej samej nazwie, w Kraju Středočeském, powiat Benešov, 20 km na wschód od Benešova. Od ponad 760 lat zamek stanowi dominantę krajobrazu środkowego biegu rzeki Sázavy. Posadowiony na stromym, skalnym brzegu Sázavy, nazywany był przez romantycznych poetów "Perłą Posazavia". Jeden z najlepiej zachowanych i najstarszych zamków dynastycznych pochodzi z połowy XIII wieku. Przez wiele wieków należał do rodziny Šternberków. Obecnie właścicielem jest Zdeněk Sternberg - spadkobierca rodu.
Królewska siedziba została wybudowana w XIII wieku jako ostoja panującego rodu Przemyślidów, później służyła też jako więzienie państwowe Pośród zalesionych wzgórz jaśnieje bielą wysoka cylindryczna wieża starodawnego zamku z potężnymi umocnieniami. Ze względu na dogodne położenie w głębokich lasach pełnych zwierzyny, upodobali go sobie liczni czescy władcy. Sale zamku były świadkami hucznych uczt, przyjęć i pijatyk, jak również wielu ważnych rozmów politycznych i brzemiennych w skutki decyzji dyplomatycznych. Zamek po wielu pożarach przeszedł kolejne rekonstrukcje, które zakończyły się dopiero w XX wieku. Jedynym pomieszczeniem, w którym zachowało się pierwotne wyposażenie, jest gotycka kaplica z bogato rzeźbionym ołtarzem. Ślady królów czeskich i przepych ich stylu życia widać tu jednak na każdym kroku. W przywracaniu wnętrzom dawnej świetności mają udział konserwatorzy zabytków, którzy z powodzeniem sprowadzają na dawne miejsce odwiezione stąd kiedyś historyczne zbiory.
Zamek Karlsztejn - Hrad Karlštejn jest najsłynniejszym czeskim zamkiem i jednym z symboli Królestwa Czeskiego oraz jednym z piękniejszych zamków w Europie. Jest to jedna z największych atrakcji turystycznych Czech i jedyną jego wadą jest ... niesamowita popularność - w lecie to miejsce jest przepełnione turystami, sprzedawcami lodów i stoiskami z pamiątkami. Ten gotycki, XIV-wieczny zamek znajduje się w powiecie Beroun, 8 km na wschód od miasta Beroun. Dostać się do niego można z autostrady D5 łączącej Pragę z Pilznem zjeżdżając zjazdem nr 14 i jadąc dalej drogą nr 116 w kierunku miejscowości Karlštejn. Zamczysko jest malowniczo położone na wzgórzu, otoczone lasem i wstęgą pobliskiej rzeki Berounki. Zamek Karlštejn został zbudowany w celu ochrony klejnotów królewskich - stąd jego cechy obronne. Początkowo zamek miał być miejscem odpoczynku jego założyciela - Karola IV, ale w trakcie budowy, która trwała ponad siedem lat, pomysł dotyczący funkcji obiektu zmieniał się. Zamek stał się miejscem złożenia czeskich i rzymskich klejnotów koronnych oraz cennych relikwii świętych. Za czasów Karola IV był on przede wszystkim reprezentacyjną siedzibą, oddaloną od stolicy kraju o jeden dzień jazdy konno. Spotykali się tu przedstawiciele europejskiej elity politycznej.
Dawny barokowy pałac swój współczesny neogotycki wygląd zawdzięcza księciu z francuskiego rodu Rohan. Pałac jest jedną z najważniejszych budowli w stylu francuskiego romantycznego neogotyku. Jest udostępniony publiczności w znacznym zakresie, więc jego zwiedzenie to doskonała okazja, by zobaczyć, jak w 2. połowie XIX wieku wyglądało życie bogatej rodziny szlacheckiej w wiejskiej posiadłości. Pokoje pałacowe wyposażone są w oryginalne meble, obrazy i inne dodatki, a większość pomieszczeń zwraca uwagę dekoracjami rzeźbiarskimi. Warto także zobaczyć wystawę Technopolis, która poświęcona jest głównie wynalazkom i wynalazcom XIX i XX wieku. Znaleźć ją można w pomieszczeniach dawnej pałacowej stajni. Park angielski o powierzchni 26 hektarów posiada jedną z najbogatszych kolekcji botanicznych w Republice Czeskiej. W pałacu często gościli najwięksi przedstawiciele muzyki czeskiej, jak choćby Antonín Dvořák. Dlatego co roku odbywa się tutaj festiwal muzyczny Dvořákův Sychrov i Turnov.
Zamek Kost to jedna z największych i najlepiej zachowanych gotyckich średniowiecznych warowni obronnych jakie spotkać można na terenie Republiki Czeskiej. Budowla ta wzniesiona została w połowie XIV wieku na polecenie Beneša z Vartemberka. Twierdza usytuowana została na malowniczym wzniesieniu (274 metry n.p.m.) nad doliną Plakánka. Na przestrzeni wieków zamek był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany.
Renesansowy zamek był zbudowany na skałach piaskowcowych w miejscu średniowiecznego zamku z XIV wieku. W 1804 roku powstał tu park angielski, a w 1859 roku zamek przywrócono do stylu gotyckiego. Zachodnią część placu przed zamkiem zamyka nowogotycki kościół św. Józefa. Zamek stoi na dwóch piaskowcowych skaliskach, które wznoszą się na wysokość bez mała 60 m nad doliną rzeczki Libuňki. Zamek służy dziś jako hotel. Wstęp jest możliwy na dziedziniec oraz na wieżę, z której roztacza się przepiękny widok na Hruboskalsko, Trosky i Kozákov. Dzisiaj zamek działa jako hotel.
Zamek Grabštejn wznosi się na skalistym wzniesieniu niedaleko miasta Hrádek nad Nisou w kraju libereckim, na północy Republiki Czeskiej. W przeszłości zamek ten był punktem obserwacyjnym szlaku prowadzącego do Czech i punktem granicznym, gdzie i dziś spotykają się granice trzech państw – Czech, Niemiec i Polski.
Zamek Frýdlant – gotycki, przebudowany w okresie renesansu zamek położony w północnej części Czech, tuż przy granicy z Polską, w kraju libereckim, 24 kilometry na północ od Liberca i 12 kilometrów od granicy polsko-czeskiej. Zamek należy do największych w Czechach, a zarazem na pograniczu polsko-czeskim. Stanowi również wspaniałe połączenie średniowiecznego zamku z renesansowym pałacem. Został wzniesiony na szczycie góry nad rzeką Smědou.
Zamek Loket – XII wieczny gotycki zamek położony około 12 km od Karlowych Warów na masywnej skale w miejscowości Loket, w kraju karlowarskim, w Czechach. Jest on otoczony z trzech stron rzeką Ohrza. Znany jako "Zamek do zdobycia Czech", ze względu na jego grube mury. Górujący nad Ohrzą zamek wygląda jak z bajki. Wznosi się on na skalistym cyplu, a w dole leniwie płynie rzeka. Zamek został zbudowany w stylu romańsko-gotyckim w XIII wieku i od tego czasu był świadkiem wielu wydarzeń. Obecnie jest popularnym celem turystów odwiedzających zachodnie Czechy. W zamku regularnie odbywają się targi i jarmarki, turnieje rycerskie oraz zbiory winogron.
Na występie skalnym wśród malowniczych wzgórz Niskiego Jesionika ( Nízký Jeseník) wznosi się dumnie zamek Sovinec, który na przestrzeni stuleci był areną pełnej sprzeczności czeskiej historii. Powstała o sto lat wcześniej budowla stała się w XV wieku ważną husycką warownią. Po raz kolejny zamek znalazł się w niebezpieczeństwie podczas wojny trzydziestoletniej, kiedy to nawet potężne obwarowania nie zatrzymały ataku wojsk szwedzkich pod dowództwem generała Torstensona. Mimo tego dziś Sovinec może pochwalić się najlepiej zachowanymi w Czechach obwarowaniami z okresu wojny trzydziestoletniej.
To gotycki zamek królewski, który służył również jako dworek myśliwski. Zamek był w posiadaniu różnych rodzin szlacheckich, a jego historia przeplata się z wieloma mitami i legendami. Dziś jest obiektem licznych wydarzeń kulturalnych i społecznych. U podnóża zamku znajduje się przystań dla statków parowych.
Zamek, który znamy w dzisiejszej postaci, powstał w wyniku przebudowy średniowiecznego zamku, o którym pierwsze wzmianki pochodzą z ok. 1100 roku. Zamek miał za zadanie obronę granicy Moraw, którą od niepamiętnych czasów stanowiła rzeka Dyje. Później, w XVII wieku, ówcześni właściciele rozpoczęli kosztowną przebudowę zamku w pałac barokowy. I w tej prawie niezmienionej formie można go oglądać i dziś.
Helfštýn – jeden z największych zamków w Czechach, położony w miejscowości Týn nad Bečvou niedaleko Lipníka nad Bečvou. Zamek został założony pod koniec XIII wieku przez Bedřicha z Linavy. W następnych wiekach należał do majątku kilku szlacheckich rodów, przede wszystkim morawskich.
Za Opawą, w miasteczku Hradec nad Moravicí (polska nazwa Grodziec Golęszycki), znajduje się bardzo ciekawy zespół pałacowo-zamkowy. Zamek stał tam już w czasach gotyku, ale na przełomie XVI i XVII wieku został przebudowany w stylu renesansowym. Jego właścicielem od 1733 roku byli książęta Lichnovscy. W drugiej połowie XIX wieku zaczęto go nazywać "Zamkiem Białym" w przeciwieństwie do "Zamku Czerwonego", który jest neogotycką budowlą powstałą w tym okresie. W zamku przebywał Ludwig van Beethoven, którego sponsorem był jeden z właścicieli. Zespół pałacowy graniczy z bardzo obszernym parkiem w stylu angielskim. Legenda głosi, że w Hradcu spotkali się wysłannicy weselni księżniczki czeskiej Dobrawy z posłami Mieszka I. To wydarzenie jest upamiętnione odpowiednią tablicą informacyjną znajdującą się na ścianie zamku.
Zamek Hluboká – zabytkowy pałac zlokalizowany w miejscowości Hluboká nad Vltavou na terenie Czech. Zamek wybudowano w XIII wieku, w czasie panowania Przemyślidów. Do 1562 znajdował się w rękach czeskich władców, potem zmieniał właścicieli. Od 1661 stanowił część majątku arystokratycznego rodu Schwarzenbergów.
Pernštejn – średniowieczny zamek na terenie miejscowości Nedvědice w Czechach, w kraju południowomorawskim; jeden z najlepiej zachowanych zamków w Czechach. Od XIII wieku była to siedziba rodu Pernštejnów.
Świadectwa historyczne wskazują na istnienie zamku na wzgórzu w Bouzovie już na początku XIV w. Pierwszym udokumentowanym właścicielem był bliżej nieznany Buz z Buzova – wzmianka o nim pochodzi z 1317 r. W ciągu kilku następnych stuleci zamek często zmieniał właścicieli. W II poł. XIV w. należał do księcia Jodoka z Moraw, bratanka Karola IV. W XV w. własność przeszła na ród władców Kunštátu, z którego pochodził m.in. czeski król Jerzy z Podiebradów (niektórzy historycy sugerują nawet, że urodził się on właśnie na zamku w Bouzovie). W 1696 r. zamek zakupił wielki mistrz zakonu krzyżackiego Franz Ludwig zu Neuburg. Posiadłość pozostała w rękach zakonu aż do 1939 r., kiedy to została skonfiskowana przez narodowych socjalistów. Po II wojnie światowej zamek – zgodnie z postanowieniami dekretu Edvarda Beneša – nie wrócił już do dawnych właścicieli.
Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1269 roku, ale zamek został założony po połowie XIII wieku przez Zdeslava ze Šternberka, który zasłużył na uniknięcie najazdu Kumanów w 13 roku i który został nagrodzony tytułem królewskiego kelnera i został zaopatrzony w lokalne otoczenie. W 1253 roku właścicielem zamku był Štěpán ze Šternberka, a od 1339 roku jego syn Albrecht Aleš ze Šternberka, który był biskupem Litomyšla. Za jego panowania przeprowadzono modyfikacje budowlane i zamek zamieniono na rezydencję biskupią. Kaplicę zamkową urządzono według stylu panującego na dworze Karola IV. Po jego śmierci zamek był w posiadaniu jego siostrzeńca Petra ze Šternberka.
Pałac w Nieborowie – barokowy pałac zaprojektowany przez Tylmana z Gameren na zlecenie Michała Stefana Radziejowskiego, znajdujący się w Nieborowie. Pałac od 1774 do 1945 należał do rodziny Radziwiłłów. Po drugiej wojnie światowej stał się oddziałem Muzeum Narodowego w Warszawie.
Muzeum Zamek w Oporowie, zamek Oporowskich – ceglany zamek wzniesiony w stylu gotyckim w latach 1434–1449 we wsi Oporów pod Kutnem przez biskupa kujawskiego Władysława Oporowskiego. Dawniej stanowił centrum rozległych dóbr ziemskich rodu Oporowskich herbu Sulima. W 2007 wpisany do Państwowego Rejestru Muzeów.
Zbudowany w XIII wieku jako jeden z zamków obronnych na zachodniej granicy Królestwa Węgier. Na początku XVI wieku należał do rodu Turzonów, a od 1535 roku do rodu Fuggerów[1]. Kolejni właściciele należący do rodu Pálffych przebudowali zamek w stylu renesansowym z elementami baroku. Do dnia dzisiejszego zachowały się barokowe wnętrza pałacu. W zamku mieści się muzeum z ekspozycjami przedstawiającymi różne aspekty stylu życia codziennego arystokracji.
Zamek Likawa – ruiny średniowiecznego zamku, wznoszące się nad wsią Likavka w powiecie Rużomberk, w kraju żylińskim, w północnej Słowacji. Zamek wzniesiony został na skalistym garbie u podnóży Przedniego Chocza, na pograniczu Kotliny Liptowskiej i Gór Choczańskich. Był najważniejszą twierdzą dolnego Liptowa. Strzegł ważnego strategicznie szlaku handlowego, wiodącego z Liptowa na Orawę i dalej do Polski. Zbudowany po 1335 r. na polecenie potężnego pana feudalnego, żupana Donča. W 1341 r. był już siedzibą załogi wojskowej, strzegącej wspomnianego wyżej szlaku oraz zarządu królewskich majątków w dolnym Liptowie. Na początku XVIII w. w rękach kuruców Franciszka II Rakoczego. Zburzony w 1707 r. z rozkazu Rakoczego, ustępującego przed wojskami habsburskimi. Prace konserwatorskie i rekonstrukcyjne rozpoczęły się w latach 70. XX wieku. W ich wyniku odbudowano m.in. wieżę zamurowanej starej bramy, trzecią bramę, fragmenty murów dolnego i górnego zamku. Dla turystów udostępniono wspomnianą wieżę (znajduje się tam wystawa dotycząca dziejów zamku) oraz dziedzińce dawnego dolnego zamku.
Nad miejscowością Slovenská Ľupča w regionie Górnego Hronu, u podnóża Tatr Niskich stoi jeden z najlepiej zachowanych zamków na Słowacji – Zamek w Slovenskej Ľupčy (Hrad Slovenská Ľupča). Historia zamku sięga XIII wieku. Stanowił on posag węgierskich królowych. Dzięki położeniu w pobliżu rozległych lasów z mnóstwem zwierzyny łownej, władca był w nim częstym gościem. W 1620 roku stał się majątkiem rodu Széchy. Dzięki ślubowi z Maryją Széchy stał się własnością węgierskiego palotyna Juraj Wesselényi. Mimo to, że był wykorzystany jako rezydencja przywódcy jednego z powstań przeciwko Habsburgom, gniew cesarza nie odbił się na jego potężnych murach, a zamek zachował się w bardzo dobrym stanie. W XIX wieku zamek stał się majątkiem Królestwa Węgier a w 1873 roku urządzono w nim sierociniec. Później żyły w nim siostry zakonne. Podczas Słowackiego Powstania Narodowego (Slovenské národné povstanie) niemieccy faszyści więzili w nim powstańców.
Zamek w Zwoleniu zbudowano w latach 1370-82 z inicjatywy króla Ludwika Węgierskiego na Słowacji i Węgrzech zwanego Wielkim. Ulokowany został na południe od miasta na niewielkim wzgórzu. Zastąpić miał trudno dostępny i skromnie wyposażony leżący nieopodal Pusty Zamek.
Zamek Strečno – ruiny zamku, w dużym stopniu zrekonstruowane, znajdujące się w miejscowości Strečno. Zamek zbudowano na wysokiej skale (103 metry wysokości) nad przełomem rzeki Wag w miejscu zwanym Streczniańskim Przesmykiem. W epoce żelaza na dzisiejszym wzgórzu zamkowym znajdowała się osada kultury puchowskiej. Pierwszy zamek w tym miejscu wzniesiono w XIV wieku (wzmianka w 1321, ale zamek mógł powstać dopiero po tej dacie) – do dzisiaj pozostała z niego czworokątna wieża. Prawdopodobnie wzniósł go Mateusz Czak (Matúš Čák Trenčiansky, węg. Csák Máté). W 1384 zamek jest wspomniany w źródłach jako comitatus castri Strechyn. W 1397 na krótko właścicielem zamku został Sędziwój z Ostrorogu. W 1424 budowla stała się własnością królewską i weszła w skład wiana królowej Barbary, żony Zygmunta Luksemburczyka. Przez ponad 20 lat Strečno było majątkiem rodu Pongrác, później znajdowało się w rękach m.in. Jana Korwina (nieślubnego syna króla Macieja Korwina) i Jana Zápolyi. W czasie rozbudowy gotyckiej dodano zabudowania pałacowe, kaplicę i pierwsze podgrodzie. W XVI wieku powstało drugie podgrodzie i potężne fortyfikacje. W XVII wieku zamek przeszedł na własność rodu Wesselényi, który przebudował go na najnowocześniejszą twierdzę nad Wagiem. Ponieważ Wesselényi był zamieszany w antyhabsburski spisek, warownię rodzinie skonfiskowano. W czasie powstania Thökölyego zamek był jedną z siedzib kuruckich powstańców, więc po jego klęsce został spalony przez wojska cesarskie. Od tamtego czasu niszczał aż do lat 70. XX wieku (choć w okresie międzywojennym dokonano konserwacji murów). Wtedy rozpoczęto rozległe prace rekonstrukcyjne, trwające do 1995 r.
Trenczyński zamek – zamek w zachodniej Słowacji, położony na wysokim wzniesieniu nad centrum miasta Trenczyn. Przez wiele wieków zamek stał na straży północno-zachodnich rubieży korony węgierskiej i jednocześnie pilnował jednej z dwóch najważniejszych dróg idących z Węgier na północ, tej biegnącej doliną Wagu do Polski i na Śląsk. Był siedzibą żupy trenczyńskiej i odegrał istotną rolę w dziejach Węgier.
Zamek w Kieżmarku – zespół zamkowy usytuowany w mieście Kieżmark na Spiszu, w północnej Słowacji. Należy do kategorii tzw. zamków miejskich, sytuowanych na terenach miast, połączonych z nimi murami w jeden system obronny i mających w znaczący sposób podnosić obronność tych ośrodków miejskich.
Zamek w Bojnicach – romantyczny zamek z częściowo zachowanymi oryginalnymi gotyckimi i renesansowymi elementami architektonicznymi, położony w słowackiej miejscowości Bojnice. Jeden z najczęściej odwiedzanych zamków Słowacji. Od 1950 na zamku mieści się Múzeum Bojnice, oddział Słowackiego Muzeum Narodowego.
Jednym z najbardziej urzekających miejsc wartych odwiedzenia na północnej Słowacji jest malowniczy Zamek Orawski, majestatycznie górujący nad rzeką Orawą w okolicy Oravskiego Podzamoka, z imponującymi klifami tworzącymi jego tło. Zamek składa się z kilku budynków ułożonych jakby na wzór naturalnych formacji skalnych. Jego obecny charakter nadano mu w 1611 roku. Największą próbą dla zamku była katastrofa w 1800 roku, kiedy spłonął i stał się niemal bezużyteczny. Najobszerniejsze prace rekonstrukcyjne miały miejsce po II wojnie światowej. Obecnie Zamek Orawski stanowi niezwykłe zespoło architektoniczne, składające się z zamku dolnego i średniego, pałacu, fortyfikacji i wież obronnych. Zachwyca on zwiedzających trzema bramami wejściowymi, połączonymi tunelem, pod którym kryje się loch. Wewnątrz zamku znajduje się fascynujące Muzeum Orawskie, goszczące liczne wystawy. Zwiedzanie zamku przenosi odwiedzających w odległe czasy. Bogato zdobione komnaty, obszerne dziedzińce, sala tortur oraz kolekcje broni to tylko niektóre z elementów tej pasjonującej podróży przez historię. Wizyta na Zamku Orawskim kończy się w najstarszej i najwyższej części - cytadeli. Znajduje się tam ekspozycja archeologiczna dokumentująca historię najstarszych osad Orawy. Nocne wycieczki po zamku w sezonie turystycznym są wzbogacone o widowiska teatralne i mrożące krew w żyłach wydarzenia, cieszące się coraz większą popularnością. Ciekawostką jest fakt, że na Zamku Orawskim kręcono pierwszą czarno-białą wersję filmu "Dracula" z 1922 roku. Ponadto, mieściły się tu plany filmowe takich produkcji jak "Król Drozd Podbródek", "Księżniczka i Żebrak" oraz "Król Sokołów". Na terenie zamku średniego znajduje się również studnia zamkowa, której pierwotna głębokość wynosiła 90 metrów, wykopana przez Františka Turzo.